Halkó Petra: Nie przeszkadza mi policzek ani łza

Wszystko przez co przeszłam służyło mi osobiście i zawodowo, bez nich na pewno nie byłbym tą osobą którą jestem dzisiaj. Wywiad.

Być może nie było dnia w roku, w którym nie czytalibyśmy lub nie słyszeliśmy w mediach nazwiska Petry Halkó. XXI. Starszy analityk Instytutu Szazad jest jednym z najbardziej zapracowanych graczy w swoim zawodzie. Przygotowane, dokładne i autentyczne. Z tego właśnie powodu jego twarz i głos są dobrze znane, ale niewiele osób wie, że urodził się w Szeged i do dziś wraca „do domu” do Szegedu.

Nie prowadzisz zwykłej ścieżki życia, jeśli tylko spojrzę na Twoje CV i Twoją obecność w mediach, to już jest niezwykłe. Co warto o Tobie wiedzieć, co skłoniło Cię do życia publicznego i partycypacji społecznej?

Zacząłem uczyć się francuskiego w wieku dziewięciu lat, był to mój pierwszy język obcy. Rok później mogłem wziąć udział w dwutygodniowym wyjeździe studyjnym do Strasburga, gdzie wspólnie z młodzieżą francuską, niemiecką i włoską pracowaliśmy nad opracowaniem karty olimpijskiej. Było to dla mnie bardzo ważne przeżycie, bo z jednej strony był to mój pierwszy wyjazd za granicę, a w dodatku sam, z dala od rodziny. Z drugiej strony, byłem pod wrażeniem poczucia, jak dwie osoby posługujące się różnymi językami ojczystymi i pochodzące z różnych kultur mogą się zrozumieć w ramach projektu. Po kilku latach nauki w szkole podstawowej i liceum zawodowym Endre Ságvári uczyłem się już angielskiego i niemieckiego i bardzo lubiłem języki obce. To automatycznie doprowadziło do tego, że zacząłem śledzić coraz więcej zagranicznych organizacji medialnych i zainteresowałem się światem stosunków międzynarodowych i polityką.

Po ukończeniu studiów kontynuowałem naukę na studiach wyższych we Francji jako stypendysta rządu francuskiego i ostatecznie dzięki stypendiom studiowałem politykę, ekonomię i podejmowanie decyzji strategicznych w czterech krajach w ciągu czterech lat.

Czy planowałeś wyjazd za granicę?

Zawsze się uczę i doświadczam, nigdy nie żyję na stałe i nie osiedlam się. Czas spędzony za granicą był intensywny, pełen przygód i pełen wyzwań, ale motywacją dla mnie było przede wszystkim to, że zostałem wzbogacony doświadczeniami i wszelaką wiedzą, której nie miałbym okazji zdobyć w kraju.

Zawsze wiedziałam, że potem będę miała co robić w domu.

W końcu iloma językami mówisz dokładnie?

Mówi biegle po francusku, angielsku i niemiecku. Oprócz języka i literatury węgierskiej ukończyłam wszystkie przedmioty z języka francuskiego, a prace magisterskie pisałam po niemiecku i angielsku. W sposób samouk zacząłem zajmować się językami hiszpańskim i rosyjskim, ale muszę je jeszcze udoskonalić. Ze wszystkich jednak najbardziej podoba mi się francuski, wiążą się z nim uczucia, zdarza się, że śnię w tym języku, chodziłam też do francuskiego koła teatralnego, on przeniknął moją młodość.

Ten poziom znajomości języka może pomóc Ci poczuć się jak w domu podczas studiów za granicą. Jak trudna była ta podróż?

Jednak moja „węgierska litera r” nadal utrudniała naukę „francuskiej litery r”… I niestety było to również konieczne, ponieważ dopóki nie wymówiłem jej poprawnie, nie byłem uważany za pełnoprawnego członka firmy . Tam ludzie nie są tak tolerancyjni, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Ze względu na moje pochodzenie często musiałem stawić czoła trudnościom osobistym i akademickim, poza tym, że byłem w zasadzie sam, tysiące kilometrów od moich bliskich, jako jedyny student zagraniczny na kursie dla 25 osób.

We Francji spędziłam noc u woźnego w akademiku, po tym jak nie wpuścili mnie do mojego pokoju, dopóki nie przedstawiłam obywatela francuskiego, który zagwarantuje, że pokryję swoje wydatki. Podczas kryzysu migracyjnego prawie nie mogłem ukończyć studiów w Ratyzbonie, ponieważ nie chciałem zepsuć mojego kraju i napisać pracy magisterskiej na temat tego, jak Węgry łamią prawo międzynarodowe poprzez swoje środki imigracyjne.

A w Londynie musiałam zmierzyć się z faktem, że profesor na zajęciach zwyczajnie nazywa Węgry „okropnym krajem”, a oni mną pogardzają, bo z dumą deklaruję się jako Węgierka. A to tylko kilka przypadków z wielu. Może łatwiej byłoby mi w życiu pobiec lub pominąć te stacje, ale mogło nie być lepiej. Nie mam nic przeciwko policzku ani łzom i gdybym miał decydować jeszcze raz, zrobiłbym to w ten sam sposób.

Wszystko przez co przeszłam służyło mi osobiście i zawodowo, bez nich na pewno nie byłbym tą osobą którą jestem dzisiaj.

Jeśli zapytano Cię wcześniej, kim będziesz, gdy dorośniesz, jaka była Twoja odpowiedź?

Mówiłem, że mam obowiązki wobec przeszłości i odpowiedzialność za przyszłość. Zawsze byłem pewien jednego: chcę jak najlepiej przyczynić się do rozwoju Węgier i służyć interesom narodu węgierskiego, aby miał przyszłość, na jaką zasługuje. Dlaczego nie pracować dla przyszłych pokoleń?

Urodziłem się w dniu powstania państwa, jakby to było „pisane” od początku, tylko gdzie i w jakiej formie miałbym to zrobić, nigdy nie było do końca konkretne.

Miałem szczęście sprawdzić się w wielu obszarach, od firm inwestycyjnych typu venture capital, przez media, po administrację korporacyjną. Teraz w instytucie badawczym XXI. W Század Intézet, w niezwykle inspirującym środowisku, współpracując z najlepszymi autorytetami w kraju, mogę realizować się w ramach twórczej, intensywnej pracy umysłowej i intelektualnej oraz sprawdzać, jak uda mi się osiągnąć wszystko, co sobie stawiam za cel .

Jeśli należysz do grupy wiekowej, która w jakiejś formie doświadczyła już okresu bezpośrednio poprzedzającego rok 2010, możesz mieć wspomnienia wydarzeń z 2006 roku, ale nie zawsze są one świadome. Jednocześnie ta grupa wiekowa o zmianie ustrojowej lub latach poprzednich wie jedynie ze studiów historycznych. W porównaniu z tym podczas swojej pracy trzeba rozmawiać o wydarzeniach z tamtych czasów i teraźniejszości. Czy oskarżony rozumie, co tłumaczy, co ta dziewczyna może o tym wszystkim wiedzieć?

Regularnie. Fakt, że jestem młoda i że jestem kobietą, sprawia, że ​​ta dziedzina jest trudniejsza. Często pytają mnie, co widziałem w świecie, że mam odwagę to deklarować i stwierdzać z taką determinacją. Ci ludzie zapominają, że wiek to tylko przypadłość, z której niestety każdy szybko wyrasta. A także, że

o mojej autentyczności nie decyduje to, czego kiedyś doświadczyłem, ale to, czego doświadczam dzisiaj.

Powiedzmy, że jestem potomnością, której winni są wyjaśnienie. Ci, którzy doświadczają konsekwencji pewnych procesów i w rezultacie mogą dyskutować na tematy tabu, którzy mogą zadać, a następnie rzucić światło na to, co wydarzyło się wtedy i tam, jak i dlaczego stało się tak, a nie inaczej. Z drugiej strony fakt, że na szczęście zostałam już socjalizowana w systemie opieki społecznej, sprawia, że ​​nie traktuję niczego jako prezentu.

Twój ojciec od wielu lat jest postacią życia publicznego w Szeged i jest przedstawicielem partii rządowej w Zgromadzeniu Ogólnym Szegedu. Czy to też pokazało ci drogę?

Może to zabrzmi banalnie, ale w imieniu mojego rodzeństwa mogę powiedzieć, że oboje rodzice są dla nas prawdziwymi wzorami do naśladowania. Wierzą w człowieczeństwo, w naukę, w pokorną i wytrwałą pracę – takie wykształcenie nam przekazali. Jednak nigdy nie byliśmy zamknięci w pudełku; jest to prawdą tylko dlatego, że nasza trójka wraz z braćmi pracuje w trzech dziedzinach, jesteśmy dobrzy w różnych rzeczach, mamy różne zainteresowania.

Wspierali każdego z nas w tym, co według nich potrafimy znaleźć własną drogę. Ale mentalność wyniesiona z domu jest obecna we wszystkich trzech.

Nasi rodzice sami stworzyli wszelkie warunki, abyśmy mieli idealne dzieciństwo, w którym mogliśmy się uczyć, być ciekawi i krytycznie myśleć. Chcieli, żeby to nie zależało od czynników zewnętrznych, ale od nas, w jakim kierunku i jak zaczniemy, ale nasze decyzje, nasza droga, nasza historia są nasze. Oprócz moich dziadków dużo rozmawialiśmy w rodzinie, ale w mojej młodości polityka partyjna nigdy nie była w centrum uwagi. Pamiętam, że towarzyszyłam rodzicom na wyborach i chciałam wiedzieć, na kogo głosowali, ale mi nie powiedzieli i bardzo źle to przyjęłam. Powiedzieli, że to decyzja każdego, że pewnego dnia ja też będę mogła głosować, to będzie moja wolna decyzja, i ufają tylko, że dali mi takie wykształcenie, które umożliwi mi podejmowanie właściwych decyzji. Ich „polityka” czystego serca i zdrowego rozsądku, ich wychowanie oparte na wartościach i zasadach myślenia wyznaczają drogę do dziś, za co nigdy nie będę im wystarczająco wdzięczny.

Studiowałeś i mieszkałeś w wielu dużych miastach Europy, teraz mieszkasz w Budapeszcie. Czy Szeged nadal jest dla Ciebie domem?

Do tego stopnia, że ​​ilekroć byłem za granicą i gdzieś wędrowałem, nigdy nie mówiłem: „jadę do domu”. Mówiłam „idę do akademika” albo „idę do mieszkania”, czyli tam, gdzie mieszkałam, ale nigdy nie był to dom.

Mój dom był w Szeged i nadal jest taki sam.

Dziś mieszkam w Budapeszcie, tam kształtuję swoje życie, wyleciałam z rodzinnego gniazda, ale oprócz korzeni, dostałam też skrzydła w Szeged, więc to zawsze będzie mój dom. Ponadto nie zapominajmy, jak wiele wspaniałości gościło miasto Szeged, co również napawa mnie dumą ze swojego pochodzenia.

Przyszedłeś na tę rozmowę z pełnym „biurem”: masz komputer, pamiętnik, notatnik, właśnie wróciłeś z sesji zdjęciowej. Kiedy odpoczywasz, jak się odprężasz?

Do tego dwa kalendarze, bo już przygotowuję się na rok 2024!

W dziewięciu przypadkach na dziesięć zawsze mam przy sobie notatnik, bo zawsze, gdy mam jakąś myśl, zapisuję ją odręcznie. Jestem szczęśliwa i wdzięczna, bo chociaż mam dużo pracy, sprawia mi to ogromną radość.

Bardzo ważne jest dla mnie, aby to, co robię, było inspirujące intelektualnie, poruszało moje obwody mózgowe. Muszę dużo czytać, ale to też mnie zniechęca, zazwyczaj czytam kilka książek o różnych tematach i gatunkach jednocześnie. Lubię uprawiać sport, pływać i czasami biegać. Lubię brać udział w programach kulturalnych, chodzić na koncerty, do teatrów i muzeów. Najbardziej jednak podobają mi się spotkania międzyludzkie. Spędzanie wolnego czasu z bliskimi, rodziną i przyjaciółmi lub poznawanie nowych ludzi, bycie we wspólnocie to zdecydowanie to, co mnie najbardziej zniechęca i ładuje.

Zaczęliśmy od tego, że regularnie występujesz w mediach jako analityk polityczny. W dzisiejszych czasach ci, którzy często się pojawiają, otrzymują przydomek „gwiazda”, który przybliża osobę publiczną do ludzi. Czy możesz powiedzieć, że jesteś „gwiazdą analityka”?

Ocenę tej kwestii wolałbym pozostawić opinii publicznej. W ramach swojej pracy występuję w mediach.

Jeśli zajmuję się jakimś problemem, obszarem, badam go, analizuję, zagłębiam się w niego, to czuję się w obowiązku wyjaśnić i przedstawić powiązania tym, którzy się tym nie zajmują, bo oni wykonują inną, pożyteczną pracę .

Jeśli uda mi się z tym zwrócić do innych, jest to dla mnie radość, bo wtedy oznacza to, że historia osiągnęła swój cel.

SSMA