Niedawno z pomocą politologa Zoltána Kiszelly’ego badaliśmy, dlaczego niemiecka klasa średnia zwróciła się zamiast do tradycyjnych partii w stronę ekstremistycznej AfD i jak niemiecka elita chce uniemożliwić sukces tej partii. Nie tradycyjnymi demokratycznymi środkami, ale zakazem, tak jak próbują uniemożliwić wznowienie pracy byłego amerykańskiego prezydenta, ciągnąc go przed sąd.

Metody te w jakiś sposób nie wydają się zbyt demokratyczne. Znając sytuację, można podejrzewać, że jest to ogólnoświatowy spisek. Także o eksporcie politycznym, którego drobnym, ale spektakularnym przejawem był szał organizacji terrorystycznej Antifa w Budapeszcie. Wygląda na to, że tak jak naziści mieli szturmowców, tak samo globaliści mieli.

Wiemy, że nie ma teorii spiskowych, są tylko spiski, mówiliśmy i opisywaliśmy to wielokrotnie, więc nie możemy się dziwić obecnej sytuacji w Europie. Mniej więcej na tym polegała polityka lat dwudziestych XX wieku. Była i jest potęga światowa, Stany Zjednoczone, i zawsze ma ona rywala. W latach dwudziestych rywalizowali z Anglikami, obecnie Chińczycy są postrzegani jako pretendent. Wtedy chcieli połączyć siły z Niemcami przeciwko Brytyjczykom, teraz widzimy, że próbują wykorzystać Unię Europejską przeciwko Chińczykom, chcąc otworzyć rynek amerykański i unijny.

USA mają obecnie roczny PKB na poziomie dwudziestu trzech miliardów dolarów, Unia Europejska ma łącznie siedemnaście miliardów miliardów, czyli czterdzieści tysięcy miliardów dolarów. Gdybyśmy otworzyli te dwa rynki, powstałaby swego rodzaju strefa wolnego handlu, uzupełniona przez Kanadę, Meksyk, Japonię, Koreę Południową, Australię, czyli około 40 krajów otworzyłoby swoje rynki, przewaga finansowa bloku kierowanego przez USA byłoby znaczące. Jeśli porównamy jedynie 23 miliardy dolarów, jakie dysponują Stany Zjednoczone, z około piętnastoma miliardami dolarów Chin, widać, że Chiny prędzej czy później dogonią USA. Jeśli natomiast wspólnie z UE zbadamy układ sił, pozostałe kraje będą zmuszone dokonać wyboru. Powstałby rdzeń grawitacji, rynek wart czterdzieści miliardów dolarów. Indie, Republika Południowej Afryki i Arabia Saudyjska musiałyby zdecydować, czy chcą robić interesy z czterdziestoma tysiącami miliardów, czy z piętnastoma tysiącami miliardów.

To jest wielki plan, nie trzeba specjalnego szkolenia, żeby zobaczyć, że chcą zbudować taką masę grawitacji w sensie gospodarczym, politycznym, militarnym, technologicznym, że reszta świata po prostu nie może powstrzymać się od wyboru tego.

Nie do końca rozumiem separację technologiczną.

Oznaczałoby to zielony wodór na Zachodzie. Na Wschodzie, w Chinach i Indiach, gospodarka oparta na węglu. Nie powiedzieliby, że nie dopuszczamy produktów chińskich, ale że nie dopuszczamy produktów wytwarzanych przy użyciu energii uzyskanej z węgla.

Wiadomo, że będą to produkty chińskie, ale nie trzeba tego mówić.

Albo np. Huawei powinien zostać usunięty z systemu 5G, bo jeśli opracuje własne systemy operacyjne – co Chińczycy już zrobili, to jest to trzeci duży obok Androida i IOS, nazywa się Harmonia – nie mówią że tego zakazujemy, bo jest chiński, ale jest niebezpieczny dla wirusów, podejrzany o szpiegostwo, zły.

To samo widzieliśmy w przypadku szczepionek na covid, firma Pfizer jest „dobra”, szczepionka Sinopharm jest „zła”.

Na podstawie przykładów chyba bardziej zrozumiała jest intencja separacji technologicznej. Niemiecka elita wybiera Amerykanów, ponieważ Niemcy szanują Rosjan, ale się ich nie boją.

Szanują też Amerykanów, ale też się ich boją, bo Ameryka dwukrotnie pokonała Niemcy, a nie Rosjan, nie Związek Radziecki. Bez amerykańskiej pomocy Związek Radziecki nie mógłby pokonać Niemiec.

Sowieci otrzymali zza morza „tylko” 23 000 czołgów, ale nafta, konserwy wołowe, wszystko stamtąd pochodziło. Konkluzja jest taka, że ​​niemiecka elita jest po stronie Ameryki, przynajmniej tak teraz zdecydowała i dlatego realizuje to, czego chcą USA.

Mówiłem już o tym i powtórzę, wydaje się, że elita niemiecka, globaliści, także operuje zespołem szturmowym. Tyle, że nie jest do końca jasne, po co im Antifa, biorąc pod uwagę to, co zostało powiedziane?

Jeśli chodzi o Antifas, jest to również część idei państwa zachodnioniemieckiego. W 1945 roku zerwali z przeszłością i zaczęli z czystą kartą, przynajmniej tak głoszono i w dużej mierze tak się stało. Nie osobiście, ale oczywiście tak w polityce. Państwo zachodnioniemieckie uważało, że jeśli neonaziści zademonstrują, to na ulice powinna wyjść co najmniej taka sama liczba kontrdemonstrantów. Jeśli jesteś zainteresowany, możesz przeczytać mój powiązany artykuł na blogu Mozgástér , który również mówił o zjawiskach związanych z demonstracjami ruchu Pegida.

W demonstracjach antyimigracyjnych nie uczestniczyli naziści, ale zaniepokojeni obywatele, ale fundacje polityczne wspierające imigrację zorganizowały kontrdemonstracje za pośrednictwem związków zawodowych. Z płatnymi kontrdemonstrantami!

Tzw. kontrdemonstrantom płacono 20–50 euro za godzinę, więc na ulicy nie tylko byli przeciwni imigracji. Oznacza to, że jeśli nie było spontanicznego kontrprotestu, dodatki zostały opłacone. Był wyjątkowo zimny luty, kiedy nie udało się znaleźć wystarczającej liczby kontrdemonstrantów nawet za 50 euro, więc zwrócili się do władz o zakazanie antyimigracyjnej demonstracji, ponieważ w każdy poniedziałek gromadzą się tam dziesiątki tysięcy ludzi. To samo tyczy się upamiętnienia dnia erupcji. Jest to wydarzenie, które stało się znane w całej Europie i odbywa się co roku w lutym w Budapeszcie.

Ponieważ na Węgrzech nie ma zbyt wielu kontrdemonstracji, kontrdemonstrantów sprowadzono tutaj. Niestety, przemoc charakteryzowała niemiecką politykę nawet w latach dwudziestych XX wieku.

Oczywiście ten wolny od globalistów zespół jest rozmieszczony nie tylko tutaj i w Niemczech, ale wszędzie tam, gdzie „zagrażają” ruchy antyglobalistyczne. To prawda, że ​​\u200b\u200bpracują w domu z największą „pilnością”. Jedna z ich najokrutniejszych grup, Hammerband, odważyła się nawet włamać do domu przedstawiciela konserwatystów w Jenie i połamać mu nogę na drzazgi.

Jak już mówiłem, wysyłają te brutalne grupy po całej Europie, żeby ludzie nie zobaczyli w mediach tego kraju, że po jednej stronie protestują tysiące ludzi, a po drugiej nikt. Dlatego pojawili się w Budapeszcie i węgierska policja dobrze zrobiła, że ​​nie wydała sprawców brutalnych ataków ulicznych do Niemiec, bo już dawno byliby tam na wolności, a to nie odstrasza, a jedynie zachęca, sprawcy. Mimo to pozwalają sobie na prawie wszystko. Na przykład w Bawarii i Hesji 8 października odbędą się dwa wybory, a tamtejsza Antifas już publikuje listę kandydatów AfD z nazwiskami, adresami i numerami telefonów, jakby wzywając ich do zaatakowania tych kandydatów. Ale w innych prowincjach posunęli się nawet do podjęcia działań przeciwko politykom prawicowym, burżuazyjnym i konserwatywnym.

Tak więc przemoc polityczna była i nadal jest obecna w Niemczech, a poprzez „eksport” także w innych krajach, więc mogę tylko powiedzieć, że Bóg sprowadził nas w latach dwudziestych XX wieku.

Choć gospodarkę niemiecką i węgierską łączą niezwykle bliskie więzi i relacje te do dziś są doskonałe, to jednocześnie prowadzona jest centralnie kierowana przez polityków kampania nienawiści wobec Węgier, choćby w niemieckiej prasie. Z jednej strony sytuacja jest pozytywna, z drugiej całkowicie negatywna. Po prostu nie mogę zrozumieć tej logiki.

Zacznijmy od tego, że Angela Merkel bardzo sprawnie wykorzystywała węgierskie alternatywy polityczne do własnych celów. Jego następca, Olaf Scholz, jest pod tym względem znacznie mniej utalentowany. Merkel wiele się nauczyła od Helmuta Kohla, a Scholz tej wiedzy nie nabył. Zobaczmy, jak Merkel „wykorzystała” Węgry do swoich politycznych manewrów. Idziemy własną drogą, omawiamy stojące przed nami kwestie w referendach i konsultacjach krajowych. Kiedy przeprowadzaliśmy referendum w sprawie migracji lub szaleństwa płciowego albo organizowaliśmy ogólnokrajowe konsultacje w sprawie zamknięć lub otwarć w czasie covidu, każdy mógł wyrazić swoją opinię za i przeciw. W konsultacjach wzięli udział nawet ci z lewicy, którzy nie wypełnili formularza, bo chcąc nie chcąc, także debatowali na temat podniesiony przez rząd.

Zatem dobrze omówiliśmy alternatywy, wszystko było na stole i większość zdecydowała. Taka jest demokracja i może dlatego na Węgrzech nie było demonstracji.

Przez ostatnie 13 lat rozmawialiśmy naprawdę o wszystkim. W Niemczech nie ma referendum ani konsultacji narodowych, tam decydują elity. Merkel wykorzystała to, przedstawiając stanowisko Węgier jako jedno ze skrajnych, a nawet pozornie je akceptując. Tego chcą Węgrzy i niech tak będzie. Znalazł także odpowiedniego polityka, który reprezentował drugą skrajność, był nim Jean-Claude Juncker, reprezentujący politykę „otwartych bram” w sprawie imigracji. Ograniczenie imigracji i zachowanie chrześcijańskiej Europy reprezentował w ten sposób Viktor Orbán, a po przeciwnej stronie Juncker, dzięki czemu Merkel od razu została postawiona na pozycji mediatora.

W języku węgierskim wydawał się umiarkowany, ponieważ potrafił pośredniczyć w obu stronach, stając się tym samym królem Niemiec.

W ważnych kwestiach europejskich Węgry oferują demokratyczną i rynkową alternatywę, tj. w ramach systemu zachodniego, z czego Niemcy do tej pory bardzo dobrze korzystali, aby zobaczyć, kto jest z Węgrami, a kiedy to się wyjaśniło, byli w stanie odizolować drugiego krajów od nas od razu. Z obietnicami i groźbami. To była metoda, która działała bardzo dobrze, teraz problem w tym, że Scholz tej metody nie stosuje, więc bardzo często kończy się na skrajnym stanowisku, co nie jest dobre dla Niemiec.

Jednocześnie jest to również problem, że nie mają dobrych ofert ani dla nas, ani dla innych. Mówią, że należy przyjmować imigrantów lub zamykać elektrownie jądrowe, ale nie są to dobre propozycje ani na poziomie społeczeństwa, ani na poziomie gospodarki narodowej.

To jest główny problem w stosunkach węgiersko-niemieckich, że nie ma dobrej oferty, w której wygrywają obie strony, tj. oferta, w której wygrywają obie strony, niemiecka polityka reprezentuje obecnie drugą skrajność, doprawioną wspomnianą już Antifą, czyli ideologią gender. Dziś Niemcy nie mediują, ale konfrontują się, podczas gdy wcześniej był tam, powiedzmy, Holender Mark Rutte i inni, Viktor Orbán był przeciwko nim, a Niemcy szli na kompromis. W dzisiejszej polityce europejskiej i niemieckiej to już nie działa.