Całe szczęście, że UE nie ma armii, bo wtedy mogłaby siłą zademonstrować swój zamiar edukacyjny. Napisane przez Irén Rab.
Minęło prawie ćwierć wieku, odkąd Unia Europejska nałożyła sankcje gospodarcze i polityczne na Austrię. Sankcje nie zostały poprzedzone raportem Tavaresa, Sargentiniego czy innym raportem, ani też długą procedurą na podstawie art. 7 mającą na celu udowodnienie, że państwo członkowskie narusza konstytucyjne zasady Unii, demokrację, prawa człowieka i wolność. Nie było jeszcze mechanizmu sankcyjnego, a Parlament Europejski miał w toku postępowania znacznie mniejsze uprawnienia i był tego świadomy.
Stało się tak, że jesienią 1999 r., po demokratycznych wyborach, Partia Ludowa (VPÖ) i Partia Wolności (FPÖ) mogły utworzyć rząd w Austrii.
Ten ostatni był określany jako prawicowy populista, a lider partii, eurosceptyk i antycudzoziemiec Jörg Haider, zaliczany był do skrajnej prawicy. Wielu wierzyło, że wejście Partii Wolności do rządu zwiększy akceptację idei skrajnie prawicowych w polityce. W Brukseli bezpośrednio wierzyli, że Austria z tym prawicowym rządem naruszy podstawowe traktaty UE, a mianowicie prawa człowieka.
Nowy rząd austriacki nie został jeszcze utworzony, gdy postępowe siły Europy przypuściły atak mający na celu jego obalenie.
Najpierw seria histerycznych demonstracji rozpoczętych przez austriacką lewicę. Z negocjacji koalicyjnych przedstawiciele prawicy musieli uciekać tunelem przed tłumem żądającym ich rezygnacji. Lewicowa histeria zalała Europę. Co się stanie, jeśli skrajna prawica dojdzie do władzy w koalicji, tak jak w państwie członkowskim? Co ciekawe, dojście do władzy komunistów nigdy nikomu nie przykuło uwagi.
UE nie miała uprawnień do unieważnienia wyborów w Austrii, więc wybrała inną drogę. Ogłoszono bojkot Austrii, do której przyłączyło się ówczesne czternaście państw UE i gorliwa Czechy.
W tamtym czasie w piętnastu państwach członkowskich podejmowanie decyzji było szybsze. Wyczuwając prawicowe niebezpieczeństwo, rozpoczęli paniczne konsultacje i w rezolucji wydanej 31 stycznia 2000 roku stwierdzono, że „rządy 14 państw członkowskich nie będą nawiązywać ani akceptować żadnych dwustronnych stosunków na szczeblu szczeblu politycznym z rządem austriackim współpracującym z FPÖ oraz w stolicach Unii Europejskiej ambasadorowie Austrii są przyjmowani wyłącznie na szczeblu technicznym”. Nawoływali do bojkotu austriackiej turystyki (jest to największe źródło dochodów Austrii), wstrzymali programy wymiany szkolnej i uniemożliwili austriackim profesjonalistom udział w projektach międzynarodowych. Znajomy?
Za sankcją głosowało 15 państw członkowskich, przeciw sobie głosowała także Austria.
Ponieważ Austrię w Radzie reprezentował nadal socjalista Wiktor Klima, a jego interesy siłowe nakazywały, aby UE wywierała presję na jego przeciwników politycznych. Lewicowego kanclerza nie interesowała Austria, ale własna egzystencja. W rzeczywistości doszło do lewicowej próby zamachu stanu zorganizowanej przez Brukselę.
Szybko stało się jasne, że szanowny zarząd popełnił błąd. Przecież nakładając sankcje, UE naruszyła suwerenność Austrii, zaszkodziła własnej wiarygodności moralnej i zagroziła nieuchronnemu procesowi rozszerzenia. Tymi sankcjami Unia Europejska pokazała wizerunek władzy opartej na przemocy i zakwestionowała wyniki prawomocnych wyborów.
Ostatecznie do Wiednia wysłano trzech mędrców, aby sprawdzili, czy prawicowy rząd koalicyjny będzie kontynuował swoją pracę zgodnie z wartościami i normami UE. Mędrcy przekonali się, że choć Partię Wolności nadal można uważać za prawicową partię populistyczną, to austriacki rząd jest przywiązany do wspólnych europejskich wartości i szanuje prawa mniejszości, uchodźców i imigrantów. W tym czasie w Budapeszcie panował pierwszy rząd Orbána, a Viktor Orbán zaprosił do Budapesztu nowego kanclerza Austriackiej Partii Ludowej. Już wtedy Węgry były jedynie kandydatem do członkostwa w pożądanym świecie.
Sankcje zostały zniesione, Haider wycofał się do swojej węższej ojczyzny, Karyntii, gdzie zbierał groźby śmierci, poniżające i oszczercze artykuły prasowe, ale nie traktował ich poważnie.
Potem, pewnego pięknego dnia, miał śmiertelny wypadek samochodowy, za który sam może być odpowiedzialny, łamiąc przepisy, jadąc znacznie szybciej niż dozwolona, łamiąc przepisy i nie mogąc skręcić. W dodatku pochodziła z baru gejowskiego, co również uznano za element dyskredytacji, bo w tamtym czasie w świecie zachodnim nie obowiązywała żadna ustawa mówiąca o równych prawach dla osób tej samej płci, a Conchita Wurst jeszcze z niej nie wyszła. butelka.
Tę historię wyciągnął ze mnie artykuł w „Financial Times”. Tam przepłynęli to, co gotuje się w brukselskiej jadłodajni, co czeka Węgry, jeśli prawicowy radykał i populista Viktor Orbán wykorzysta swoje weto, aby uniemożliwić wypłatę kwoty przeznaczonej na wsparcie Ukrainy.
Myślę, że ujawniony plan zszokował nie tylko mnie, ale wszystkich. Ostatni raz taki plan wymuszenia powstał w KC w Moskwie. Całe szczęście, że UE nie ma armii, bo wtedy mogłaby siłą zademonstrować swój zamiar edukacyjny.
Bruksela nakreśliła strategię, która w szczególności ma na celu osłabienie węgierskiej gospodarki.
Należy zachwiać zaufaniem inwestorów, szkodząc w ten sposób „tworzeniu miejsc pracy i wzrostowi gospodarczemu”. Zgodnie z planem mieliby przeprowadzić atak na forinta, co spowodowałoby wzrost kosztów kredytów i przestraszenie rynków. Jeśli nie zostanie osiągnięte porozumienie, całe wsparcie finansowe UE dla Węgier zostanie trwale wstrzymane. Jeśli nie będzie pieniędzy z UE, rynki finansowe i międzynarodowe firmy będą mniej zainteresowane inwestowaniem na Węgrzech – czytamy w dokumencie.
Taka kara „może szybko doprowadzić do dalszego wzrostu kosztów finansowania deficytu budżetu państwa i deprecjacji waluty”.
Niektórzy w Brukseli zaprzeczali istnieniu dokumentu, inni tylko kiwali głowami. Osobiście mogę sobie to wyobrazić, odkąd
szantaż nie dopiero się zaczął, ale trwał już długi czas.
Brukselscy luminarze nie tylko siedzą na pieniądzach należnych Węgrom zgodnie z budżetem, ale także przez lata wstrzymywali prawie sześć miliardów euro przeznaczonych na ożywienie gospodarki po Covid-19. Dobrze pamiętam, że Viktor Orbán chciał zapobiec wspólnemu zaciąganiu pożyczek finansujących ten fundusz. Następnie skinął głową na znak solidarności (wartość europejska), ponieważ nie chciał skrzywdzić krajów członkowskich potrzebujących wsparcia.
Kraje członkowskie szybko o tym zapomniały i jak w przekleństwie głosują jednomyślnie, jeśli to konieczne, przeciwko Węgrom, a jeśli to konieczne, przeciwko sobie.
Bo nie wyobrażam sobie, żeby odpowiedzialny polityk nie widział, co oznacza przyjęcie Ukrainy dla wspólnoty europejskiej, indywidualnie i razem. Bo oprócz 85 miliardów euro przekazanych od początku wojny, przegłosowano obecne 50 miliardów. Są z nim jak Wiktor Klima w 2000 roku. Poświęcę swój kraj dla konia, żeby tylko zachować władzę.
Zdjęcie na okładce: Bruksela nakreśliła strategię, która w szczególności ma na celu osłabienie węgierskiej gospodarki
Źródło: Getty Images
