Károly Nemcsák: Moje wartości są ludzkie, a nie polityczne

Nierzadko zdarza się, że aktor jest wypalony rolą. Dla większości z nas Károly Nemcsák to wciąż drukarz Feri z telenoweli Sąsiedzi. To może być przyjemny stan, ale jednocześnie trudno wyjść z pudełka.

To może się zdarzyć w każdej roli, jeśli pojawiasz się w telewizji, nie musisz przebywać na ekranie przez 13 lat. Ważne jest, aby narodziło się coś trwałego lub ekscytującego. Oczywiście nie jest problemem, jeśli w role grają znakomici aktorzy, jak János Kulka (Doktor Mágenheim), Erzsi Pásztor (Ciocia Janka) czy nawet Ferenc Zente, który grał w filmach z epoki (np. w serialu Tenkes Kapitanya), ale przez długi czas widzowie nazywali go Wujkiem Takim. Zostałem Cutting Feri, ale nigdy nie postrzegałem tego jako wady, ale jako szansę. Oczywiście na początku widzowie przychodzący do teatru też mogą być ciekawi, co ten "Cutting Kid" robi na scenie, ale powoli poznają też moje cywilne imię. Szczerze mówiąc, zawsze odbierałem tę sytuację jako sukces.

Co ciekawe, seria Sąsiedzi, choć ostatnią część widzieliśmy w 1999 roku, do dziś ma spore grono fanów.

Pewnie dlatego, że byliśmy tak na bieżąco z życiem ludzi, że prawie wszyscy pamiętają, że to był serial dzienny, podczas gdy Sąsiedzi emitowali tylko co dwa tygodnie. Ale od 13 lat. W domach widzów staliśmy się członkami rodziny. Myślę, że w dużym stopniu na sukces złożył się fakt, że Ádám Horváth, ojciec Sąsiadów, pracował z profesjonalną ekipą i dotyczy to nie tylko części produkcyjnej, ale także aktorów. Czy ci się to podoba, czy nie, jest to zawód, a zawód ma określone wymagania. Jeśli możemy temu sprostać, to możemy coś stworzyć, jeśli nie, to nie mówimy o prawdziwych aktorach, ale o gwiazdkach z życiem cisowego kwiatu. Nawet wśród wyszkolonych aktorów są tacy, którzy w pewnych sytuacjach nie potrafią wykorzystać szansy lub źle sobie z nią radzą.

Wiem, że aktor to nie to samo, co jego rola, ale jeśli jego postać jest zbliżona do postaci, którą grał, jego praca jest łatwiejsza. Ile kosztuje Vágási Feri w Károly Nemcsák?

To było mylące, że naprawdę myśleli, że jestem sierotą wychowaną na Fóti út. Co jest dziwne, ponieważ dorastałem w szczęśliwej rodzinie, ale jest prawdopodobne, że mój charakter nosił cechę charakteru, która absolutnie zawierała tego rodzaju wrażliwość. Do pewnego stopnia Ádám Horváth włączył do serialu naszą postać i codzienne życie.

Ja na przykład byłam już tak pozytywną postacią, że przynajmniej raz poprosiłam Ádáma, żeby się ze mną bił, kopał lub nakrzyczał na mnie bez powodu, bo sama już ciężko było mi to znieść.

W wielu wywiadach mówił, że był chłopcem ze wsi, ale niewiele mówił o tym, jak przyjęli go rodzice, gdy oznajmił, że chce być aktorem.

Mój ojciec był murarzem, a mama zajmowała się domem, prowadziła gospodarstwo i nas wychowywała, bo mam starszą siostrę. Moja mała wioska funkcjonowała jak małe państwo, więc każdy miał swoje miejsce i pozycję w społeczności. Ale bardzo dużo osób z tej zamkniętej społeczności skończyło studia, wielu po studiach, więc mimo zamknięcia nadal mogę mówić o bardzo otwartej społeczności. Kiedy okazało się, że chcę wybrać karierę teatralną, nie było konfliktu. To prawda, kiedy drugi raz nie zostałem przyjęty do Szkoły Teatralnej, czułem, zwłaszcza po ojcu, że chciałby, żebyśmy się jakoś dogadali i że wybieram nie tylko aktorstwo, ale też jakiś zawód „praktyczny”. Aktorstwo było nieuchwytne dla rodziny, w której sztuka nie była obecna na co dzień. Ale podkreślam, wielkiego konfliktu nie było, więc zaakceptowali, że z jakiegoś powodu jest to dla mnie ważne.

Zróbmy duży skok. Obecnie oprócz pracy jako aktor w teatrze im. Józsefa Attyli jest także jego dyrektorem. Kiedy jednak ubiegał się o to stanowisko, zamiast dyrektora teatru potrzebny był syndyk masy upadłościowej. W końcu udało mi się wszystko wyprostować, ale nie rozumiem, jak artysta, który dobrze czuje się na scenie, śmie zapuszczać się w biznes, który wymaga zupełnie innych cech.

Bardzo ważne jest to, jakie przykłady człowiek spotyka w życiu, kogo spotyka, kim są jego mentorzy, nauczyciele, rówieśnicy, którzy go otaczają, jak rozwija się jego życie, kiedy zauważa, co zaczyna go ekscytować i zajmować poza najbliższym zawodem. Poznałem wielu wspaniałych ludzi, ludzi kreatywnych, więc nie zadowalali się tylko swoimi codziennymi zadaniami i zadaniami, ale znajdowali lub szukali wielu wyzwań w życiu. Może się to wydawać drobnostką, ale byłem otwarty na te sprawy. Od dwudziestu dziewięciu lat jestem kapitanem reprezentacji aktora w piłce nożnej, a kierowanie drużyną objąłem w momencie, gdy trzeba było pomyśleć, jak stanąć na nogi ekonomicznie. Musieliśmy mieć w kasie 1-2 mln HUF rocznie, żeby móc wygodnie funkcjonować. Oprócz znalezienia sponsorów konieczne było również zadbanie o porządek wśród silnych indywidualności. Mam wiele do zawdzięczenia za te lata, znalazłem wielu wspaniałych przyjaciół, którzy pomogli mi na wiele sposobów. Sąsiadach mogłem też wykorzystać do Gdy kilka lat później się ożeniłem, do zawodu weszła też moja konkubentka, która została jedną z założycielek Teatru Turay Ida. Cóż, kiedy zabraliśmy przedstawienie na wieś, praktycznie zostałem PR managerem firmy. Tak wiele rzeczy sprawiło, że złożyłem podanie o stanowisko dyrektora teatru im. Józsefa Attila.

Nie można powiedzieć, że jego nominacja została przyjęta z zadowoleniem przez lewicowo-liberalną część teatralnego świata. Teatr Józsefa Attili i tak zwykle traktowano jak machnięcie ręką, bo to „tylko” teatr wiejski w Budapeszcie.

Oprócz tego, że wielu wiejskich teatrów może pozazdrościć niejeden w stolicy, kiedy zostałem powołany, zastanawiałem się, w jakim stylu ten teatr prezentował się do tej pory. József Attila zawsze podążał za czymś w rodzaju teatru ludowego, z bardzo barwnym repertuarem. Nasi poprzednicy byli i nadal są osobowościami węgierskiego życia teatralnego.

Nie sądziłem, że wszystko powinno być radykalnie zmienione. Jeśli dana osoba może kontynuować wartości, które wyznaje, jest na dobrej drodze.

Możemy grać komedie muzyczne w taki sam sposób, jak utwory dramatyczne, i to jest w porządku. A jeśli zespół dobrze ze sobą współpracuje, to nie ma prawicy i lewicy, jest tylko zawód. A jeśli to idzie w którąkolwiek stronę, to muszę to poprawić. Nie musimy edukować stu dwudziestu tysięcy widzów, którzy przychodzą do teatru w jednym sezonie, forsować coś bardzo mocno w bigoteryjny sposób, a ja nie powinienem narzucać innym swoich wartości.

Moje wartości są ludzkie, a nie polityczne. Oczywiście spotykają się wartości osobiste i artystyczne, ponieważ ważna jest dla nas rodzina, wspólnota i wiara.

Te aspekty mogą pojawić się w komponowaniu repertuaru, ale tak naprawdę to nie problem! Bo musimy przekazywać wartości i przypominać o zapomnianych wartościach. Dawniej dane słowo miało moc, dzisiaj też mamy kłopoty z umową. Dawniej uścisk dłoni miał moc, dziś nie jest nawet formalnością. Uważam, że na to również musimy zareagować. W dzisiejszych czasach nie jest łatwo robić teatr, ale w naszym teatrze jest społeczność, która stara się przekazywać wartości.

Aktorowi - zwłaszcza jeśli jest jednocześnie reżyserem - jest bardzo trudno być jednocześnie ojcem. Jak ci się udało? Ponieważ z kilku wypowiedzi jasno wynika, że ​​uwielbia swoich synów.

Moi synowie są już dorosłymi mężczyznami, mają dwadzieścia osiem i dwadzieścia sześć lat. Jestem dyrektorem od 12 lat, co oznacza, że ​​często byliśmy i byliśmy z dziećmi, gdy były młodsze. Myślę, że nie ma w tym przerwy, choć zawsze przychodzi mi do głowy, że oczywiście fajnie byłoby spędzić z nimi więcej czasu, ale nie byliśmy rodziną artystów do tego stopnia, żeby nie móc dobrze i razem spędzić dzieciństwa. Często chodzili do teatru, ale nie chcieliśmy im narzucać tego zawodu. Żaden z nich nie został aktorem. Nasz młodszy syn, żołnierz Máté, służy w Gwardii Koronnej. Starszy Balázs też nie wybrał plansz reprezentujących świat, jest ekonomistą, choć trochę bliżej mu do sceny, bo jest dyrektorem ekonomicznym Teatru Turay Ida.

Chociaż nie było to omawiane w ten sposób, czuję, że wiara przebija się przez całą naszą rozmowę.

Zostaliśmy wychowani w wierze katolickiej, uczęszczaliśmy na religioznawstwo i chodziliśmy do kościoła. Jest prawdopodobne, że całe środowisko, w którym dorastałem, było znacznie bliższe Bogu niż ludzie mieszkający w dużym mieście. Wtedy jakoś chodzenie do kościoła było trochę poza moim życiem, bo szybko wyrwałem się z domu i nieregularny tryb życia aktorskiego trochę mnie od tego zdystansował. To prawda, to nie jest legalne, mamy przed sobą dobre przykłady, wystarczy, że pomyślę tylko o naszym przyjacielu Károly Eperjes. Zawsze znajduje miejsce i czas na pogłębienie swojej wiary. Jeśli chodzi o mnie, to nawet jeśli nie chodziłem regularnie do kościoła, potrafiłem zachować wiarę. Dobry Bóg był zawsze gdzieś w rozwoju całego mojego życia. Twierdzę, że moje korzenie są bardzo silne i te korzenie sprowadzają mnie z powrotem do miejsca, w którym zacząłem i do środowiska, w którym żyłem. Dzieciństwo i związek z Kościołem wzmocniły mnie duchowo. Powtarzam, mam silną wewnętrzną wiarę.

Być może wynikiem tego przekonania jest to, że uważał, że w jego rodzinnej wiosce należy zbudować kościół.

Bardzo długo odczuwałam potrzebę przynależności do wsi i społeczności, w których mieszkałam i dorastałam. Kiedy byłam zmęczona iw złym humorze, wracałam do domu iw dzień lub dwa po prostu będąc w domu, wszystko było uporządkowane, byłam pełna energii. Potem, w 2016 roku, powiedziałem mojej chrześniaczce, która mieszka z rodziną w domu swoich rodziców, moją powściągliwą myśl: zbudujmy kościół. Może też trochę było we mnie, że mogłam zaprowadzić lata mojej zaniedbywanej wiary do Dobrego Pana. To był prawdziwy wspólnotowy cud, bo kościół był już zbudowany do 2018 roku, ale ze względu na covid mógł być konsekrowany przez arcybiskupa Egeru dopiero rok później. Teraz jest takie miejsce w mojej ukochanej małej wiosce, gdzie dobrze jest poczuć bliskość Boga. A Stwórca obdarzył mnie znajomością tak wspaniałych ludzi, którzy później stali się częścią mojego życia. Na przykład projektanci kościoła Szabolcs Eperjesi i Attila Kiss, czy mój przyjaciel Attila Petró, który jest mistrzem kamieniarskim i udzielił znacznego wsparcia finansowego na budowę kościoła. Podarował nawet naszej wsi 5-metrową marmurową figurę Marii. Ale mogę też wspomnieć o naszym burmistrzu, László Kékedi, który jest mistrzem sztuki ludowej i kierownikiem wydziału sztuki ludowej Węgierskiej Akademii Sztuk, dzięki czemu poznałem wspaniałych ludzi.

Aktywny, nazywam to „działaczami” z ludźmi, którzy ugniatali śnieżkę, rzucali nią, a ta kula zbierała śnieg, by ostatecznie ulepić bałwana. Czuję, że ja też otrzymałam ten dar, bo też mogłam być taką „działającą” osobą. Przez nich i z Bożą pomocą.

Przyszłość? Z tego, co wiem, nie obejmie kolejnej kadencji dyrektora.

Jak już mówiłem w kilku wywiadach, chciałbym oddać teatr wymianie w taki sposób, żeby przejęli doskonale funkcjonującą instytucję. Kiedy moje nowe zadanie się skończy, będę miał 69 lat, kiedy będę musiał poświęcić więcej uwagi sobie. Więc moja decyzja nie powinna być niespodzianką. Ale muszę dodać, że nie lubię niczego pomijać, to znaczy, jeśli nie uda nam się dokończyć modernizacji teatru do końca cyklu, to i tak zgłoszę się ponownie...

Autor i zdjęcie wyróżnione: György Tóth Jr