Różnicę między przeszłymi i obecnymi pokoleniami aktorów można uchwycić w tym, że pierwsi przeważnie starali się być mili dla swojej publiczności, podczas gdy drudzy oczekują, że publiczność będzie dla nich miła.
Ci, którzy znali starożytnych, też mogli opowiedzieć, ale ci współcześni, jak mówi János Rajz, byli całkowicie pod własnym wpływem. Oczywiście można je zrozumieć, ponieważ od tych, którzy są zmuszeni do samorealizacji w komercyjnych serialach telewizyjnych, nie można oczekiwać, że uśmiechną się do życia.
Wspomniany Ervin to idealny typ „wielkiego aktora”. Piękny i mądry, odważny, idol kobiet, podejmuje właściwe decyzje we wszystkich dziedzinach życia, a swoim talentem aktorskim przyćmiewa wszystkich aktorów, którzy weszli na deski oznaczające świat przed nim. Gdyby urodził się za granicą, zagrałby Brata Pitta grającego samego siebie. Ale niestety utknął tu, w imperium Orbána, i nie wolno mu ratować świata w jednym z seriali RTL (nie od grania, zanim ktoś nie zrozumie, ale od ratowania świata). Co do tego niewątpliwie musimy zgodzić się z Ervinem, za mało się pojawia, mało się robi filmów, w których jest głównym bohaterem, ale o ile lepiej byłoby dla nas, oczywiście. Byłoby to zrobione w najlepszym ze światów, ale nie musielibyśmy oglądać tych filmów, ale bylibyśmy też wolni od wiedzy o istnieniu Ervina, więc są to co najmniej dwa różne światy idealne.
Ervin utknął w roli przytulania ciała nawet w czasach, gdy kochał sztukę, w wyniku czego przechodzi przez wszystkie drzwi, jakby wszyscy bohaterowie węgierskiej historii pukali w tym samym czasie.
Ervin nie ma nic więcej do powiedzenia historykom, informuje go otoczenie, z którego wie, że żyje w dyktaturze.
To nieomylny, niezaprzeczalny znak dyktatury, że Ervin nie dostaje wszystkich ról
Inni, mniej ważni aktorzy też dostają role, choć przy obecnym poziomie techniki Ervin mógłby już zostać zduplikowany, czyli z jego punktu widzenia byłby wszędzie. Ale dyktatura na to nie pozwala.
Niektórzy, którzy chcieli z nim rozmawiać, nie daj Boże, umieszczają jego obrazę w kontekście, popełniają błąd myśląc, że za tą rolą stoi osoba. Jednak Ervina nikt nie gra, Ervin to tylko rola, rola znieważona, bo np. nie został wybrany do roli Viktora Orbána.
Ervin uważa, że na Węgrzech panuje rewolucyjna sytuacja i że jest tam na wyimaginowanej barykadzie.
Bohater teatralny spróbowałby swojego błyskotliwego talentu także w polityce. W końcu Ervin ma temperament. Pięknie je też artykułuje, wysyłając każdego, kto o nim usłyszy, w cieplejszy klimat, ale nie mówi głosem największego entuzjazmu. Inni są po prostu cicho besztani.
Ervin wie, że społeczeństwo musi go wspierać, ponieważ reprezentuje tak dużą wartość dodaną. Nienawidzi wszystkich bogatszych od niego. Oprócz Klary i Feriego.
Nie do końca jest dla mnie jasne, dlaczego musimy być świadomi istnienia Ervina. Jeśli dobrze pamiętam, bawił się moim Skarbem, ale nie koniem, tylko jeźdźcem. Na przykład kocham konie na żywo, ale zasypiam oglądając filmy o koniach. Obecność Ervina nie przyczyniła się więc do tego, że beze mnie największy węgierski filmowy sukces ostatnich lat musiał popaść w nicość.
Istnienie Ervina uczy nas, że redundancja, znikomość i wielkość to podstawowe cechy wszechświata. Ervin oczywiście jest komunistą, ale o tym nie wie, albo nie wie, że obóz koncentracyjny Recski, o którym mówi, został stworzony przez komunistów. Nie ważne. Boczne figurki przypominające Ervina są po prostu niezauważalne. Niniejszym proszę prawicowych liderów opinii, aby nie włączali Ervina do dyskursu, a krytycy nie narzekali, że gra w twarz z trzecią halabardą była przesadzona. I nie, nie uważam Ervina za utalentowanego. Przepraszam.
W każdym razie życiorys zawodowy Ervina nie wskazuje na to, że jest bardzo uciskany, ale ani jeden budapeszteński intelektualista (czy zauważyliście, że aktorzy stali się w dzisiejszych czasach intelektualistami?) opozycji nie może tak o sobie powiedzieć.
Dlatego zwykle skandalem jest odwołanie czyjegoś koncertu autoprezentacyjnego w wiejskiej pracowni z powodu pękniętej rury. W tamtym czasie wierzyli, że OV osobiście zakradł się w ciemności, aby wywiercić rurę i stworzyć swoją sztukę.
W każdym razie, to jest nasz krzyż, nie możemy się równać z Ervinem. Zróbmy to jakoś.
Wyróżniony obraz: Aktor Ervin Nagy przemawia podczas demonstracji solidarności i koncertu dla nauczycieli w Budapeszcie, na placu Kossutha, 5 października 2022 r. Na wspólnej demonstracji Ruchu Tanítanék i Ruchu noÁr uczestnicy stanęli w obronie edukacji, przyszłości młodych ludzi, szacunku dla pracujących w oświacie i prawa do strajku. MTI/Tibor Illyés
