Wiara jest w nas wrodzona genetycznie

W szeregach organizacji obywatelskiej CÖF Klub Miskolc nazywany jest dr. Krisztina Várhelyi jako prawdziwy motor napędowy społeczności. Tego nie dodają, ale niezaprzeczalnym faktem jest, że nie należy ona do jednej organizacji pozarządowej. Gdyby nie było to źle zrozumiane, należałoby to sformułować w ten sposób: to nie jest po prostu silnik, ale raczej niestrudzony robot.   

Myślę, że tak, ponieważ jego etyka pracy mnie zadziwia. Jeśli moje informacje są prawidłowe, przyjął Pan znaczącą rolę w powstaniu i działaniu co najmniej 16 organizacji obywatelskich.   

Rzeczywiście, właśnie w zeszłym roku zastanawiałem się, z kim i w jaki sposób współpracowałem na przestrzeni lat i tak, możemy mówić o około 16 spółkach cywilnych. Myślę, że we wszystkich udało mi się wykonać dobrą robotę. Niedawno – i każdy, kto wziął w nim udział, może być z tego bardzo dumny – zorganizowaliśmy 9-dniowy festiwal Ars Sacra w Miszkolcu, w którego sukces zaangażowało się współpracujące 17 organizacji pozarządowych i obejmujący co najmniej 50 programów. Festiwal ekumeniczny, przekazujący wartości chrześcijańskie, odniósł ogromny sukces i stał się głównym wydarzeniem miasta. Oczywiście nie pracowałem sam, to byłoby niemożliwe. Jednakże

zorganizowano prawdziwe wydarzenie obywatelskie. Zaczęliśmy jednak organizację nie mając ani grosza.

Skontaktowałem się ze znajomymi artystami i innymi cywilami i kiedy powiedziałem im, o czym będzie mowa, wszyscy zgodzili się na pierwszy telefon. W ten sposób udało nam się stworzyć naprawdę wysokiej jakości programy, o których od tamtej pory mówi się w mieście. Tak naprawdę na ulicy czy w tramwaju dzwonią do mnie obcy ludzie, którzy nawet nie znają mojego imienia, ale gratulują mi wydarzenia lub dziękują za jego zorganizowanie. Nie ma większej nagrody za moją pracę niż ta.

Szczerze mówiąc, nawet nie wyobrażam sobie, jak można z niczego zorganizować tak dużą imprezę - skoro wspomniałeś, że nie mają na festiwal ani grosza.  

Z entuzjazmem i wspólną pracą, jakiej można oczekiwać od cywilów. Każdy włożył w organizację swoją osobistą pracę. Jeden zajmował się częścią muzyczną, drugi sztukami pięknymi, jeszcze inny programami literackimi, a nawet wydarzeniami kościelnymi, był też ktoś, kto odpowiadał za media. Najważniejsze jest to, że osobiście dotarliśmy do wszystkich możliwych uczestników. Wszyscy organizatorzy są profesjonalistami w swojej dziedzinie i tym razem współpracowali w przyjacielskiej atmosferze i pomogli mi we wszystkim. Dopóki nie spróbujesz, nie uwierzysz, ile pracy wymaga organizacja takiego wydarzenia, jak trudno jest wszystko pod kontrolą, zarządzać, akceptować programy, organizować, znaleźć miejsce i wziąć pod uwagę tysiąc innych rzeczy. Wyobraźcie sobie, że na tym chrześcijańskim festiwalu w Miszkolcu wystąpiło ponad czterystu aktorów, a podczas organizacji nie mieliśmy pojęcia, jak bardzo uda nam się dotrzeć do ludzi, czy przyjdzie dużo, czy mało osób, czy mieszkańcy Miszkolca będą zainteresowani wydarzeniem w ogóle? Ale tak czy inaczej powiedzieliśmy, że mamy czyste sumienie, ponieważ służymy dobrej sprawie i przekazujemy wartości chrześcijańskie. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć

włożona praca była tego warta, ponieważ przybyło ponad 10 000 osób, a festiwal Ars Sacra stał się wydarzeniem niemal decydującym w Miszkolcu.  

Organizacja festiwalu to tylko jedno, choć znaczące, dzieło obywatelskie. Ale z biegiem lat brał udział w pracach wielu innych organizacji obywatelskich na wielu innych polach, a nawet sam założył takie wspólnoty.   

Istnieją organizacje pozarządowe związane ze sportem, pracowałam w Federacji Gimnastycznej, Światowej Federacji Węgierskiej, kiedy na jej czele jeszcze stał Sándor Csoóri, co uważałam za ogromny zaszczyt właśnie ze względu na jego osobowość. Jeszcze później pełniłem rolę w wielu organizacjach obywatelskich, które służą sprawie Węgrów. Taka jest Fundacja Magyar a Magyarért, fundacja Pro Hungaria, w obu których zajmuję wysokie stanowiska i oczywiście uczestniczę także w życiu obywatelskim tutaj, w Miszkolcu. Mam doskonałe relacje z organizacją CÖF Klub Miskolc i jej liderem Attilą Lengyelem, wspólnie organizujemy wiele wspólnych programów.

Nie ma wątpliwości, że wiara jest bardzo ważną częścią Twojego życia, dlatego nie zapominajmy, że byłeś orędownikiem, a potem założycielem miszkolckiej grupy Stowarzyszenia Chrześcijańskich Intelektualistów, czyli KÉSZ.  

W 1993 r. tak. W tym czasie dr. Ernő Kartal, proboszcz kościoła mniejszościowego, był znaną i charyzmatyczną postacią w życiu miasta. Zasugerowałem mu, co by powiedział, gdybyśmy założyli w Miszkolcu organizację KÉSZ, i oczywiście ojciec poparł ten pomysł i na długi czas objął przewodnictwo kościoła. Jako członek zarządu pomagałem jak mogłem. Przy kościele mniejszościowym, którego przez długi czas byłem prezesem, powstała także Fundacja Éltető Lélek. Ja już nie rządzę, przekazałem pałeczkę następcom, ale nadal jestem na drugim planie. Między innymi pracujemy nad beatyfikacją Kelemena Didáka, ojca mniejszości nawracającej, poprzez promowanie i szerzenie jego kultu. Do Miszkolca przybył w 1730 roku i mieszkał tu aż do śmierci. Był wówczas dominującą postacią w mieście, założył kościół, klasztor i szkołę Minorytów w Miszkolcu, a także wiele innych kościołów. Do dziś utrzymujemy i strzeżemy jego szacunku i kultu i jak powiedziałem, pragniemy doprowadzić do jego beatyfikacji.

Nadal nie rozumiem, jak ty masz na wszystko czas? O ile wiem, jest Pan ekonomistą, co samo w sobie jest bardzo pracowitym zajęciem. Ma rodzinę, co w przypadku kobiet wymaga dużo czasu i energii, bo kobieta jest duszą rodziny. Jak jest w stanie podjąć się tak wielu zadań cywilnych w ramach bisu?   

Bóg obdarzył mnie, dał siłę, która do dziś nie osłabła.

Jakoś mi się to nie nudzi, mimo że dużo pracuję. A rodzina daje dużo radości, oczywiście dużo zadań. Mam siedmioro wnucząt, śledzę ich życie i pomagam im, jak tylko mogę, w tym dynamicznym świecie. Jeśli chodzi o pracę pozacywilną, próbowałem swoich sił w wielu zawodach. Byłem kierownikiem wydziału zdrowia Samorządu Powiatowego, pracowałem w rządzie ministra i tam też zajmowałem się sprawami zdrowotnymi. Za pierwszego rządu Orbána, kiedy powołano Komitet Rządu Ludnościowego, pracowałem jako kierownik wydziału w Kancelarii Premiera. Wtedy też rozpoczęło się przygotowanie systemów wsparcia rodziny, w którym też uczestniczyłam. Byłem pracownikiem Centrum Analiz Strategicznych, gdzie zajmowałem się także tematyką związaną ze zdrowiem, więc zawsze miałem mnóstwo zadań.

Dla wierzącego początek XXI wieku może być wręcz alarmujący. Na całym świecie nasilają się prześladowania chrześcijan, w Europie desegregacja postępuje pełną parą i choć w naszym kraju sytuacja nie jest jeszcze taka zła, to antychrześcijaństwo już jest doświadczane.   

Faktem jest, że niewiele osób chodzi regularnie do kościoła, co moim zdaniem i według badań nie wynika z tego, że ludzie stali się niewierzący, ale z tego, że tysiące problemów związanych z rozpoczynaniem życia rozprasza energię młodych i osób w średnim wieku. i utrzymanie rodziny. Ale nie mierzyłbym wiary częstotliwością chodzenia do kościoła, ale np. tym, czego doświadczyłem podczas wizyty papieskiej czy powodzenia Kongresu Eucharystycznego. Pokrzepiające było widzieć tak wielu pełnych entuzjazmu młodych ludzi i przekonać się, że ich wiara jest rzeczywiście silna. Oczywiście ogromne zadanie spoczywa na zwierzchnikach kościołów, proboszczach, proboszczach i przełożonych zborów, bo ludzi nie można zostawiać samych, trzeba się do nich zwracać osobiście, trzeba do nich dotrzeć, a to jest strasznie męczące i czasochłonne. trawiący. Ale to możliwe. Jak? Mam na myśli np. wspomniany już festiwal Ars Sacra lub podobne wydarzenia,

służą one nie tylko przyciąganiu ludzi kolorowymi programami, ale także rozbudzaniu w nich potrzeby wspólnot chrześcijańskich.  

Być może miał rację i teraz dał mi nadzieję. Nie powinienem też wyciągać wniosków z prymitywnych obelg na forach społecznościowych, bo są frustrujące, a tym bardziej z wydarzeń, o których wspomniałeś, czy z doświadczeń zdobytych podczas Marszów Pokoju, gdzie wielu młodych ludzi staje w obronie idei chrześcijańsko-konserwatywnych.   

Zwykle nie patrzę na żadne komentarze, nie zajmuję się wyrażeniami na platformach społecznościowych. Znam swoje wartości i nie pozwalam, aby miały na mnie wpływ. Ani moja wiara, ani moje wartości. Utrzymanie własnej wiary wymaga także ogromnych wysiłków w dzisiejszym podzielonym świecie, dlatego nie powinniśmy zajmować się sprawami, które w rzeczywistości nie mają z nami nic wspólnego.

Wiara jest w nas wpojona genetycznie, naszym zadaniem jest nie pozwolić jej wymknąć się.  

Mówiliśmy już, że aktywność obywatelska wymaga dużo siły i wytrzymałości, a nawet poświęcenia. Ale dodajmy też, że jest to mało opłacalne, delikatnie mówiąc.   

Mam sześć czy siedem kwalifikacji zawodowych, nie jestem zbyt dobry w liczeniu, a potrzebowałem ich w życiu cywilnym. Może jednak jedno lub dwa z nich okazały się przydatne w moim miejscu pracy, mimo że zawsze starałem się zdobywać wiedzę związaną z konkretnym obszarem pracy. Innymi słowy, zdobyta wiedza była ważniejsza w pracy cywilnej niż w zawodach cywilnych.

Praca cywilna wymaga zazwyczaj dużej wiedzy, jest zadaniem bardzo trudnym, wymaga też poświęceń, bo nie jest typową sytuacją, że można przy niej zarobić.

Kiedy zaczynałem współpracę z organizacjami pozarządowymi, nie zajmowałem się zbytnio matematyką, ale kiedy zacząłem pracować w fundacji, zdałem sobie sprawę, że ups, będzie mnie to dużo kosztować. Korzystanie z samochodu, paliwo, parkowanie itp. Okazało się, że przez ostatnie lata wydałem z własnych pieniędzy ponad półtora miliona forintów. Musiałem się obudzić i uświadomić sobie, że to nie działa w ten sposób. Zainwestowana praca jest w porządku, ale nie na tyle, aby w ogóle za nią zapłacić. Na szczęście istnieją aplikacje, które zapewniają wsparcie działania organizacji obywatelskich, ale ja uważam, że ten obszar zasługuje na jeszcze większą uwagę i szacunek. Zarówno społeczne, jak i finansowe.

Autor: György Tóth Jr

Zdjęcie w tle: Facebook