Stajnia jaskiniowa, żłobek, słoma, osioł, wół i pasterze. Mária, József i Mały. Anioły i gwiazda kometa. Trzej królowie i wiele innych rekwizytów, przywodzących na myśl pierwszą scenę betlejemską opartą na słowach Pisma Świętego.
W miesiącu grudniu we wsiach i miasteczkach, w kościołach i na placach, ale także w budynkach użyteczności publicznej ustawiane są szopki bożonarodzeniowe, które symbolizują wydarzenia z przeszłości i pomagają przeżywać tajemnicę Bożego Narodzenia, aby Jezus, który przyszedł pośród nas, w postaci dziecka, znajduje miejsce w ludzkich sercach.
Jasełki wzbogacają także programy bożonarodzeniowe. Ustawianie szopek i szopek bożonarodzeniowych stało się tradycją minionych wieków. Ważną rolę we wspominaniu naszych przodków pełni też stara szopka bożonarodzeniowa, kiedy jako dzieci chodzili od domu do domu i odgrywali oraz śpiewali historię sprzed dwóch tysięcy lat, ukrywając się pod postacią jednej z postaci. Nawet dzisiaj żywa szopka jest często wystawiana w szkołach i społecznościach.
Geneza tej historii sięga prawie ośmiuset lat wstecz. Co wydarzyło się w Boże Narodzenie 1223 roku we włoskim mieście Greccio? „Aby rozświetlić święto, święty Franciszek z Asyżu poprosił przyjaciela o odtworzenie wydarzeń świętej nocy. Urządzili jaskinię, zrobili żłóbek wyłożony słomą, przyprowadzili wołu i osła i zaprosili kilku pasterzy do okazjonalnej zabawy. Celem św. Franciszka było, aby udekorowana stajnia w Betlejem pomogła ludziom lepiej przeżywać prawdziwe wydarzenia Bożego Narodzenia. Szopka cieszyła się takim powodzeniem, że według legendy pielgrzym z daleka zauważył po przemówieniu św. Franciszka, że Dzieciątko w żłóbku ożyło i że Jezus rzeczywiście jest obecny wśród świętującego tłumu. Szopka stała się odtąd tradycją, a każde Boże Narodzenie pomaga przygotować miejsce w naszej duszy dla nienarodzonego dziecka Bożego” – czytamy w kronice zakonu franciszkanów, która dodatkowo splata legendę:
Święty Franciszek odkrył dla nas prawdziwe oblicze szopki. Do dziś szczególnie piękne są szopki ustawiane w Wigilię Bożego Narodzenia we franciszkańskich kościołach. Wśród nich wyróżnia się szopka bożonarodzeniowa kościoła franciszkanów w Peczu, której dziesiątki figur naturalnej wielkości zostały wyrzeźbione przez mnichów franciszkanów ponad sto lat temu.
Jeśli zatrzymamy się przed szopką bożonarodzeniową, warto zastanowić się, czy dobrze zakończyliśmy przygotowania do świąt. Zastanawiam się, jaką rolę odgrywamy w szopce, kim moglibyśmy być wśród bohaterów betlejemskich? Być może wystarczy tylko zwrócić uwagę na stajnię jaskiniową, która otrzymała światło świata na obraz Małego i można zadać sobie pytanie, czy Maluch znalazł miejsce w naszych sercach? Biorąc pod uwagę bohaterów betlejemskiego symbolu, czując wagę ich misji i świętego przesłania, każdy może odnaleźć swoją rolę, która pomogła zaprowadzić porządek w naszym życiu w okresie Adwentu.
2022Plus:
Szkoda, że dziś sanie rzadko ścigają się z końmi z dzwoneczkami, a jasełki też nie przychodzą śpiewać w kożuchach. Przyjść w upał, aby chwalić Jezusa, chociaż dzięki Bogu wciąż można ich czasami zobaczyć w niektórych miejscach, zwłaszcza w Siedmiogrodzie.
Nawet w dzieciństwie chodziły tylko pod oknami krewnych i sąsiadów. Otrzymali od rodziny ciasto i suszone śliwki. Dziś niestety dzieci i dorośli pogrążeni są w świecie gadżetów, a kolędy też się z niego wywodzą. To podnoszące na duchu, często płaczące i żartujące życie wspólnotowe i nawyk śpiewania wydają się należeć do przeszłości. Dziś patrzylibyśmy z dystansem i nieufnością, gdyby gdzieś pod bramami rozbrzmiewały słodkie pieśni. Ale może nie! Być może wspólnoty chrześcijańskie, przedszkola i szkoły wciąż o tym myślą, co widać na obrazku.
Dzieci śpiewające w redakcji/Źródło: szatmar.ro
Oczywiście, w dobie zmian klimatu rzadko widujemy bożonarodzeniowy śnieg, konie i sanie, ale nawet dzisiaj dzwonek, który wprowadza nas w tajemnicę narodzin Jezusa, rozbrzmiewa w naszych sercach. W żłóbku gromadzą się mali i wielcy, krewni i obcy, królowie i żebracy, zwierzęta i ludzie, chmury i gwiazdy – czyli stworzenia Boże – abyśmy mogli odczuć moc miłości w Jego wielkiej wspólnocie.
Jak mawiał mój pięcioletni wnuk Szabolcs: Jezus jest duchem miłości!
Na koniec zaśpiewajmy o Kelenye:
Kiedy byłem mały,
szukałem owiec,
znalazłem czerwone jabłko,
chciałem to dla Boga,
błogosławieństwo Boże
zstąpi na ten dom Chwała niech będzie Jezusowi Chrystusowi!
Źródło: Felvidek.ma
Wyróżniony obraz: pecs.ma
