Modlili się za bezdomnych w Domu Dialogu

5 marca w Budapeszcie, w Domu Dialogu, biskup pomocniczy Esztergom-Budapeszt, Gábor Mohos, odprawił mszę świętą zorganizowaną przez wspólnotę Sant'Egidio w intencji bezdomnych przyjaciół, którzy żyli i umierali na ulicach. Z pomocą uczniów Kapuvári Ízvadászok i licealistów z Budapesztu bezdomni zostali przyjęci na obiad po Mszy św.

1983. 31 stycznia na dworcu kolejowym Termini w Rzymie zmarła starsza bezdomna Modesta Valenti. Ze względu na jego stan fizyczny wynikający z bezdomności, karetki pogotowia nie przewiozły go, gdy można było udzielić mu pomocy.

Co roku, w dniu bliskim rocznicy śmierci Modesty, wspólnota Sant'Egidio wspomina tych, którzy żyli na ulicach i często tam ginęli w ramach mszy w kilku europejskich miastach.

Wydarzenie, które od lat odbywa się na Węgrzech pod nazwą Msza Modesty, od 2022 roku nosi nazwę Mszy Hulajnogi.

Przyjacielem społeczności był Péter Kalas, nazywany „Scooter”, który mieszkał w Budapeszcie, na Kálvin tér, w coraz gorszym stanie i zmarł 5 sierpnia 2021 r. w podobnie tragicznych okolicznościach jak Modesta. Przez wiele dni leżał bezradnie na asfalcie z dnawymi ranami, aż w końcu po kilku alarmach zabrały go karetki pogotowia, ale zmarł w wyniku zatrucia krwi w szpitalu.

Zaskakująca liczba osób zebrała się na Mszy Świętej w wielkiej sali Domu Dialogu, wciąż przybywali bezdomni, biedni i budapeszteńscy licealiści, z których wielu pomagało już przy obiadach wspólnoty Sant'Egidio kilka razy i zawsze chętnie wracają, poruszeni atmosferą przyjaźni z ubogimi.

Dziwna armia wierzących: biedni i zamożni, piękni, nowocześni młodzi ludzie i bezdomni ubrani w sfatygowane ubrania, biedne rodziny z niepełnosprawnymi dziećmi – wielki i święty lud Boży, który towarzyszy Jezusowi razem na drogę krzyżową i zmartwychwstanie w okresie Wielkiego Postu. I razem wspomina tych, którzy, podobnie jak Scooter, umarli w biedzie i pośród wielu cierpień.

„Módlmy się, abyśmy razem z uczniami mogli wejść na wysoką górę, kontemplować oblicze Pana i modlić się za naszych bezdomnych przyjaciół, których już z nami nie ma, aby mogli zobaczyć oblicze Pana twarzą w twarz” – powiedział w powitaniu Péter Szőke, przewodniczący wspólnoty Sant'Egidio w Budapeszcie.

Biskup Gábor Mohos w swojej homilii poruszył serca wszystkich słuchaczy, gdy w głębokich, a zarazem prostych słowach wyjaśnił, że droga człowieka wiedzie przez upokorzenie do nieziemskiego blasku Jezusa, który doświadczył wszystkich naszych nieszczęść.

„Przypomnijmy sobie Scootera, czyli Piotra, od którego mogliśmy się uczyć, czym jest prawdziwa życzliwość i przyjaźń. Dorastał w państwowej opiece, a następnie w rodzinie zastępczej. Przez wiele lat był bezdomny. Zawsze dawał innym, którzy tego potrzebowali przed nim samym. W ten sposób uczył, że nikt nie może być tak biedny, żeby nie mógł pomóc biedniejszemu od siebie” – tymi słowami zaczynała się długa lista nazwisk tych, którzy w ostatnich latach żyli na ulicy i czasami tam umierali.

Wypowiedziano kilka wersów imion i opowiadań o tych, których mało kto pamięta, a może nikt, ale których imiona są liczone przez Boga, jak biblie biednego Łazarza.

Nie są to ludzie nieznani, ale imiona i historie przyjaciół, podkreślające ich charakterystyczne cechy: Koza, która mieszkała na placu Deák, oraz jego wesołość i żarty zapadają w pamięć. Zoli, która była małą, delikatną osobą z szerokim uśmiechem. Tivadar, który recytował Szekspira. Laci, który powiedział, że cotygodniowa rozmowa z członkami wspólnoty to prawdziwy skarb, życie. Hori, który zawsze czytał w opuszczonym, pozbawionym okien domu piekarni na Monoro, w swoim ulubionym fotelu w wietrznym pokoju. Gabika, która padła ofiarą przemocy na ulicy. Karcsi, który był benedyktyńskim uczniem w Győr, w latach ich przyjaźni ponownie zbliżył się do swojej wiary...

Po Mszy św. zaproszeni goście spiesznie zeszli do głównej sali Domu Dialogu, wstrząśnięci i nieco zmęczeni, gdzie czekały na nich pięknie zastawione stoły. Przy stołach siedziało 130 bezdomnych, biednych ludzi, przy każdym stole siedział z nimi ktoś ze wspólnoty lub młodzież.

Z pomocą uczniów katolickiej szkoły Reménység i liceum Szent Imre nabożeństwo przebiegło szybko i przyniosło gościom wielką radość losem pasierbów, których często odwraca się od nich na ulicy, aby otrzymać tu jedzenie od miłych młodych ludzi, któremu towarzyszy uśmiech i miłe słowo.

"Dobrze tu być, bo wszyscy tutaj mają uśmiech na twarzy"... "tak powinniśmy żyć, zakochani, a nie na wojnie"... "wreszcie możemy trochę odpocząć"... - – powiedział jeden z gości.

Z biegiem czasu widzieliśmy coraz więcej młodych ludzi rozmawiających z bezdomnymi, poważnie słuchających ich historii i śmiejących się razem z ich zabawnych historii.

Źródło, pełny artykuł i zdjęcia: Magyar Kurír