Dla mnie jest to najsmutniejsze wspomnienie ataku terrorystycznego z 11 września. Oprócz setek ofiar ruiny obu wież pogrzebały także pewność siebie i wielkość superpotęgi, pisze w swojej opinii politolog Robert C. Castel
„Oprócz setek ofiar ruiny dwóch wież pogrzebały także pewność siebie i wielkość superpotęgi.
Najbardziej godną odpowiedzią byłoby to, że za rok na miejscu wyburzonych staną dwie nowe wieże.
Są wyższe, bardziej zaokrąglone i bardziej ostentacyjne.
Prawdziwa potęga światowa zachowałaby się w ten sposób.
Zamiast tego otrzymaliśmy symulakrum mocy, symulakrum wież. Piękne dusze powiedziałyby, że jest wykonany z promieni świetlnych, a nie ze stali. Ale miłe słowa nikogo nie zmylą. Tam, gdzie kiedyś stały symbole amerykańskiej wielkości, teraz martwe oczy dwóch starych latarni wpatrują się w nicość.
Aby dopełnić upokorzenia, w bezpośrednim sąsiedztwie epicentrum zapewniono działkę pod tzw. meczet „w strefie zerowej”. Piękne dusze były w stanie zbyć ten policzek, ale docelowa publiczność na Bliskim Wschodzie doskonale rozumiała symbolikę tej sprawy. I śmiał się z niego niegrzecznie.
Potem nastąpiły skutki niekończącej się wojny z terroryzmem, która raczej podkopała niż wzmocniła amerykański porządek światowy i zachodnią hegemonię.
Tutaj zaczęła się zmiana porządku świata.
Z tym, że dwie wieże, które należało natychmiast odbudować, nie zostały odbudowane do dziś. Rosyjskie rakiety uderzające w Kijów tylko utwierdziły fakt zmiany porządku świata w stanie niepodważalnym.
Jeśli USA, a wraz z nimi kolektywny Zachód, nadal myślą, że podniosą rzuconą przed nimi rękawicę i spróbują cofnąć koło czasu, to powinny tu wrócić i zacząć wszystko od nowa.
Nie transportami broni, bezsensownymi konferencjami i pustymi gestami, nie środkami zniszczenia, ale budowy.
Bo co pozostaje z wielkiej mocy nawet po tysiącach lat? Nie broń, ale budynki.
Nie to, co zniszczył, ale to, co stworzył.”
Zdjęcie: MTI/EPA/Jason Szenes
