„Pierwszą rzeczą, która przychodzi mi na myśl, jest to, że jest bardzo miły nie tylko dla mnie i swojego wnuka, ale dla wszystkich” – wspomina István Sharif Horthy, architekt mieszkający w Dżakarcie, który niedawno opublikował książkę o jego dziedzictwo rodzinne.
„A dziadek to dziadek: chodziliśmy z nim na basen, robiliśmy „męskie” rzeczy. Od dzieciństwa był dla mnie zawsze bardzo, bardzo miły, czułem się niezwykle blisko mnie” – powiedział 24.hu o Miklósie Horthym.
Jego wnuk, urodzony w styczniu 1941 r., początkowo mieszkał w Anglii, a obecnie w Dżakarcie w Indonezji. Nawiasem mówiąc, przeszedł na wiarę muzułmańską także w kraju Azji Południowo-Wschodniej. Udzielił wywiadu przy okazji, że niedawno historyk,
dr. Andrea Bern zdigitalizowała dziedzictwo swojej rodziny, które niedawno ukazało się w formie książki Dziedzictwo rodziny Horthy 1914–1994 .
Horthy István Sharif urodził się 83 lata temu jako syn wicegubernatora Istvána Horthy’ego, w 1944 został uprowadzony przez Niemców wraz z matką i dziadkami, mieszkał z rodziną w Niemczech, a następnie w Portugalii, wychowywał się jako syn Miklósa Horthy’ego aż do śmierci w 1957 r. Uzyskał stopnie naukowe z fizyki i inżynierii architektonicznej, ta ostatnia stała się jego zawodem.
W wywiadzie powiedział: za młodu bał się przyjechać na Węgry, bo w czasach komunizmu spotykał się tylko ze złymi wiadomościami i negatywnymi głosami na temat swojej rodziny.
„Przebieraliśmy się za turystów z plecakiem i wszędzie przedstawialiśmy się panieńskim nazwiskiem mojej żony jako państwo Wiryohudoyo i tak też podawaliśmy to nazwisko w hotelu. Jednak przez przypadek zostawiłem paszport (z nazwiskiem Horthy) i klucz do pokoju Gellért Szálló w torbie w budce telefonicznej – zawsze zapominałem. To byłby skandal, pomyślałem, Horthy wrócił na Węgry... Ale nic się nie stało, paczka czekała pod drzwiami hotelu, znalazca wiedział skąd pochodzi po logo wygrawerowanym na kluczu.
Potem uświadomiłem sobie, że ludzie tutaj są bardzo mili i poczułem się jak w domu”
- wnuk gubernatora opowiedział o swoich pierwszych doświadczeniach w kraju.
Oczywiście Istvána Sharifa Horthy’ego zapytano także o jego dziadka.
„Pierwszą rzeczą, która przychodzi mi na myśl w jej przypadku, jest to, że jest bardzo miła, i to nie tylko dla mnie i jej wnuka, ale dla wszystkich. Dla przykładu obok nas mieszkała stara, samotna polska hrabina, która często przesiadywała przed hotelem, żeby porozmawiać z przechodniami. My, dzieci, unikaliśmy tego, bo było nudne, przerażające i trudne do pozbycia się. Natomiast moi dziadkowie zapraszali go do swojego domu w każdy wtorek i rozmawiali godzinami.”
– jego wnuk pamiętał szeregowca Horthy’ego, którego – jak sam twierdzi – polityka nigdy nie pociągała, a wręcz zawsze się przed nią wzdrygała.
„Pierwsze lata spędziłam zakochana, w chronionym, wygodnym środowisku, czułam się bezpieczna. Moja rodzina też udawała, że nic się nie stało, kiedy zabrało nas gestapo, a dopiero znacznie później dowiedziałam się od mamy, że Himmler chciał nas wszystkich rozstrzelać”.
– przypomniał István Sharif Horthy, dla którego Węgry zawsze oznaczały politykę.
W związku z tym mówił w wywiadzie: był pewien, że nigdy nie będą mogli wrócić do domu, dlatego własnych dzieci nie uczył języka węgierskiego, „bo w takim razie czemu nie”.
Choć z wykształcenia był historykiem, ostatecznie zainteresował się fizyką, a następnie architekturą i został członkiem ruchu Szubud.
„Miałem bardzo dziwne doświadczenie, gdy miałem dziewięć lub dziesięć lat. Byłem wtedy w stanie przygnębienia, pewnego dnia wracałem ze szkoły zmęczony i trochę przygnębiony, przechodziłem właśnie przez park. Tutaj budziłam się z chwili na chwilę: nagle poczułam w sobie ogromną energię i wszystko stało się kolorowe. To było tak, jakbym przeszła ze świata czarno-białego do świata kolorowego. Wszystko było takie piękne, trawa, drzewa, niebo. Otworzyłam oczy i poczułam, że istnieję.
Potem powoli minęło, ale zdałam sobie sprawę, że najważniejszym celem życia jest nauczenie się powrotu do tego stanu. Zacząłem szukać informacji, dużo czytałem o filozofii, spirytyzmie i religiach. Tak naprawdę szukałam duchowego spełnienia i znalazłam je w wieku 17 lat w Subud, a już w drugiej praktyce przeżyłam to samo doświadczenie, co w Portugalii.
Dla mnie to jest klucz do wszystkiego, rdzeń ludzkiej egzystencji i wszystkich religii, i jest to zgodne z nimi wszystkimi” – w wywiadzie wnuk Horthy’ego
Wyróżnione zdjęcie: Mandiner/Árpád Földházy
