Irén Rab: Diabeł w czerni

Ta struktura słów została zawarta w nienawistnym komentarzu, który rozgoryczeni niemieccy wierzący rzucili pod adresem pastora ewangelickiego prowadzącego nabożeństwo końcowe. Zgodnie z tradycją ich kościół zaprosił ich po raz 38 w czerwcu tego roku, aby się spotkali, porozmawiali i przedyskutowali sprawy światowe z punktu widzenia moralności religijnej. Jednak tradycja nie jest już tym, czym została zapoczątkowana w 1949 roku w imię oczyszczenia. Niemiecki Kościół luterański od dłuższego czasu ponownie wkracza na pole polityczne. Większość pastorów nie głosi słowa Bożego z ambony, ale raczej bombarduje swoich wyznawców aktualnymi problemami politycznymi. Ci, którzy w religii szukają ukojenia i spokoju ducha, coraz rzadziej znajdują się w kościele.

Motto tegorocznego protestanckiego święta kościelnego pochodzi z Ewangelii Marka, 1.15. sekcja: Czas się wypełnił. De Maiziere, zaufany minister w rządzie Angeli Merkel, został poproszony o objęcie patronatu głównego. W czasie jego posługi w sprawach wewnętrznych nastąpiła wielka fala migracji, w tym czasie dużo palił, jego twarz była koloru pergaminu, a palce pożółkły od nikotyny. Nie dałbym dwóch groszy, żeby miał długie życie. Ale de Maiziere odrodził się, odkąd wyszedł z codziennej polityki, wysportowany, opalony i niezwykle pewny siebie. To także dzięki niemu wszyscy potentaci polityczni zostali zaproszeni na pięciodniową uroczystość kościelną, z kuszącą obietnicą osobistych rozmów. Pojawiła się głowa państwa, kanclerz, główni członkowie obecnego rządu, zieloni i czerwoni, a nawet przewodniczący partii opozycyjnej CDU i jej byli prezesi (poza panią Merkel).

Tylko AfD nie miała dzieci, wbrew oficjalnej prośbie nie pozwolono im nawet na maleńki kiosk informacyjny, mimo że partia ma skrzydło kościelne. Na ich miejsce mogłyby przyjść organizacje społeczeństwa obywatelskiego, przedstawiciele zajmujący się klimatem Piątku dla Przyszłości, aktywiści pokolenia Letzte przyklejający się do asfaltu i wszystko inne oraz organizacje pozarządowe pomagające w niekontrolowanej migracji.

Cyganów reprezentowała wystawa fotograficzna, Ukraińców – muzycy z Kijowskiej Orkiestry Symfonicznej oraz wymowne rozmowy o przemocy wobec kobiet. Mówiono też o wojnie, bo mimo wszelkich zastrzeżeń Kościół ma zaciekły obowiązek wspierania dostaw broni na Ukrainę. „Kościół hybrydowy” oferował około tysiąca różnych programów, przedstawień teatralnych, koncertów muzyki pop we wszystkich gatunkach, dyskusji na podium, zabaw i wydarzeń kulturalnych. Oczywiście były też kręgi i nabożeństwa biblijne.

Punktem kulminacyjnym wydarzenia było nabożeństwo końcowe, które odbyło się w niedzielny poranek w czerwcowym świetle na głównym placu Norymbergi. Wzięło w nim udział około osiemnaście tysięcy osób, a kiedy kamera przesuwała się po tłumie, tylko okulary przeciwsłoneczne lśniły czernią. Na podium ceremonii uczestniczący muzycy, chór i dwaj księża wyglądali czysto po niemiecku. Nie odważę się użyć terminu „ołtarz”, tak samo jak to, co zostało tam powiedziane w tej godzinie jako uwielbienie Boga, jest mi również obce. Widowiskowy charakter nabożeństwa wzmocnił fakt, że podczas dyrygowania dyrygent puszczał gigantyczne bańki mydlane, a dziewczęta tańczyły przed tęczowym obrusem ołtarza, jak w ewangelii. Nigdzie nie ma surowości i norm moralnych religii, ani tradycyjnej liturgii.

Diabeł w czerni pojawił się w środku ceremonii i został wybrany do wygłoszenia kazania.

Przypominał mi Jimiego Hendrixa, chociaż jego gęste czarne włosy kończyły się nie w puklach, ale w rozczesanych lokach ułożonych w szpic. Pastor kościoła w północnych Niemczech, Quinton Caesar, który w jednej osobie ucieleśniał wszystko, o co chodziło w tegorocznym święcie Kościoła luterańskiego: Afrykanin, czyli czarnoskóry i jednocześnie migrant w tym kraju, co prawda działacz ostatniego pokolenie i po przemówieniu w imieniu różnorodności płci, najwyraźniej w tym również jest zaangażowany w tę kwestię. Jest samozwańczym pastorem-gangsta-raperem.

Kazanie nie było długie, zaledwie dwanaście minut. Niektóre wypowiedzi obecnych (nie śmiem powiedzieć wierzących) zostały przyjęte z aplauzem i wiwatami.

Szczególnie podobała im się ta część, na którą wszyscy dzisiaj zwracają uwagę, a mianowicie, że Bóg jest queer. To zwykłe bluźnierstwo, choć z pewnością bardziej z ust pastora.

Inne jego wiadomości były dla mnie co najmniej równie niepokojące. „Jezus kocha nas jednakowo”, powiedział wielebny Cezar, „nie dba o płeć, kolor skóry ani nic innego”. Miłość Jezusa mnie wyzwala. Ale spójrzmy prawdzie w oczy: głosicie o miłości, która zwycięża wszystko, a tymczasem dyskryminujecie mnie i moich braci ze względu na nasze pochodzenie, kolor skóry, jakąkolwiek wadę lub naszą tożsamość płciową! Ale my jesteśmy Kościołem, ja i moi bracia, i nie potrzebujemy miłości bliźniego!

Nie ufamy Twojej miłości, nie czujemy się bezpiecznie w Twoim Kościele. Nadszedł czas, aby powiedzieć, że jesteśmy kościołem!

Jesteśmy kościołem i jesteśmy ostatnim pokoleniem. Czas powiedzieć, że życie czarnych zawsze ma znaczenie, czas powiedzieć, że Bóg jest queer i że wysyłamy statek i przyjmujemy ludzi, pomagamy tym, którzy szukają schronienia. Jezu, który sam był uchodźcą, osobą ubiegającą się o azyl, otwórz swoje serca, otwórz swoje granice. Bóg zawsze stoi przy tych, którzy potrzebują pomocy, którzy nie są zauważeni, wysłuchani ani wymienieni”.

Na nabożeństwie końcowym wygłoszono zielone credo: pochwała klimatu, BLM i różnorodności płci. Byli tacy, którzy nie byli entuzjastycznie nastawieni po wysłuchaniu tego podżegającego przemówienia politycznego. Stali oszołomieni lub siedzieli w domu przed ekranem telewizora, bo telewizja publiczna transmitowała całe nabożeństwo na żywo. Niebo nie spadło na główny plac w Norymberdze, patron generalny podziękował mu, a prasa nie mogła milczeć o tym, co się stało.

Kim jesteś i kim jesteśmy my? Kto kłamie, a kto jest uczciwy? Skąd ten podział w Kościele, między ludźmi? Dlaczego tylko życie czarnych ma znaczenie? Jaki był cel wielebnego Quintona Cezara w tym przemówieniu?

„Każdy nadaje Bogu atrybuty, jakich chce, Bóg jest tym, za kogo myśli jednostka”

— powiedział jego przełożony w obronie Cezara. On sam wycofał się teraz trochę z publiczności, ponieważ jest często obrażany. Powinien to trochę znieść, jeśli ze swoją wrażliwą duszą wyrósł na polityczną osobę publiczną. I zrozumieć tych, którzy z jego powodu opuszczają kościół. Przynajmniej o to chodzi w większości „nienawistnych” komentarzy.

Nie znamy jeszcze aktualnych statystyk wycofania się, ale oficjalne statystyki niemieckie wyraźnie wskazują na spadek liczby wiernych. Jednak wyjście z kościoła to dość proces, trzeba przysiąc przed urzędnikiem (dokładnie w urzędzie stanu cywilnego), że wychodzi się z kościoła i nie ma odwrotu. Niemniej jednak

W 2022 roku 380 000 wierzących opuściło Kościół luterański, a ponad pół miliona opuściło Kościół katolicki.

Obie liczby są rekordowe i nie chodzi tu tylko o względy finansowe, ale raczej o zaufanie do kościołów, które za tym stoi. Znacząco zmniejszyła się również liczba chrztów i bierzmowań.

Według badań Eurobarometru z 2010 roku tylko 44 proc. Niemców nie wierzy w jakieś bóstwa, jedna czwarta w siły duchowe kierujące życiem (np. , są po prostu niewierzącymi.

Z danych niemieckiego Statisty wynika, że ​​w ciągu ostatnich dwudziestu lat liczba wierzących katolików spadła o sześć milionów, a luteranów o sześć milionów w ciągu dziesięciu (!) lat. Kościoły są zamykane, pięć i pół procent obecnych dwudziestu milionów katolików chodzi regularnie do kościoła.

Jeśli tendencja się utrzyma, następne dwadzieścia do trzydziestu lat wystarczy, aby kościoły chrześcijańskie opuściły kurtynę,

ponieważ jeśli nie ma wierzących, nie ma datków, nie ma podatku kościelnego, z którego mogą wzrastać. (A tylko w nawiasach o wzroście liczby muzułmanów, która wzrosła z trzech milionów do pięciu i pół w ciągu ostatnich dwudziestu lat.)

Ale fałszywi prorocy Quintona Cezara zawsze znajdą słuchaczy.

Posłuchajmy zdrowego rozsądku i przeczytajmy odpowiedni fragment z Ewangelii Marka: Czas się wypełnił, bliskie jest królestwo Boże, Nawracajcie się i wierzcie w dobrą nowinę o zbawieniu.

Autor: historyk Irén Rab

Źródło: Magyar Hírlap

Zdjęcie na okładce i zdjęcia: evangelikus.hu