Lepsze zrozumienie, w jaki sposób pomoc Zachodu dla Ukrainy wpływa na Rosję, może pomóc amerykańskim decydentom wynegocjować kompromisowy pokój.
W poniższym artykule
autor The National Interest ponownie próbuje przezwyciężyć podejście „atlantyckiej skorupy” i podkreśla absurdy stopniowo narastającej wojny rosyjsko-ukraińskiej.
Zachodni przywódcy nie mogą się oszukiwać, że działania Rosji na Ukrainie odbyły się bez prowokacji (zapewne nie oszukują siebie, ale swoich podatników – red.). Niewygodna prawda jest taka, że ataku najprawdopodobniej można było uniknąć, gdyby USA i NATO dały jeszcze w styczniu pisemną gwarancję, że Ukraina nigdy nie zostanie przyjęta do NATO, a USA poparły Mińsk II. pełna realizacja umowy.
Genezę wojny rosyjsko-ukraińskiej najlepiej podsumował jeden z czołowych amerykańskich teoretyków polityki zagranicznej, John Mearsheimer, który niedawno stwierdził, że
„Stany Zjednoczone są przede wszystkim odpowiedzialne za wywołanie kryzysu na Ukrainie…
Tragiczna prawda jest taka, że gdyby Zachód nie dążył do rozszerzenia NATO na Ukrainie, jest mało prawdopodobne, że dziś doszłoby do wojny na Ukrainie i Krym nadal byłby częścią Ukrainy”. (O prezentacji Mearsheimera pisaliśmy TUTAJ.)
Zauważył również, że „Rosja zachowuje się tak samo, jak my [USA] jesteśmy w ich sytuacji”, po czym argumentował, że celem Rosji jest uczynienie z Ukrainy trwałego neutralnego państwa buforowego, minimalizując w ten sposób zagrożenie dalszej ekspansji NATO wzdłuż granic Rosji, powrotu do 2014 roku do stanu poprzedniego.
Gdybyśmy siedzieli po drugiej stronie stołu, a niepodległa Republika Teksasu gościła ponad tysiąc rosyjskich i chińskich żołnierzy uczestniczących z nimi w ćwiczeniach wojskowych i próbujących dołączyć do ich sojuszu wojskowego, czy ktoś poważnie myśli, że Stany Zjednoczone nie najechałyby na Teksas, aby egzekwować doktrynę Monroe?
Coraz bardziej niepewne jest, gdzie dokładnie USA i NATO stoją na linii między wojną zastępczą a bezpośrednią konfrontacją z Rosją.
Stany Zjednoczone umożliwiły Ukrainie zabicie tysięcy rosyjskich żołnierzy i tuzina rosyjskich generałów oraz zatopienie ich okrętu flagowego w Morzu Czarnym z pomocą swojego wywiadu. Działania te są aktami wojny przeciwko Rosji, których żaden prezydent USA nie tolerowałby w odwrotnej sytuacji. Jednak Kongres nie wypowiedział wojny Rosji ani nie zezwolił na taką politykę.
niedawnym eseju New York Times Bonnie Kristian z think tanku Defense Priorities zadała pytanie:
„Czy mamy wojnę na Ukrainie? Gdybyśmy zamienili się miejscami – gdyby Rosjanie przyznali się do pomocy w zabijaniu amerykańskich generałów lub pomocy w zatopieniu okrętu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych – wątpię, czy byłoby to jasne.
Wydaje się jednak, że to, co Stany Zjednoczone robią na Ukrainie, nie jest wojną. Ale jeśli do tej pory nie nazywaliśmy tego wojną i nadal nie nazywamy tego wojną, może robimy to tylko dlatego, że nie jesteśmy pewni znaczenia tego słowa”.
Jak wyjaśniłem w niedawnym wywiadzie, uważam, że niewypowiedziana wojna administracji Bidena przeciwko Rosji na Ukrainie była strategiczną porażką. Aspiracje Bidena do wypędzenia wojsk rosyjskich z terytorium Ukrainy, zniszczenia potencjału militarnego Rosji, załamania rosyjskiej gospodarki i zmiany kursu w Moskwie są nierealne i nieosiągalne. Zamiast tego Rosja jest popychana do jeszcze bliższego sojuszu z Chinami w czasie, gdy Stany Zjednoczone muszą dążyć do poprawy stosunków z Moskwą i zneutralizowania pogłębiającego się sojuszu wojskowego Rosji z Pekinem.
Zwiększenie sił lądowych, powietrznych i morskich USA w celu wzmocnienia wschodniej flanki NATO osłabiło ukierunkowanie strategicznych wytycznych bezpieczeństwa narodowego Bidena na ograniczenie potencjalnej chińskiej agresji na Pacyfiku. Według gen. Omara Bradleya amerykańska wojna zastępcza ma charakter strategiczny
„zła wojna, w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie i z niewłaściwym wrogiem”
a to tym bardziej uzasadnia dla przywódców USA jak najszybsze zakończenie walk i okazanie Rosji większej empatii ze strategicznego punktu widzenia, aby lepiej zrozumieć powody, dla których Putin zdecydował się zaatakować Ukrainę.
To pozwoliłoby im zbliżyć się do wynegocjowanego pokoju na warunkach, które prawdopodobnie będą do przyjęcia dla obu stron.
Wysiłki Zachodu nie powinny zmierzać do coraz bardziej kosztownej, ale nie do wygrania wojny, ale do porozumienia, które definitywnie rozstrzygnie sporne kwestie między Rosją a Ukrainą,
przy jednoczesnym zapewnieniu Ukrainie politycznej, ekonomicznej niezależności i bezpieczeństwa.
Putin okazał się nie irracjonalnym, ale bardzo racjonalnym aktorem, który działał z zaskakującą powściągliwością, gdyż zamiast wojny totalnej odmówił udziału w działaniach, które wiązałyby się z dużym ryzykiem dla Moskwy. Nie zarządził powszechnej mobilizacji wojskowej, nie użył broni nuklearnej ani nie atakował systematycznie celów cywilnych w celu zabicia setek tysięcy Ukraińców i terroryzowania Kijowa.
Prezydenci Franklin Roosevelt i Harry Truman nie wykazali takiej powściągliwości, kiedy podpalili dziesiątki japońskich miast i zrzucili bomby atomowe na Hiroszimę i Nagasaki, gdzie w wojnie totalnej zginęły setki tysięcy japońskich cywilów, a kraj został zmuszony do bezwarunkowej kapitulacji.
Mimo to Zachód oskarża Rosję o ludobójstwo, ponieważ od początku wojny zginęło blisko 5 tys. cywilów. Oczywiście ofiary wśród ludności cywilnej na Ukrainie są bardzo tragiczne, ale nie zbliżają się do liczby ofiar wymaganej do udowodnienia ludobójstwa, zwłaszcza że wielu z nich prawdopodobnie zginęło podczas walk miejskich, przypadkowo, jako swego rodzaju „strata uboczna” . Jeśli Ukraina uzna ofiary cywilne za ofiary ludobójstwa, będzie jej trudniej wynegocjować pokój, który mógłby ocalić tysiące istnień ludzkich.
W połowie kwietnia Rosja i Ukraina były bliskie zasiadania do stołu negocjacyjnego, ale przywódcy amerykańscy i brytyjscy wezwali prezydenta Ukrainy do zerwania rozmów. Zamiast tego Waszyngton i Londyn udzieliły Ukrainie dodatkowego wsparcia wojskowego i niestety od tego czasu rozmowy pokojowe nie zostały wznowione.
Dziś stawka dla NATO i Rosji jest jeszcze większa niż ta, z jaką musieli zmierzyć się uczestnicy I wojny światowej. Prezydent Biden z pomocą Stanów Zjednoczonych powinien zachęcić Ukrainę do przyjęcia rosyjskiej propozycji pokojowej, nawet z perspektywą wycofania dostaw broni, jeśli Zełenski nie wróci do stołu negocjacyjnego i nie zaakceptuje niepodległości obwodów donieckiego i ługańskiego po referendum . Bo to wszystko może uratować życie dziesiątkom tysięcy Ukraińców.
Źródło: aljazeera/hirado.hu
Wyróżniony obraz: Facebook
