Borvendég Zsuzsanna: Sieci działają do dziś (47.)

Basil Scarlis, pierwszy sekretarz ambasady USA w Budapeszcie, zwrócił się jesienią 1980 roku do Józsefa Tótha, wicedyrektora Mineralimpexu, z pytaniem, jak wojna między Irakiem a Iranem wpłynie na import węgierskiej ropy. József Tóth był zastępcą i prawą ręką Istvána Russaya, uczestnika i eksperta od nadużyć gospodarczych dokonywanych za pomocą Mineralimpexu i Mineralkontora i kontynuował je po przejściu Russaya na emeryturę.

Kasa kasa kasa

Kontrwywiad przechwytywał telefony Mineralimpexu – był ku temu wystarczający powód, gdyż menedżerowie firmy byli od lat monitorowani w związku z podejrzeniem poważnego oszustwa gospodarczego – i też z wyczuciem reagowali na treść tego wezwania. József Tóth uchylał się od odpowiedzi, ale rozmawiał o osobistym spotkaniu z amerykańskim dyplomatą, co wzbudziło niepokój funkcjonariuszy bezpieczeństwa państwa. Protokołu spotkania nie odnaleziono dotychczas wśród dokumentów archiwalnych, choć jest prawdopodobne, że kontrwywiad próbował uzyskać o nim informacje, gdyż szefowie obu kompanii byli pod ścisłą kontrolą i inwigilacją, a kwestia dostaw ropy była jednym z głównych najważniejsze interesy państwa.

Można się zastanawiać, dlaczego USA wybrały Węgry na pośrednika. Odpowiedź nie jest tak tajemnicza, jak nam się wydaje, ponieważ czytelnicy tej serii być może znają ją już w okresie zimnej wojny

Węgry skupiły się szczególnie na reeksportach, które doskonale nadawały się do obejścia sankcji nałożonych z powodów politycznych.

Ponadto na tej działalności znalazła się siatka korupcyjna, która doszła do tego stopnia, że ​​w wielu przypadkach nasz kraj sprzedawał produkt przeznaczony do tranzytu taniej, niż był kupowany. Ten ostatni argument mógł być dość silny w mechanizmie decyzyjnym. Aspekty polityczne również wzmacniały to partnerstwo, gdyż do lat 80. najważniejszym partnerem gospodarczym Stanów Zjednoczonych po wschodniej stronie żelaznej kurtyny były Węgry – w 1978 r. podpisano także umowę handlową między obydwoma krajami.

Powody tego są również zastanawiające. To nie względy przede wszystkim ideologiczne i polityczne skłoniły decydentów USA do zwrócenia się w stronę Węgier, które wcześniej uważano za nieciekawe, ale przyczyny czysto finansowe sprawiły, że ich uwagę na Polskę i Rumunię ustąpiły Węgrom.

Nie mieliśmy żadnej ochrony interesów narodowych, nasza niepatriotyczna elita partyjna bez zastrzeżeń służyła władzy, od której otrzymywała pieniądze.

Z politycznego punktu widzenia pomysł był słuszny, ponieważ kraje bloku wschodniego, choć bardziej opowiadały się po stronie Iraku, w pewnym stopniu wspierały oba kraje bronią. „Obóz pokoju” nie zerwał więzi z żadną z walczących stron. Sam Iran znajdował się w trudnej sytuacji, ponieważ jego konta bankowe prowadzone w Stanach Zjednoczonych zostały zamrożone, więc miał poważne problemy finansowe. Partnerzy zaangażowani w biznes zawarli w ten sposób obopólnie korzystną umowę, której jedynym przegranym byli Węgrzy. Po tym, jak Sowieci zmniejszyli ilość dostaw ropy, również pozwolili wasalowi spróbować zastąpić surowiec z innych źródeł.

Bracia Philipp

"Dr. Od połowy lat 70. Russay był osobiście zaangażowany w duże transakcje wydobycia waluty i reeksportu. "Zorganizował - za zgodą - przedsięwzięcie, w ramach którego zakupiona z Iranu podczas konfliktu amerykańsko-irańskiego ropa o wartości 700 mln dolarów została natychmiast przekazana szwajcarskiej spółce amerykańskiej firmy Philipp Brothers" - czytamy w oświadczeniu władz. bezpieczeństwo . Ale kogo chronili Philipp Brothers, w skrócie Phibro?

Firma została założona w Hamburgu w 1901 roku, ale dzięki niezwykle szybkiemu rozwojowi w 1909 roku założyła filię w Londynie, a w 1915 roku w Nowym Jorku. Firma, która zajmuje się przede wszystkim handlem, głównie dystrybucją minerałów i chemikaliów, aw czasie II wojny światowej była również odpowiedzialna za zabezpieczenie strategicznych rezerw metali kraju na zlecenie rządu amerykańskiego. W kolejnych dziesięcioleciach osiągała również znaczące wyniki w zakresie handlu i przetwórstwa ropy naftowej, a do 1988 roku największa prywatna rafineria ropy naftowej w Stanach Zjednoczonych była również własnością Phibro. W 1981 roku, dokładnie w czasie, gdy Phibro wszedł na rynek węgierskiego reeksportu ropy, globalna firma połączyła się z inną globalną firmą, Salomon Brothers.

Phibro nie był nieznany węgierskim finansistom. Jego nazwisko pojawia się również w dokumentach bezpieczeństwa państwa na początku lat 70., kiedy cudzoziemiec Mátyás Csillag Jego ucieczka była bardzo delikatna, ponieważ służył jako człowiek wywiadu wojskowego w Mediolanie, w biurze handlowym, czyli znał tajemnice bezpieczeństwa państwa. Csillag dostał pracę we włoskiej filii amerykańskiej firmy, co oznacza, że ​​europejskie interesy Phibro miały przynajmniej jedną osobę, która bardzo dobrze znała krajową gospodarkę i interesy służb specjalnych.

Oferta nie do przegapienia

W 1981 roku firma Philipp Brothers stała się firmą, za pośrednictwem której zorganizowali wysyłkę irańskiej ropy do Ameryki. Dostępne nam materiały bezpieczeństwa państwowego nie dotyczą aspektów wyboru firmy, ale jasno wynika z nich, że Phibro był skłonny zapłacić Russayowi znaczną sumę łapówek w zamian za transakcję – według śledczych materiałów, co najmniej połowa prywatnego majątku zgromadzonego przez szefa Mineralimpexu pochodziła ze wspólnych zleceń od Phibro.

Tymczasem wg danych MKB i MNB

ze względu na skrajnie niekorzystne warunki kontraktu Węgry traciły co najmniej dziesięć centów na każdym dolarze w wieloletnich stosunkach handlowych, czyli każda przesyłka oznaczała stratę co najmniej 10%, którą obciążano konto państwowego Mineralimpex.

Różnica wynikała z tego, że Iran dostarczał ropę na Węgry po cenach OPEC, ale Mineralimpex sprzedawał ją amerykańskiej firmie po cenach rynku światowego, czyli taniej.

Z kolei prowizja zapłacona za korzystną dla Amerykanów transakcję trafiła do wiedeńskiej spółki zależnej Mineralimpexu Mineralkontor i jej menedżerów. W ciągu pierwszych dwóch lub trzech lat, tj. między 1981 a 1983 rokiem, pomimo znacznych płatności dewizowych, nadal byli w stanie wykazać tyle pozytywów w celu utrzymania relacji biznesowych, że Iran w zamian kupował od nas wyroby żelazne i stalowe, a Phibro pożyczył z góry ekwiwalent za zawartość cystern, tym samym kilkakrotnie pomógł MNB w niewypłacalności.

W 1983 roku Iran wstrzymał zakupy, ale schemat reeksportu ropy pozostał niezmieniony. W latach 1981-1985 Mineralimpex dostarczył firmie Phibro irańską ropę o wartości 6-700 milionów dolarów. Od 1983 roku Iran nie mógł już liczyć na odkupy i choć wiemy, że kraj ten często borykał się z problemami płynnościowymi w latach 80., to samo w sobie nie usprawiedliwia utrzymywania nierentownego biznesu do końca 1989 roku z powodu zaliczek.

Prawa wilka

Ciekawym dodatkiem do tej historii jest oczywiście to, że byli inni kandydaci do biznesu, który obiecywał niezmierzone zyski. Były pracownik Phibro, Marc Rich, również zadeklarował, że chętnie przejmie udział w tranzycie ropy od Phibro i zaoferował korzystniejsze warunki niż układ, w którym amerykańska firma kupowała od nas ropę. I dlaczego to wszystko jest interesujące? Ponieważ Marc Rich był jednym z najbardziej poszukiwanych oszustów w USA, był poszukiwany za uchylanie się od płacenia podatków i inne nadużycia gospodarcze, ale najpoważniejszym zarzutem przeciwko niemu było to, że oszukał irańskie embargo na ropę i sprzedawał perską ropę za granicą z ogromnym zyskiem za pośrednictwem jego szwajcarska firma. Marc Rich, biznesmen-miliarder (który kupił nawet 20th Century Fox), słynny kolekcjoner sztuki, nie został filantropem i celebrował geniusza jak jemu podobni, ponieważ napluł do zupy większej ryby, wykorzystując możliwości biznesowe tkwiące w embargo też chciałem wydobyć.

Ta „walka na śmierć i życie” tocząca się w tle również daje poczucie, jak duża może być stawka, czyli zyski, które można bez wahania zgarnąć do kieszeni. Na początku 1985 roku Marc Rich wystąpił do Sekretariatu Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych (NGKT) przy Radzie Ministrów z propozycją, że jest gotów udzielić naszemu krajowi pożyczki w wysokości 2-300 mln dolarów w zamian za dostęp do Węgierski rynek ropy. Szefem sekretariatu był wówczas Ferenc Bartha, późniejszy prezes MNB, wiceprezesa Rady Ministrów Józsefa Marjai Na początku lat osiemdziesiątych pracownikiem sekretariatu był także István Tömpe

Marjai nieustannie dawał odczuć swoją obecność. NGKT było ośrodkiem władzy, więc rozpatrywało i odrzucało sprawy.

Powstrzymał także Marka Richa przed zaangażowaniem się w irańskie umowy naftowe. Rekomendacja amerykańskiego biznesmena została odrzucona, argumentując, że „z powodów politycznych prowadzimy interesy z inną amerykańską firmą, Philipp Brothers, ponieważ wyświadczyła ona naszemu krajowi poważną przysługę” – czytamy w informacjach zebranych przez SB . Instytucja pod nadzorem Marjai chroniła w ten sposób zainteresowanie Phibro transakcjami na irańską ropę pomimo znacznej straty, mimo że znała szczegóły:

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych na podstawie posiadanych informacji

„po raz pierwszy ustną informację przekazał w październiku 1981 r. tow. Józsefowi Marjai, wicepremierowi. W latach 1982-1985 sygnalizował odpowiednie organy partyjne i rządowe w kilku sprawach, następnie mając większość danych o przestępstwach gospodarczych, w 1985 chciał wszcząć postępowanie karne. przeciwko Russayowi.

Mimo to ani Marjai, ani żaden inny członek kierownictwa partii nie zapobiegł coraz większym zniszczeniom:

W listopadzie 1987 r. w sprawie o kryptonimie „Zdrajcy” [tak kryptonim śledztwa przeciwko Russayom] oddział operacyjny przedstawił raport zbiorczy, z którego przygotowano raport informacyjny dla rządu i kierownictwa partii nt. polecenia towarzysza ministra spraw wewnętrznych. Wskazywaliśmy w nim na kontynuację nierentownych biznesów, a jednocześnie sugerowaliśmy podjęcie niezbędnych działań państwowych w celu ich przerwania. Do tej pory w sprawie nie podjęto żadnych działań tego rodzaju, a tym samym ciągła kumulacja strat trwa”.

Komu Phibro zawdzięcza tak chronioną pozycję na krajowym rynku ropy?

Źródło: PestiSrácok

Autor: historyk Zsuzsanna Borvendég

(Na zdjęciu na okładce: C. Bernard Jacobs (b), prezes amerykańskiej instytucji finansowej National City Bank of Minneapolis, Zoltán Juhar, sekretarz stanu w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego oraz János Fekete (j), wiceprezes Magyar Nemzeti Bank, rozmowa w recepcji, której gospodarzem jest National City Bank of Minneapolis, przekazał to po konferencji prasowej zorganizowanej z okazji planowanego otwarcia oddziału w Budapeszcie w Hotelu Duna Intercontinental 4 października 1979 r. Zdjęcie MTI: Tamás Fényes