Prawda nie zwycięży, szkoda szukać czegoś takiego na jakimkolwiek portalu. Rosyjska niechęć i zachodnia arogancja będą ze sobą walczyć – a nowa granica będzie tam, gdzie się zrównoważą.
Przeżyliśmy sześć miesięcy wojny; i od sześciu miesięcy nie jesteśmy w stanie wydostać się z zatrutej pułapki, w której żadna z walczących stron nie jest zainteresowana pokojem. Jest ciepło, ziemia sucha, ubiegłoroczne zbiory są w przechowalniach, nie ma potrzeby ogrzewania, zbiorniki pracują.
Ale nie trzeba być wróżbitą, by założyć, że nie damy rady tak biegać przez kolejne pół roku. Obejmie jesień i kolejną zimę.
Przez te sześć miesięcy żyliśmy z rezerw.
Ukraina żyła z tego, co zebrała od czasu uzyskania niepodległości. W tym roku wykorzystano każdą złotówkę węgierskich zasobów rozwojowych, aby utrzymać ograniczenie użyteczności, nawet w tym ograniczonym zakresie, i Węgrzy podobnie myślą o wpływie inflacji żywności i euro, które nagle stało się droższe o 20 procent, na budżety rodzinne.
W Europie Zachodniej nawet największe koncerny gazowe upierają się przy dotrzymywaniu kontraktów gazowych ustalanych na podstawie ubiegłorocznych cen, które wcale nie są tanie. Kraje bałtyckie i Europa Środkowa rozproszyły swoje ostatnie rezerwy broni na Ukrainie. Firmy produkujące broń działają na pełnych obrotach. W Afryce Północnej prawie nie zostało jedzenia z zeszłego roku. Budżet Francji pogrąża się w środkach deflacyjnych. Stany Zjednoczone osiągnęły granicę swoich możliwości zarabiania darmowych pieniędzy. To było.
Jak Steinbeck pisze Erik w owocu ?
„W oczach ludzi jarzy się upadek wszelkich wysiłków; a w oczach głodnych płonie rosnący gniew. W duszach ludzkich rosną i stają się ciężkie, a owoce gniewu czekają na żniwo”.
Świat, w którym tylko ci, którzy mają jakiś interes w wojnie, mogą mieć coś do powiedzenia, nie może przetrwać przez kolejne pół roku - chcą zaatakować jednobiegunowy porządek świata, chcą podtrzymać złudzenia co do integracji Zachodu z NATO, chcą chcą odzyskać rosyjskie terytoria, albo byliby szczęśliwi, gdyby nie stracił milionów dolarów, które wydał na Ukrainie.
Jest wielu ludzi, których w ogóle nie interesuje wojna.
Faza piaskowania trwała pół roku, kiedy ich usta – w idealnych warunkach wojennych – mogły zostać zamknięte przez początkowy szok i wszelkiego rodzaju międzynarodowe względy prawne, moralne i oparte na strachu, dzięki którym ci, którzy kontynuowali wojnę, osiągnęli to mogli kontynuować wojnę bez powstania ludowego w nieskończoność.
Żniwa przychodzą jesienią. Przyjdą chwile prawdy, kiedy Europę staną pierwsze realistyczne rachunki za gaz, kiedy będzie trzeba wybierać między zużyciem gazu przez firmy a mieszkania, a nawet kiedy na Ukrainie zacznie robić się zimno. A kiedy rosyjska logistyka ponownie zostaje zaatakowana przez bagienną rasputnytica.
Do tej pory cały ten horror najbardziej dotknął Ukrainę,
a my, przeżuwając o trzydzieści procent droższe jedzenie na zdezorientowanym rynku walutowym, spędzając wakacje na ciężko zarobionej obcej walucie, marudząc i wierząc, że nas to też boli.
To nie bolało. Teraz też nas to naprawdę zaboli, kiedy wyczerpią się rezerwy, kiedy euro, podstawowy miernik wartości wszystkich krajów europejskich, stanie się bezwartościowe, a rachunek za gaz będzie skokiem nadprzestrzennym od możliwości naszych krajów.
Nieważne, jak ktoś komukolwiek wytyka, że Orbán, Scholz, Macron podnieśli cenę gazu i że euro słabnie przez EBC, a forint przez rząd – każdy, kto ma więcej niż dwie komórki mózgowe, będzie wiedział, że problem zaczyna się znacznie powyżej nich.
W ciągu najbliższych sześciu miesięcy zwolennicy pokoju zostaną poproszeni o zabranie głosu.
Dopiero wtedy ruch pokojowy naprawdę wybuchnie – bo we Francji, Włoszech i Holandii można zarobić mniej niż 1500 euro. Wszystko, co wydaje się kwestią moralną powyżej trzech tysięcy euro, ma refrakcję przeżycia poniżej średniej płacy.
Każdy, dla kogo Władimir Putin, Wołodymyr Zełenski i Joe Biden niepotrzebnie marnują życie i pieniądze na wojnę, którą można rozwiązać przy stole negocjacyjnym, będzie potrzebował osobistej strategii przetrwania upadku. I już nie będzie decydowało, kto strzela do elektrowni Zaporoże, kto dokonał masakry w Buczy, ani czy Rosja słusznie bała się nieistniejących rakiet. Kurs argumentów moralnych i eksperckich nacisków żądzy spadnie tak, że forint węgierski w marcu będzie wyglądał obok nich jak Mike Tyson, a kontynent czterystu pięćdziesięciu milionów Kozaków zamieni się w kościół Henry'ego Kissingera przy ul. prędkość światła.
Można przypuszczać, że najbardziej krwawe było pierwsze sześć miesięcy na polu bitwy. Jednak w drugim półroczu krwawa łaźnia przenosi się do przestrzeni politycznej. I nie zaszkodzi to mniejszej liczbie osób niż do tej pory.
Po sześciu miesiącach pochłaniania wiadomości wojennych, wstawania i kładzenia się spać z Telegramem, stukania w klawiaturę z zaciśniętym gardłem, rozszyfrowywania ukraińskiego i rosyjskiego bełkotu propagandowego, nie mam pozytywnej wiadomości o wojnie.
Prawda nie zwycięży, szkoda szukać czegoś takiego na jakimkolwiek portalu.
Rosyjska niechęć i zachodnia arogancja będą ze sobą walczyć – a nowa granica będzie tam, gdzie się zrównoważą. Ale żadna z sił napędowych nie wskazuje właściwego kierunku. Możemy mieć tylko nadzieję, że z każdym dniem zmarnowanym na wojnę pokój jest bliższy niż kiedykolwiek. Ponieważ owoce gniewu dojrzeją.
Wyróżniony obraz: Ilustracja / Pixabay
