Słodka Transylwania

Wróciłam do domu i powoli moja dusza doganiała...

Bo tu jest mały kraj, a tam oderwane części. Kiedy patrzę na góry, rana boli za każdym razem, „oddaj mi moje góry” , nigdy nie możesz się na to zgodzić.
Kraina Baśni spadła na nich, ale nie mogli z tym nawet żyć, tylko umrzeć. Brudne bunkry wielkich miast, wypatroszone fabryczne monstra z brązowych stref, nawet już tam nie zaglądamy, tylko jak najszybciej ruszamy do Székelyföld! Naprawdę wracasz do domu.

I jak miękka ciepła kąpiel zanurzamy się w cudownym krajobrazie, w życzliwości i życzliwości ludzi, w ich pysznej mowie, nie mam pojęcia już ile razy, ale nigdy nie mam dość.

Dokładnie o wpół do dziewiątej stado nadchodzi z pastwisk przy dźwiękach gołębi, stado jest trochę mniejsze, ale wciąż tam jest, a ludzie wciąż stoją pod bramą i czekają na nich, nawet jeśli nie ma więcej bydła w domu. Przychodzą te pokojowe zwierzęta, niosą ze sobą dużo mleka i pokoju, dusza się wygładza, wojna i walka polityczna odchodzą w zapomnienie, jest tylko prawdziwe życie. Życie.

W rejonie leśnym

Nigdy wcześniej nie byliśmy w Ordővidék, a teraz w końcu odwiedziliśmy cudowną rezydencję Benedeka w Kisbacon, na cześć jego żony, nieskończenie ukochanej Marii Fischer, do „Mari lak”, gdzie wspaniała prababcia oprowadza gościa. Jesteśmy wstrząśnięci, widząc, o ile więcej napisał oprócz baśni, jaki ogromny skarb pozostawił nam w swojej spuściźnie, ale prawie nic o tym nie wiemy, tylko ułamek tego był nauczany na wydziale węgierskim. Spacerujemy wśród pięknie zachowanych starych mebli, mały chłopiec, jeden z najmłodszych potomków, wbiega do swojego gabinetu iz największą naturalnością siada przy ojcowskim biurku i bierze do ręki pióro. Nawet stare spiczaste pióro, które trzeba było maczać w atramencie i pisać ręcznie. Na papierze. Minęło zaledwie 100 lat, a dziś żyjemy jak w innej galaktyce.

Dowiadujemy się, że po tragedii w Trianon ojciec wrócił tu na stałe w 1921 roku, przez rok nie postawił tu stopy, ale potem oczywiście założył i zorganizował koło kulturalne, redagował i wydawał gazetę dla dzieci Cimbora z Kisbacon , za plecami Boga z dwoma.
Ogród też piękny, cudowna harmonia, ale nic sztucznego, po prostu swoboda trzymana w ryzach.

Odwiedziliśmy też cmentarz, na którym spoczywają jego rodzice i żona Mari, wszystko jest pełne kwiatów, kolorów i zapachów, tam jeszcze kwitną bzy, tulipany na grobach, a nigdzie nie ma ani jednego sztucznego kwiatka ...

„Byłem uczniem Jezusa:

Pochyliłem się nad dziećmi,

Podniosłem to do serca,

Wychowałem to w ten sposób z miłości"

 

Kássons i Kostelek

Schodząc z Nyerges-teto w kierunku Kézdivásárhely docieramy do tego ukrytego regionu Kászonok, uważanego za młodszą siostrę kotliny Csíki, siedziby Csíkszék. Stąd nie widać Hargity, między górami Csíki i Nemere, małe wioski są ukryte: Kászonaltíz, Feltíz, Újfalu, Jakabfalva... w objęciach łagodniejszych gór i pagórków. Dziewiczy krajobraz, przyroda, piękne kościółki, kapliczki, po prostu przesiadujemy, przesiadujemy, czasami wracamy w to samo miejsce, ale nie spieszymy się, nie powinniśmy, pijemy kawę w małym sklep, który pełni jednocześnie rolę pubu, można usiąść niemal wszędzie. Zapraszają nas życzliwie i wszędzie robią bardzo dobrą kawę, mieszamy się z miejscowymi, chętnie się otwierają, opowiadają historie, mówią tym niepowtarzalnym, starym językiem i intonacją, słowami i wyrażeniami, których nie słyszano ani nie używano w długo. Na szczęście tutaj jeszcze nie znają tego okropnego określenia: IKSZT- Zintegrowany Ośrodek Społeczno-Usługowy, mimo że te małe sklepiki faktycznie takie są i doskonale spełniają swoje powołanie.

Podobnie w Kostelku, w tej małej wiosce Gyimes, podobnej do wsi csangó, za Csíkszereda w górach Csíki, na wysokości 846 m n.p.m., do której dość trudno się dostać, jest uważana za jedną z najbardziej odizolowanych osad w Karpaty. Po pełnej przygód przeprawie przez śnieg zjechaliśmy pojazdem terenowym po nieprzejezdnych błotnistych leśnych drogach, gdzie turyści już się nie zapuszczają, ale zrobiliśmy to z naszym gospodarzem i jego pojazdem terenowym. W międzyczasie spotkaliśmy się i porozmawialiśmy z pasterzami, którzy przez całe lato mieszkają ze stadem oraz z ich prawdziwymi psami pasterskimi, polującymi na wilki i niedźwiedzie (głównie Kangale)...

Dużym stadem opiekowało się 15 psów, to wystarczy na niedźwiedzie i wilki. To bardzo ciężkie życie. W drodze do domu, nad górą jest jednoosobowy pojazd! we wsi Gyürké odwiedziliśmy także Zsolta, pustelnika na jego pastwisku. Ledwie 40-letni młody człowiek i jego matka są samowystarczalni i żyją tam ze stadem zimą i latem, tylko czasami schodzi do Kostelka ze swoim koniem Zsoltem na zakupy i nadrobienie zaległości w dużym magazynie (to największy sklep).

Szczepić przeciw chorobie

Spłacając stary dług Ojtoza, teraz w końcu dotarliśmy do tego punktu!

Omijając Kézdivásárhely przez Bereck, tym razem machamy tylko do Árona Gábora, odwiedziliśmy go już w 2019 roku i wiemy i mamy nadzieję, że „Będzie broń”. Na południu kierujemy się do wąwozu Ojtozi, doliny potoku Ojtozi, w Karpatach Południowych w kierunku Mołdawii, aby oddać hołd poległym tam żołnierzom węgierskim na cmentarzu wojennym z I wojny światowej w Sósmező.

Sósmező to region graniczny tak samo jak Gyimesbükk, stał tu zamek Rakoczych, to też ziemia przesiąknięta krwią, tu Tatarzy, Turcy, Rumuni, Rosjanie najechali nasz kraj... to była najdalej wysunięta na wschód osada historycznych Węgier, tysiącletnia -stara granica biegła przez dolinę...

Turyści już prawie tu nie przyjeżdżają, ale urzędnicy nie odwiedzają go często, widać to po tym, że przed obeliskiem znajdują się dwa ogromne rumuńskie wieńce, z których jeden jest jeszcze świeży, ale nigdzie nie ma węgierskiej wstęgi narodowej , wieniec czy cokolwiek.
Smutny widok, wstydźmy się. To bezduszna pustynia z szarego kamienia. Przestrzeń pokryta jest betonem/murem, który jest porośnięty chwastami... ani jednej sosny, tui czy krzewu ozdobnego, ani jednej zielonej rośliny ozdobnej.

Betonowe krzyże z imionami, większość z nich to oczywiście bohaterowie rumuńscy, ale można spotkać też imiona synów innych narodów, austriackich, niemieckich, tureckich, w spisku węgierskim bohaterów pułku Sopron, ich imiona też można odczytać W węgierskim. Wiemy, że i tutaj doszło do aktów wandalizmu, wypolerowano węgierskie nazwy, ale teraz został on odrestaurowany w ramach węgiersko-rumuńskiej umowy dotyczącej grobów wojennych. Oczywiście wszystko na obelisku można przeczytać tylko w języku rumuńskim, ale wśród flag narodowych znajduje się również węgierski. Przynajmniej to wszystko... sytuacja nie jest tak tragiczna jak na cmentarzu wojskowym Úz-völgy.

Ponieważ „na szczęście” zapomnieliśmy w hotelu rolki wstążki w barwach narodowych, pospiesznie wyjęliśmy ją z plecaka i związaliśmy ze sobą dwie części, tak aby móc umieścić ją przynajmniej na jednym krzyżyku. Wędrowaliśmy w tej pustce ze smutkiem w sercu. Ten cmentarz wojenny zasługuje na większą uwagę również z domu, warto zostawić tu ślad przynajmniej raz w roku!

Kanapa

Już planowaliśmy tu przyjechać, mijaliśmy go codziennie. Ostatnim razem, no cóż, w końcu odwiedziliśmy te 54 entuzjastyczne wioski w pobliżu Csíkszentgyörgy. Jego położenie naprawdę wygląda tak, jakby ktoś przekopał wzgórza zamiast dobrze chronionego, aby mogła się tam ukryć wioska. Trafiliśmy na niezwykłego 84-letniego wujka Dolfiego, który długo opowiadał o swojej wsi, swojej rodzinie, swoim życiu, życiu, Bogu i sądzie Bożym, który pojawił się w zeszłym roku w postaci pioruna i otworzył czyjeś drzwi ogień. O niedźwiedziach, które bardzo lubią turecką pszenicę, o polityce wewnętrznej, którą w kilku słowach nakreślił z doskonałą jasnością i słuchając, czuliśmy się, jakbyśmy rozmawiali z Jánosem Arany.

Niech Bóg zachowa cię silnym i zdrowym przez bardzo długi czas!

Msza Zesłania Ducha Świętego w siodle

Zaskakujące za każdym razem. To było teraz. Ci, którzy tego doświadczyli, wiedzą dlaczego, a ci, którzy tego nie doświadczyli, i tak nie potrafią tego wyjaśnić. W tym roku, szczególnie licznie nas zgromadzonych, było to widoczne nawet z księżyca... a jednak te zdumiewające cisze! Kiedy setki tysięcy zasiadają w milczącej czci pod świętym bożym niebem... i kiedy w lesie zamarły nawet ostatnie strzępy hymnów, długo siedzieliśmy. Patrzyliśmy, patrzyliśmy, upojeni Duchem Świętym, podziwialiśmy widok. Potem nagle zauważyłem, że setki tysięcy ludzi opuściło siodło bez żadnego zaganiania, instrukcji, szamotaniny czy kordonów. Rozejrzeliśmy się. Nigdzie nie ma nawet chusteczki. Masywny funkcjonariusz organów ścigania po prostu stał bezczynnie... Kolejny cud Csíksomlyó.

Stary hymn Transylwanii

O mój słodki dobry Boże,
mój obrońco, moja pomoc,
moja nadzieja w wędrówce,
mój miękki chleb w mojej delikatności.

szybkie skrzydła Wędrującej Jaskółki
, wędrującą laskę Wędrującego Chłopca
, nadziejo
Székely Wędrowca, Jezu!

Wędrujący wróbel znajduje dom,
ląduje na matczynym gnieździe.
Wróciliśmy do domu, pobłogosławieni przez
Matkę Boską z Csiksomlyo.

 

Autor: Ködszürkáló

Zdjęcie na okładce: Wachlarz mgły