Aby zrozumieć wojnę rosyjsko-ukraińską, trzeba zagłębić się w historię Europy, przynajmniej do początków biznesu w 1694 roku, kiedy to Bank Anglii został założony jako własność prywatna, pisze ekonomista Imre Boros w swojej opinii artykuł opublikowany w Magyar Hírlap .

W ciągu ostatnich 328 lat panowie prywatnych pieniędzy zasadniczo zmienili oblicze zachodniego świata. Od tej daty zwykło się mówić o nowej epoce, nazywając minione stulecia kapitalizmem, a imperium oparte na prywatnych pieniądzach imperium anglosaskim.

Charakter imperium nie zmienił się wcale wraz z faktem, że w ciągu ostatniego ponad wieku (od 1913 roku) prywatnym pieniądzem był dolar, który stał się stale umacniającym się pieniądzem światowym. Imperium władzy prywatnego pieniądza było stopniowo przejmowane przez państwa związkowe jako państwo-gospodarza. Dwie wojny światowe, które miały miejsce w pierwszej połowie XX wieku, stworzyły niezbędne warunki ramowe dla jej ostatecznego spełnienia.

Po zakończeniu imperialnej pracy Bank Anglii został znacjonalizowany w 1946 roku. Z drugiej strony, amerykański system bankowości centralnej (System Rezerwy Federalnej) jest nadal prywatną własnością nieznanych osób i nawet Kongres Amerykański może mieć w jego sprawach jedynie symboliczny głos, mimo że obie izby Kongresu wraz z obecny prezydent reprezentuje suwerenność państwa amerykańskiego. Suwerenność państwa zostaje jednak pozbawiona kontroli nad „amerykańskimi pieniędzmi” w taki sam sposób, w jaki Imperium Brytyjskie miało swój własny od 1694 roku. Po pięćdziesięcioletniej republice nowi władcy wybrani przez panów pieniądza rządzili już w taki sposób, że przekazali „ciężary” rządzenia panom pieniądza.

Nie inaczej jest dzisiaj w Stanach Zjednoczonych. W rzeczywistości struktura państwa amerykańskiego jest również dualna, dzieli się na część publiczną i niepubliczną (głębokie państwo). Ten ostatni, niepubliczny, reprezentuje interesy światowej dominacji finansowej, w skład której wchodzi np. gigantyczny budżet wojenny. Nawet w przybliżeniu nie myślimy, że prywatna organizacja imperium monetarnego nie wzbudziła z czasem zainteresowania i zazdrości innych mocarstw. Rewolucja francuska pierwotnie wybuchła (wybuchła) z celem przyłączenia kolejnego dużego kraju na kontynencie do imperium prywatnego pieniądza.

Jednak przedsiębiorstwo chwilowo zbankrutowało, Francja nie weszła do imperium prywatnego pieniądza, ale została zorganizowana w kontr-imperium oparte na państwowym pieniądzu za pośrednictwem Napoleona Bonaparte. Prywatne imperium pieniężne musiało zebrać całą swoją wiedzę, aby zdominować swoich konkurentów. Chociaż imperium prywatnego pieniądza było dalekie od tradycyjnej organizacji sakralnej, udało mu się jednak ustawić wszystkie święcie zorganizowane mocarstwa Europy (Austria, Prusy i carska Rosja) przeciwko Napoleonowi, ponieważ do tego czasu te struktury państwowe stały się silnie uzależnione finansowo od imperium prywatnego pieniądza opartego na funtach. Imperium to udzielało pożyczek na wydatki związane z ich wzajemną rywalizacją. (Krążyły plotki, że jeśli ktoś chce iść na wojnę, najpierw zapyta Rothschildów.)

Prywatne imperium pieniężne musiało zmagać się z drugim wschodzącym gigantem, Niemcami i ich imperium, przez prawie osiemdziesiąt lat. Kłopotom towarzyszyły dwie wojny zastępcze i dwie wyniszczające wojny światowe. Prusy, które w zastraszającym tempie jednoczyły terytoria niemieckojęzyczne, były poważnym przeciwnikiem, chociaż panowie prywatnego pieniądza również odczuwali potrzebę skanalizowania terytoriów niemieckich. Szansę na to widzieli, gdyby doszło do zjednoczenia pod przywództwem Austrii, którą już od 1916 r. zintegrowali ze swoim imperium monetarnym pod koroną Habsburgów.

Rywalizacja nie mogła zakończyć się porozumieniem między Austrią, która była zależna od imperium monetarnego, a Prusami, które używały niezależnego pieniądza państwowego. Austria miała być pełnomocnikiem interesów prywatnego imperium pieniężnego, ale w 1866 roku poniosła śmiertelną klęskę militarną. Następna zastępcza rola przypadła Francji, która od dawna była zależna od brytyjskiego imperium prywatnego pieniądza i również zakończyła się zwycięstwem Niemiec (Sedan, 1870). Koronę króla pruskiego nałożono na głowę nie jako cesarza zjednoczonych Niemiec, ale jako cesarza wszystkich Niemców, co miało bardzo symboliczne znaczenie, w Wersalu.

Niemcy wydawały się nie do powstrzymania, twierdząc, że kolonie przypominają imperium pieniężne i rozwijają się gospodarczo i militarnie w zawrotnym tempie. W dużej mierze opierając się na niemieckich wydarzeniach, prywatna potęga pieniądza postanowiła przenieść swoją siedzibę do Stanów Zjednoczonych. Chaos finansowy poprzednich dekad – z którego notabene wcześniej czerpali spore zyski – został zlikwidowany w rekordowym czasie, a ponad dolarem powstał centralny system bankowy, również należący do nieznanych prywatnych właścicieli. Istnieją wszelkie powody, aby uważać dwuczęściową wojnę światową za walkę o jeden i ten sam cel, ponieważ chodziło o to, czy Niemcy mogą zostać raz na zawsze powstrzymane od ich aspiracji do potęgi światowej. Dwuczęściowa wojna światowa nadal determinuje losy Europy, w której zawsze byliśmy po stronie niemieckiej i zawsze po stronie przegranej, chyba nie mogło być inaczej.

Zwycięskim państwom Europy po 1945 roku powiodło się lepiej, bo w ostatecznym rozrachunku nowe prywatne centrum monetarne przynajmniej przyniosło im ożywienie gospodarcze i dobrobyt. Niemcy również otrzymali ten dobrobyt w dwóch rundach (1949 i 1989), w zamian za przysięgę niezłomnej wierności potędze prywatnego pieniądza. Dziś po raz kolejny wierzymy, że los Europy zależy od Niemców, a przede wszystkim od tego, jak w tej sytuacji odnoszą się do Rosjan.

Stosunki niemiecko-rosyjskie w ciągu ostatnich dwóch stuleci były bardzo zróżnicowane. Po 1815 r. Święte Przymierze zjednoczyło państwa sakralne (Austria, Prusy, Rosja) przeciwko zdesakralizowanym (Anglia, Francja). Przejście strony rosyjskiej na stronę zdesakralizowanej (wojny krymskiej) było niewątpliwie genialnym posunięciem. Był to warunek konieczny, aby I wojna światowa zakończyła się zwycięstwem zdesakralizowanych. Jednak już w latach nędzy po przegranej wojnie (Republika Weimarska) Niemcy zabiegały o współpracę z Rosją Sowiecką, swoim byłym przeciwnikiem wojennym, zmierzającym teraz w kierunku komunistycznym.

Na tym polegała umowa z Rapallo (1922). Owocna niemiecko-rosyjska współpraca gospodarcza nie skończyła się nawet po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 r., wręcz przeciwnie, została nawet na krótko uzupełniona militarnym braterstwem (pakt Ribbentrop-Mołotow). Dowodzi to również geniuszu światowej potęgi finansowej, która w latach 1941-45 doprowadziła dwa dyktatorskie reżimy przeciwko sobie, zamiast dalszej korzystnej współpracy gospodarczej, do zupełnego zniszczenia się nawzajem, powtarzając praktykę z I wojny światowej. Nowe zbliżenie niemiecko-rosyjskie miało miejsce pod rządami socjaldemokratów Brandta-Schmidta. Zmiany ustrojowe po 1989 r. ponownie skierowały uwagę Niemców w stronę państw wyzwolonych spod władzy sowieckiej, w tym państw-sukcesorów sowieckich.

Jednak wielu czołowych przywódców gospodarczych reprezentujących kurs polityki gospodarczej, który do tego doprowadził, padło ofiarą nieznanych do dziś napastników. Poziom rosyjsko-niemieckich stosunków gospodarczych jest nadal dla stron bardzo zadowalający. Rosja zaopatruje Niemcy w nośniki energii, cenne surowce i podstawowe produkty rolne w zamian za wysokowartościowe niemieckie produkty przemysłowe. Niemcy, jak wiele razy w ciągu ostatniego stulecia, wciąż znajdują się w punkcie zwrotnym europejskich losów w związku z wojną rosyjsko-ukraińską. Od otwarcia na Wschód zbudował się z Rosjanami ogromny system wspólnych interesów gospodarczych. Niemiecki deficyt w handlu dwustronnym jest duży.

Podstawą niemieckiego importu (59 proc.) jest import gazu ziemnego i ropy naftowej. Z 27 milionami ton ropy rosyjski import jest największy, uzupełniony o 8 milionów ton z prorosyjskiego Kazachstanu. 472 firmy działające w Rosji zatrudniają ponad 130 000 osób. Jeśli chodzi o gaz ziemny, to fizycznie nie ma możliwości zastąpienia go skądinąd w przypadku niepowodzenia dostaw do Rosji, podobnie jak w przypadku ropy naftowej. Należy wspomnieć, że przemysł niemiecki ma liczne poważne odgałęzienia w krajach V4 i poza nimi. Jeżeli Niemcy w sposób samobójczy, łamiąc wszelką logikę ekonomiczną, rozszerzą sankcje na nośniki energii, nieuchronnie pociągną za sobą połączony tysiącem nitek jednolity rynek europejski. Na krótką metę nie ma szans na alternatywne źródła energii, ale na dłuższą metę też nie ma szans.

Niemcy nie przeżyły takiej próby separacji od 1945 roku, kiedy to złożyły przysięgę wierności światowemu imperium prywatnego pieniądza w zamian za możliwość życia w dobrobycie. Teraz światowa potęga prywatnego pieniądza prosiłaby Niemców, aby zaryzykowali swój dobrobyt, a co więcej, aby pociągnąć za sobą całą Europę, potajemnie mając nadzieję, że potęga prywatnego pieniądza uzyska prawa zarządzania niezmierzoną rosyjską energią naturalną i surowcami bogactwo. W najgorszym przypadku tylko zmiażdży osłabioną Europę.

W tym celu prowadzona jest kolejna wojna zastępcza z ukraińskim pełnomocnikiem, w razie potrzeby do ostatniego ukraińskiego żołnierza. Jesteśmy częścią Unii Europejskiej. Nawiasem mówiąc, gdybyśmy nie byli w tej sytuacji geopolitycznej, nie byłoby dużo korzystniej tutaj, w środku Europy. Nasza egzystencja zależy od konsekwentnej polityki interesu narodowego w kraju, bo dziś każde wahanie może być fatalne w skutkach. Każda pozbawiona zasad umowa zawarta wbrew naszym interesom nie zwiększa, a wręcz zmniejsza nasze szanse na pomyślne przetrwanie.

Zdjęcie na okładce: Naród węgierski