Jestem bardzo rozczarowany. Dużo więcej spodziewałem się po Pressmanie, od deep state, po tajnych służbach Stanów Zjednoczonych – z których tajne dokumenty wyciekają jak ścieki z szamba Bá Józsiego na Bőnyrétalop – i ogólnie: po tej fantastycznej „mocarstwie światowym”.

Co zawsze przypomina mi genialną powieść Shawa The Lion Cubs, która zawiera również zdanie, w którym kapitan statku krzyczy do swojego radia: „Moje
silniki nie mają wystarczającej mocy, aby wyciągnąć chorą… krew z toalety!”.

Pokazały to już Stany Zjednoczone, wycofując się z Afganistanu (co to było za wycofanie się, przyjacielu!), ale mimo wszystko myśleliśmy o czymś więcej, towarzysze!

Przede wszystkim muszę przyznać - na próżno, pycha! - kiedy przeczytałem po raz pierwszy w dwóch biuletynach amerykańskiego tajnego państwa i tajnych służb, na 444 i na Dezső Bandi na HVG, że osoby „bliskie węgierskiemu rządowi” i wpływowe osoby również mają zakaz wjazdu do Stanów Zjednoczonych , łącznie z pracownikami prasowymi, od razu sobie pomyślałem.

I już dawno nie byłem tak dumny jak wtedy, gdy myślałem, że Pressman ogłosi, że wyrzucono mnie ze Stanów Zjednoczonych Ameryki. Byłbym bardzo szczęśliwy, bo osiągnąłbym największe osiągnięcie mojego dotychczasowego życia, czyli to, że boją się mnie amerykańscy „Demokraci” kultu śmierci. Nie wspominając o tym, że Ameryka nadal byłaby moja. Jack London, Kerouac, Hemingway (choć tak naprawdę był rosyjskim agentem, ale był geniuszem), Poe, Bierce, Twain, Coppola, bracia Cohen i Ameryka Tökiego pozostaliby moją Ameryką. I Amerykę wytępionych Indian, także Amerykę Coopera – Amerykę, która wkrótce zostanie całkowicie zakazana i zniszczona przez obudzoną, chorą, kultową Amerykę Pressmana.

Dokładnie zapłaciłem za swoją pychę.

Pressman wyszedł z dziesięciominutowym opóźnieniem, co z konieczności zwiększa zainteresowanie, i oznajmił, że węgierski urzędnik Międzynarodowego Banku Inwestycyjnego, Imré Laszlóczki, został ukarany. Cóż, puf dla niego. A co po tym wszystkim zrobimy z naszymi biednymi, głupimi, dolarowymi mediami?

Jak możemy im od teraz ufać? W 444, w domowej gazecie wujka Gyuri Sorosa (naprawdę, czy Soros nie powinien być wyrzucony z Węgier?), iw Dezső Bandi, kto, jak mogę to powiedzieć... Rozumiesz? Piszą od trzydziestu sześciu godzin, po prostu spisują swoje pragnienia, stwarzają złudzenie, że są dobrze poinformowani, a potem przynoszą Imre Laszlóczki. Chociaż to dość oburzające, że Stany Zjednoczone nakładają sankcje na kogokolwiek, powtarzam, na każdego z Węgier, nie dajemy się już wciągnąć w takie drobiazgi. Ale wciąż...

Więc głębokie państwo wysyła tutaj tego dziennikarza jako aktywistę, uciążliwego dom niczyjego, wywierającego presję serowego kotka, a na końcu ucieka tak daleko, że pojawia się na najkrótszym, najbardziej nieciekawym, śmiesznym, najbardziej niepotrzebnym na świecie konferencję prasową z Imre Laszlóczki, a potem rozgląda się radośnie i dumnie jak kot Tom tuż przed tym, jak Jerry Mouse podpala ogon... To był żałosny mały wybryk, panie Pressman. Tak naprawdę niegodny wielkiej sprawy, sprawy niszczenia normalności, demokracji, ważnych ludzkich tożsamości, przeszłości, historii i wszystkich innych ludzkich spraw.

Oczekiwaliśmy od ciebie więcej. Bo jak powiedział jeden z naszych najdroższych przyjaciół w tamtym czasie: nie ma znaczenia, na jakim poziomie się człowiek wędruje. A to, panie ambasadorze, nie jest standardem.

To jest poziom Renu. Oczekiwaliśmy więcej od Ciebie i Twoich właścicieli.

Źródło: naród węgierski

Autor: Zsolt Bayer

Zdjęcie: Szilárd Koszticsák