Najważniejszą cechą międzynarodowego imperium prywatnego pieniądza jest ukrywanie. Ci, którzy sugerowali swoje istnienie, zostali trwale wykluczeni z obozu kanonizowanych opiniotwórców.
Imperium prywatnego pieniądza różni się także od wszelkich wcześniejszych organizacji imperialnych. W przeszłości takie organizacje zawsze wyruszały w podróż podboju od podstawy ludu lub grupy ludzi. Ludem centralnym Cesarstwa Rzymskiego byli Latynowie, Hunowie Attyli, w imperium Czyngis-chana Mongołowie. Zarówno wielkie imperia, jak i królestwa miały wspólną cechę, że pieniądz i obieg pieniądza były ściśle trzymane w rękach władzy (władcy), a jej dobrodziejstwa (regales) również należały do władcy.
Kontrola nad pieniędzmi była niezbywalną częścią suwerenności. Wiek wielkich odkryć w XV wieku przyniósł boom handlowy na wielką skalę, który doprowadził do nagromadzenia niezliczonych fortun finansowych, jednych z pierwszych w Anglii, w rękach prywatnych. Absolutna władza królewska – indywidualna suwerenność – coraz bardziej stawała na drodze władcom pieniądza. Pozbyli się go w krwawym buncie znanym jeszcze jako rewolucja domowa, królestwo na krótko się skończyło, król stracił nie tylko koronę, ale i głowę.
Jednak pół wieku później doszło do bardzo praktycznego układu między monarchią a panami finansowymi. Władcy pieniądza byli gotowi ponownie osadzić na tronie władcę (wydarzenie to historycy nazywają Chwalebną Rewolucją), pod warunkiem, że prawo do rozporządzania pieniędzmi nie będzie już przysługiwać władcy, lecz zostanie przeniesione do prywatnych właścicieli, którzy mieli mnóstwo pieniędzy. Odtąd król rządził bez rządzenia. Zamiast tego zrobiły to rywalizujące grupy zorganizowane w partie i siły, które wygrały w wyborach (rząd Jego Królewskiej Mości i opozycja).
Władcy pieniądza założyli bank, aby osiągnąć swoje cele związane z budową imperium (1694, Bank of England). Bank chętnie udzielał nieograniczonych pożyczek na pokrycie kosztów dworu (państwa), przede wszystkim na odbudowę i uzbrojenie zniszczonej przez Francuzów floty. W zamian prosili o „znikomość”, aby inne banki nie miały prawa emitować banknotów zastępujących pieniądz efektywny, srebro i żeby prowadziły rachunek państwa, a kredyty miały być administrowane wyłącznie tam. Rolą władcy było pobieranie niezbędnych podatków na rzecz szybko narastającego długu państwa w sposób uporządkowany, z mocą praw państwowych, a na żądanie rządu Jego Królewskiej Mości armia i flota były zawsze dostępne w zgodnie z potrzebami rozbudowy.
Tym krokiem sprywatyzowano najważniejszy klejnot suwerenności, który w takim stanie pozostaje do dziś w świecie zwanym Zachodem, z tym, że ze względu na znane okoliczności historyczne przed I wojną światową (1913) centrum imperium prywatnego pieniądza zostało przeniesione do Stanów Zjednoczonych, międzynarodowe prywatne pieniądze zamiast funtów, nazywane są teraz dolarami. Z tej idealnej sytuacji ukrywający się do tej pory władcy prywatnego pieniądza wyruszają na ścieżkę ekspansji, by podbijać coraz więcej imperiów.
Priorytetowym celem było zdobywanie kolonii i eliminacja konkurentów, głównie królestw hiszpańskich i francuskich. Aby osiągnąć ten cel, we Francji wykorzystali narastające napięcie społeczne wywołane niesprzyjającymi warunkami naturalnymi i wywołali zamieszki głodowe, a następnie stłumili je według wcześniejszego sprawdzonego angielskiego schematu, biorąc tym samym władzę w swoje ręce , również w przebraniu demokracji parlamentarnej. Tu też głowa władcy rozsypała się w proch.
Proces ten wszedł do podręczników historii pod nazwą rewolucji francuskiej. Mogli skorzystać z pomocy świętych władców europejskich (rosyjskich, pruskich, austriackich) do pokonania Napoleona, który również wykazywał aspiracje imperialne, ale zorganizował imperium oparte na pieniądzach publicznych zamiast prywatnych, od dobrze rozpoczętej, ale nie spodziewano się, gdyż te struktury państwowe nie podobały się też reżimowi napoleońskiemu, który zaniedbywał sacrum, ponadto były zależne od brytyjskiego imperium monetarnego.
Wraz z rosnącymi niemieckimi aspiracjami imperialnymi, które również były silne i oparte na państwowym pieniądzu opartym na złocie, mieli już znacznie więcej problemów. Osaczenie go zajęło prawie cały wiek. Prywatne pieniądze brytyjskie chciały umocnić swoje wpływy już w procesie zjednoczenia Niemiec. W debacie między Prusami i Austrią rywalizującymi o wiodącą rolę w zjednoczeniu prywatne pieniądze stanęły po stronie Austriaków. Stanowisko to nie było kwestią wyboru, gdyż od 1816 roku finanse Cesarstwa Austriackiego – także na bazie prywatnych pieniędzy – wpadły w ręce Rothschildów, którzy rozwijali się z zawrotną szybkością w ośrodkach europejskich (Paryż, Londyn, Mediolan i Wiedeń). W tym roku powstał Oesterreichische Nationalbank, również jako bank prywatny. (Jego ostatni pakiet private equity trafił w ręce państwa zaledwie kilka lat temu, podczas gdy Bank Anglii był znacjonalizowany już w 1946 r.).
Wszystko to wydarzyło się po i pomimo faktu, że w 1806 r. ród Habsburgów oficjalnie zrzekł się tytułu cesarza cesarskiego i przyjął tytuł cesarza Austrii. Zgodność z panami finansowymi była już głęboko zakorzeniona wśród Habsburgów. Nawet tron Károly'ego V, który został już głową imperium, został zbudowany na milionach Fuggerów, najważniejszych guru pieniądza tamtych czasów. Łatwo było zauważyć, że prywatne pieniądze uznały za słuszne, jeśli zjednoczenie Niemiec zostało stworzone pod austriackim przywództwem, tj. pod kuratelą prywatnych pieniędzy.
Strona pruska chciała tego uniknąć, ponieważ widziała stronę angielską – bezimienne imperium pieniężne – jako największego przeciwnika swojej ekspansji. Wojna prusko-austriacka (1866), która wyłoniła się z konfliktu, zakończyła się ciężką klęską Austrii. Jasne jest, że strona austriacka leżała nie tyle we własnym interesie, co w walce jako pełnomocnik imperium monetarnego. Władca Franciszek Józef I nie był w stanie przeciwstawić się finansistom, mimo że wodzowie wojskowi, a zwłaszcza naczelny wódz armii austriackiej, feldmarszałek Ludwik Benedek, sprzeciwiali się wojnie z Prusami.
Pomimo klęski Austrii – lub z jej powodu – dla finansistów stało się bardzo pilne powstrzymanie Niemców. W 1870 roku, po upadku Napoleona Bonaparte, rolę pełnomocnika powrócił król III, który ponownie zmienił Burbonów w republikę. Napoleon podjął się tego. Łatwo było zauważyć, że narodowa nostalgia napoleońska, zachowana przed wielkimi czasami, silnie ugniatała żagle panów pieniądza we Francji. Nie ulega wątpliwości, że III. Lata panowania Napoleona przyniosły Francji wybitny rozwój, którego jedną z głównych korzyści było przygotowanie militarne przeciwko ekspansji Prusaków na ziemiach niemieckich.
Zwyczajowo przedstawia się wojnę francusko-pruską, która wybuchła w 1870 r., jako wojnę przeciwko ekspansji niemiecko-pruskiego imperializmu junkierskiego. Jednak fakt, że wojna rozpoczęła się wraz z wypowiedzeniem wojny przez Francję i zakończyła się paskudną klęską Francuzów pod Sedanem, jest w dużej mierze częścią obiektywizmu. Niemieckie kontrimperium było zrobione z twardego materiału. Do jego pokonania potrzebne były jeszcze dwie wojny światowe, mimo że wielkie wschodnie imperium, Rosja, dawny sojusznik Niemców, zdołała zostać wezwana do wojny z Niemcami w obu. W obu wojnach światowych chodziło o to, czy zwyciężą niemieckie aspiracje imperialne, oparte na państwowym pieniądzu, czy też zwycięży pieniądz prywatny, który w XVII wieku rozpoczął swoją triumfalną drogę. Sukces dwukrotnie należał do imperium prywatnego pieniądza.
Zamiast analizować dalsze wojny toczone na zasadzie pośrednictwa w imię imperium prywatnego pieniądza, skupmy się na bieżącym wydarzeniu, konflikcie rosyjsko-ukraińskim, w którym zastępczą rolę odgrywa obecnie Ukraina. W 2014 roku nastąpił zwrot (zorganizowany zamach stanu) na Ukrainie, która nie ma podłoża historycznego, ma bardzo mieszany skład narodowościowy i jest wielojęzyczna, co sprawiło, że kraj ten do tego zwrotu się nadawał i obrócił wbrew naturalnym siłom gospodarczym i militarnym partner, Rosja.
W tym czasie stało się również oczywiste, że działanie skoncentrowanego na Ameryce, jednobiegunowego porządku światowego zmaga się z rosnącymi zakłóceniami i pilnie potrzebuje pozyskania nowych zasobów. Kraj-gospodarz, Stany Zjednoczone, zaczął się niebezpiecznie upadać pod ciężarem ogromnych kosztów nałożonych na nie przez mocarstwa światowe. Budżet rządu federalnego już dawno przekroczył poziom zadłużenia, które można jeszcze udźwignąć. Uwidocznił to kryzys finansowy z 2008 roku. Państwowe certyfikaty dłużne (obligacje rządowe) muszą być wykupywane przez prywatne imperium pieniężne w coraz większych ilościach, ponieważ poprzedni optymistyczny impet rynku zniknął. Inwestorzy światowi postrzegali zadłużenie amerykańskiego państwa-gospodarza jako mniej atrakcyjne, a państwo borykało się także z niskimi stopami procentowymi, które musiało płacić.
Chiny i państwa naftowe, które wcześniej zgromadziły ogromne roszczenia wobec Stanów Zjednoczonych, nie były już entuzjastycznie nastawione, a niektóre nawet nie chciały kumulować swoich roszczeń wobec państwa amerykańskiego. Atrakcyjną alternatywą wydawało się, że dochody Rosji, z jej niewyczerpanymi rezerwami surowców i nośników energii, w jakiś sposób dostałyby się do systemu monetarnego Stanów Zjednoczonych. Jednak ta idealna relacja zawęziła się w epoce postjelcynowskiej, pod rządami Putina, a Rosja nawet zainwestowała swoje istniejące rezerwy dolarowe w inne aktywa (takie jak złoto). Ponadto Chiny, największy zagraniczny wierzyciel, nie gromadzą dalej gór dolarów, ale budują infrastrukturę i projekty handlu międzynarodowego.
Jakakolwiek zmiana tylko poprawiłaby tę sytuację, w idealnym przypadku upadek Putina mógłby zakończyć się całkowitym zwycięstwem. Przygotowania do tej sytuacji na Ukrainie rozpoczęły się bardzo intensywnie w 2014 roku, Ukraina przygotowywała się do roli pełnomocnika, systematycznie rozwijano jej zdolności militarne. Tygodnie wojny to potwierdziły. Wojenna irytacja strony rosyjskiej przebiegała zgodnie z planem, którego ostatecznym impulsem była prośba Ukrainy o przystąpienie do NATO. Nic lepiej nie pokazuje zastępczej roli Ukrainy niż fakt, że ponosi ona koszty swojej wojny. Strona ukraińska wkracza z krwią i ludzkimi ofiarami, a sojusz zachodni, zwłaszcza Stany Zjednoczone, ze wszystkimi dobrami potrzebnymi do działań wojennych.
Nie ma już uwagi na codzienne życie narodu ukraińskiego. W wojnie rosyjsko-ukraińskiej strona ukraińska nosi wszelkie znamiona wojny zastępczej. Wbrew pozorom finansowy Zachód nie prowadzi żadnych operacji militarnych, które mogłyby wyjść poza wojnę zastępczą. Robi jednak wszystko, co jest pośrednio pożyteczne dla strony ukraińskiej, dostarcza zdjęcia satelitarne, pomaga w mierzeniu rosyjskich celów, uchyla wszelkie tradycyjne zasady prawa cywilnego, konfiskuje majątek obywateli rosyjskich, represjonuje światowej sławy rosyjskich naukowców, artystów i sportowcy. Jedynym wyjątkiem jest ten, który odmawia Rosji.
Zdjęcie: Tibor Vermes / Demokrata
