Nagrody CÖF-CÖKA 2020 Spiritual Defender of the World zostały wczoraj wręczone w uroczystej oprawie. Adwokat Bencze Izabella, członek-założyciel CÖF-CÖKA, również otrzymał pośmiertną nagrodę. Pochwała Attili Miklósa Németha została opublikowana poniżej.

„Nie wiem, czy Viktor Grisin czytał gwiazdy Egri, ale jeśli nie, to trzydzieści lat temu mógł doświadczyć, jak węgierskie kobiety traktują najeżdżającego wroga. Co prawda nie dostał w kark gorącej smoły ani węgierskiego gulaszu - jak to robili wówczas Turcy - ale zrobił się bardziej czerwony niż armia, którą kiedyś był, której szkody wyrządzone Węgrom starał się wykorzystać na swoją korzyść.

Stało się to w momencie, gdy ostatni rosyjski żołnierz, który opuścił nasz kraj – generał broni Siłow – poszukiwał już moskiewskiego mieszkania dla ponad stu tysięcy obywateli radzieckich, którzy po dziesięcioleciach tymczasowego pobytu na Węgrzech wrócili do domu jako bezpaństwowcy. Ich wycofanie odbyło się za pomocą 34 541 wagonów i 48 konwojów wojskowych, ale w tle negocjacji wycofania wojsk nie chodziło o to, co zabrali, ale raczej o to, co tu zostawili.

W wyniku całodobowej pracy na stole pojawił się protokół, który trzydzieści lat temu czekał na podpisanie. Rosyjski wiceminister i przedstawiciel węgierskiego negocjatora, generał broni Annus Antal, wypróbowywali przygotowane na tę okazję pióro, gdy Izabella Bencze zauważyła, że ​​w cyrylicy ukryta jest mina. Czytanie ze zrozumieniem nie sprawiało Belli problemu, gdyż językowe umiejętności doskonaliła na Syberii, w barakach obozu budowlanego zwanego „prawnym spadkobiercą Gułagu”. Letni kurs studentki prawa poszedł tak dobrze, że Izabella Bencze po powrocie do domu zostawiła swoją legitymację członkowską na biurku biura KISZ. Był bez niej do końca lat osiemdziesiątych. Ćwierć wieku później jeden z jej szefów zwrócił uwagę, że kierownik oddziału dr Izabella Bencze nie jest członkiem partii. Natychmiast wysłał ją na szkolenie ideologiczne, gdzie poproszona o wyrażenie opinii, Bella zacytowała Lenina. Lenin, opierając się o reling Aurory, mówi Gorbaczowowi, że powinien zacząć wszystko od nowa...

Grysin nic o tym wszystkim nie wiedział, dopiero gdy przeczytano mu oczy, wyobraził sobie jeszcze zdanie protokołu, zgodnie z którym „strona sowiecka może w każdej chwili wznowić rokowania gospodarcze” – zarumienił się , poderwała się, odłożyła wszystkie narzędzia dyplomacji, rzuciła i wybiegła z pokoju – można przeczytać we wspomnieniach dr Izabelli Bencze. Potem, kiedy wrócił na salę, porozumiał się z jednym z członków delegacji węgierskiej: „nigdy nie przypuszczał, że kobieta wypędzi ich z Węgier”.

Sprytny, można powiedzieć. Ale mówię to dlatego, że Izabella Bencze była osobą rzeczową w tym sensie, że zawsze znajdowała sprawę, o którą warto było walczyć, o którą warto było walczyć i co najważniejsze: o którą warto było doprowadzić do całkowitego rozwiązania .

Jako dziecko trzymał się swojej ulubionej zabawki nawet za cenę, że rodzina rzekomo nie uciekła z jej powodu. Przerażony, ale nosił kokardę podarowaną mu przez matkę w tamtych rewolucyjnych czasach, kiedy można było od niej umrzeć. Wziął zakrwawioną flagę, którą rodzina uratowała przed krzyżowym ogniem rosyjskich żołnierzy i zachował ją do dziś. Wyjechał z Węgier, potem zmarł z tęsknoty za domem w Hamburgu i Sarajewie. To też stało się jego biznesem. Nikogo nie prosił ani nie oczekiwał pomocy. Wrócił do swojego kraju - to też była jego sprawa. Bo miłość może być tak silna, że ​​człowiek uczy się jej słownictwa w kilku językach, ale nie może być tak silna, że ​​ktoś z Zachodu przesunie się za żelazną kurtyną dla swojej żony. Kiedy na granicy machał na pożegnanie największemu ludzkiemu uczuciu, stało się to również jego sprawą.

A walka o rozliczenie komunistycznej nomenklatury stała się jego przyczyną, że mimo szemrania dębów w Csillebérc, DEMISZ nie jest następcą prawnym KISZ-a, więc do ugody nie ma. Powiedział wszystkim prosto w oczy, że ani finansowa, ani moralna odpowiedzialność nie została do dziś wyciągnięta. Towary wyprodukowane w okresie socjalizmu znikały z rąk do rąk. Kraj został splądrowany przy aktywnym współudziale własnej elity partyjno-państwowej. Dobry.

Nie chciałem być pozwanym w sprawie reprezentowanej przez dr Bencze Izabellę, bo dałbym jej rację. Ponieważ jego spojrzenie promieniowało niezłomnością. Ktokolwiek siedział naprzeciw niego, wcześniej czy później zdawał sobie sprawę, że prawda jest poza nim. Choć w filmach, w których poruszał ważne kwestie związane ze zmianą ustroju, zawsze jest prawnie poważny, podczas naszych osobistych spotkań zawsze miał uśmiech w oczach. Rodzaj obserwującego uśmiechu. Czekaj. Jak mogę ci pomóc? Aby zapewnić, że wszystko działa zgodnie z prawem i w ramach prawnych. Na zebraniach kuratorium dr Izabella Bencze przestrzegała przed terminami, precyzyjnym sformułowaniem i odpowiednim paragrafem. Jednak wokół stołu siedziało kilku prawników.

Negocjował z godnością. Z pozy, która nie pozwalała drugiej stronie kwestionować prawdy Belli. Spotkałem go po raz pierwszy, kiedy kołysałem kolebkę CÖF. Na wiecu Niedzieli Palmowej w 2009 roku na Placu Bohaterów było co najmniej tyle samo osób – a może nawet więcej – niż na ponownym pochówku męczenników z 1956 roku. Na imprezie dwadzieścia lat później na schodach Műcsarnok stał również tłum.

Forum Jedności Obywatelskiej wyszło na scenę siłą uśpionych środowisk obywatelskich, tak że dwa tygodnie później protestowaliśmy przeciwko utworzeniu rządu Bajny przed Sejmem, w miejscu obecnego pomnika Jedności. Policja próbowała zebrać gęsi, które zostały wpuszczone na plac. Następnie tłum przemaszerował pod zamek, aby Izabella Bencze mogła przedstawić nasz protest głowie państwa. Bo to była wtedy jego sprawa.

Wybrał wolność. Na wolności przeszedł na emeryturę, ale z tym rozmachem rzucił się w życie publiczne. Pisał, blogował, przemawiał do mikrofonu, stawał przed kamerą, występował jako producent programów, zawsze dla dobra publicznego, w duchu CÖF, czyli „nic o nas, bez nas”.

Nigdy jednak nie przypuszczałem, że w 2021 roku pomyślę o Belli z siedmiogrodzkiej osady, której imię po raz pierwszy usłyszałem podczas niszczenia wioski w Rumunii. Atyha była więc w 1988 r. osadą w hrabstwie Hargita w Székelyföld, pod zamkiem Firtos, prawie niedostępną. Potem zbudowano drogę dojazdową i ludzie zaczęli się przenosić tutaj i do Énlaki.

W kościół księdza Atyhy uderzył piorun, a dr Izabella Bencze uznała, że ​​i w tej sprawie ma coś do zrobienia. Odbudowany kościół Atyha, który przetrwał zniszczenie wsi, jest teraz identyczny z nim. Jak dźwięk dzwonka Ferenca Erkela Izabella Bencze...

Koronkowa kurtyna strumienia wody wystrzeliła w powietrze, obejmując promienie słoneczne. Skąpał się w świetle, a teraz, gdy nad światem powiewają tęczowe flagi, znalazł narodowy kolor tęczy. Zabrzmiały dzwony hymnu Erkela na czerwono, biało i zielono, a nasz petent został porwany przez strumień wody: Błogosław Boże, błogosław Węgrom, błogosław temu, który kierował swoim życiem, chroniąc to, co nasze!

Pamiętam, pamiętamy Ciebie, droga Bello, od teraz nazywana także "Duchową Obrończynią Ojczyzny".

Attila Miklós Németh

Zdjęcie: MTI Zdjęcie: Noémi Bruzák