Jeśli następca Kádára i nowi komuniści chcą zamrozić ceny, to dobrze, jeśli Orbán, to nie; w takich przypadkach pierwsi wolą głosować na ceny znienawidzonego rynku światowego.
Nie do końca rozumiem, o co tutaj chodzi. W ciągu ostatnich 12 lat słyszeliśmy od lewicy, wzbogaconej o neokomunistów, że polityka gospodarcza rządu Orbána jest neoliberalna, czyli okrutnie rynkowa i stawia na pierwszym miejscu interesy robotników, pozostawiając ich na łasce wielość. Teraz nagle stał się komunistą i Kádarianinem.
w rozmowie z Népszavą w lutym 2020 r
Prezes MSZP Bertalan Tóth mówił również o zamiarze wprowadzenia pułapu cen czynszów i mieszkań.
Z moich wspomnień wynika, że nie był sam na polu opozycji.
To właśnie zamierza teraz zrobić komunizm z powodu zamrożenia cen, a skrajnie lewicowi zwolennicy czarnych pasów, tacy jak Bence Tordai, nagle marzą o tym, by pozwolić Węgrom na ustalanie światowych cen rynkowych („rzeczywiste ceny rynkowe można zawieść ludności”).
Bence Tordai był przez siedem lat członkiem Marksist Social Theory College, zwolennikiem bezwarunkowego dochodu podstawowego, a kiedyś przeciwnikiem „ustawy o godzinach nadliczbowych”. Rozumieją, że lewicowy ekonomista-polityk, który jest krytyczny wobec rynku, wprowadziłby bezwarunkowy dochód podstawowy, ale zamiast zamrożenia cen woli ceny rynkowe.
Jednak Párbeszéd, partia Tordai, obiecuje i podwyżkę podatków.
Już w 2011 roku LMP i MSZP zarzucały polityce gospodarczej rządu Orbána neoliberalno-neokonserwatywny charakter.
Róbert Puzsér również dokonał neoliberalizacji rządu Orbána jak lewicowy ekonomista Zoltán Pogátsa . W 2019 roku Attila Antal zastanawiał się na lewicowo-marksistowskim portalu Új Egyenlőség, że Orbán, że tak powiem, pogodził się z „autorytarnym neoliberalizmem”.
już w 2011 roku oskarżył politykę gospodarczą Orbána o Jeszcze raz: pisaliśmy 2011 rok, rząd Orbána sprawował urząd przez rok.
Próbuję to uporządkować: w ciągu ostatnich 12 lat, głównie ci bardzo rynkowi, można powiedzieć, neoliberalni i technokratyczni ekonomiści i politycy majstrowali przy polityce gospodarczej rządu, podczas gdy skrajna lewica neoliberalizowała ją i neokonserwatywnie. W każdym razie
mantrą opozycji stosowaną przez ostatnie 12 lat było oskarżanie Orbánów jednocześnie o neoliberalizm i kádáryzm.
Nawiasem mówiąc, gdyby światowy rynek i światowy kapitalizm były samym diabłem, nie stanowiłoby to problemu, ponieważ wiemy, że opozycja podałaby się za diabła , by zastąpić Orbána.
Elementami neoliberalnymi byłyby krytyka stawki ryczałtowej w wysokości 16, a następnie 15 procent, obniżenie podatków pracodawców, zmniejszenie zasiłków (i podkreślenia znaczenia pracy), rewizja rent inwalidzkich, wspieranie częściowych czas pracy, zniesienie kilku drobnych podatków, program robót publicznych i prowzrostowych wg Opodatkowanie multis, eliminacja kryzysu kredytowego franka szwajcarskiego, aktywne wspieranie tworzenia krajowej elity biznesowej, podatki kryzysowe, zamrożenie cen, dotacje rodzinne i tym podobne byłyby elementami lewicowymi.
Całe zamieszanie polega na tym, że nie każdy krok w polityce gospodarczej jest „neoliberalny”, „komunistyczny” czy „socjaldemokratyczny”; raczej politykę gospodarczą należy postrzegać jako całość. Politykę gospodarczą rządu węgierskiego można również nazwać „trzecią drogą”, ale tak naprawdę jest to nowy typ społecznej gospodarki rynkowej.
Z drugiej strony opozycja, która ma w sobie zarówno elementy technokratyczne, jak i neokomunistyczne, nie może zaproponować spójnej krytyki swojego przeciwnika, tak jak nie może sformułować własnej, spójnej polityki wobec wyborców.
Wyróżniony obraz: vasarnap.hu
