W przeciwieństwie do relacjonowania zamieszek przez europejskie lewicowe media, o demonstracjach partyjnych odbywających się w związku z reformą KATA mogę jedynie powiedzieć, że w metrze Deák tér na pół godziny przed zamknięciem jest więcej kontrolerów biletów niż liczba ludzi, którzy pojawili się, by posłuchać Pétera Márki-Zaya na jednym z pasażerów mostu.

Márki-Zay dostał się na mównicę, żeby zabrać głos, czy ktoś go zaprosił z jakiegoś niezrozumiałego powodu, czy też nikt z obecnych nie wiedział, kim on jest, więc powiedzieli sobie: niech anonim z ulicy przemówi jak Dobrze. W każdym razie jego przemówienie zostało niemal natychmiast zapomniane przez przemówienia osiągające taki poziom obsceniczności, w wielu przypadkach krzyki, że spontanicznie przychodziły na myśl tylko surrealistyczne piekielne postacie z obrazów prezentowanych na cieszącej się dużym powodzeniem wystawie Hieronima Boscha. Chciałoby się hojnie obchodzić z postaciami spychanymi na skraj politycznej palety i bitymi bez wyrazu, ale tu można się tylko przerazić, obserwując przejawy wulgarności i niewyartykułowanej nienawiści.

Uwagę wielu komentatorów protestów KATA lub ich braku umyka fakt, że od 3 kwietnia partie opozycyjne nie poniosły jeszcze takiej porażki. W większości przypadków tłumu zgromadzonego na ich okrzyk bojowy nie było widać nie tylko z księżyca, ale także z sąsiedniej ulicy. Ostatnie dni można bez wątpienia określić jako druzgocące wotum nieufności dla partii opozycyjnych.

A jednak z jednej strony zachowywali się tak, jakby przynajmniej wynaleźli to sprawdzone narzędzie stymulujące gospodarkę, nie mówiąc już o głosowaniu przeciwko niemu. Z drugiej strony, każda rozsądna partia opozycyjna wykorzystałaby zmianę na taką skalę, która wcale nie jest wolna od ryzyka politycznego, jak reforma KATA, aby zwiększyć swoją popularność i przynajmniej jedną z setek tysięcy dotkniętych podatnicy pobiegliby na większą demonstrację.

Niewątpliwie jest wiele osób, dla których zbudowanie alternatywnej formy biznesu zamiast KATA jest obecnie poważnym wyzwaniem. Ale nawet oni wiedzieli, bardzo trzeźwo oceniali, że przystąpienie do tego apelu opozycji nie tylko nie przyniosłoby rozwiązania ich trudności, ale raczej zostałoby użyte jako narzędzie przez ruchy polityczne, które jeszcze nie wykazały oznak prawdziwej solidarności ani w słowach, ani w w praktyce wobec przedsiębiorców.

Oczywiście rząd nie podjął tej poważnej decyzji, aby wzmocnić własną popularność, ale dlatego, że było to konieczne. Zawsze jestem zdumiony, gdy za granicą politykę węgierskiego rządu określa się mianem populistycznej, czyli władzy kierującej się panującymi nastrojami społecznymi i emocjami społecznymi. Ale oto konkretny przykład tego, że w razie potrzeby ten rząd jest gotowy do podejmowania niepopularnych w oczach wielu decyzji, ponieważ nie myśli o artykułach prasowych, które ukażą się następnego ranka , jak to miało miejsce Angeli Merkel , ale w dłuższej perspektywie.

Wyczuwalny jest zatem brak zaufania do dzisiejszych ugrupowań opozycyjnych, nawet ci, którzy z przekory chcą głosować na niekompetentny, frywolny podmiot polityczny, nie odpowiadają na ich wezwania. Większość ludzi, w tym zniechęceni i ci, którzy nie popierali rządu, rozumiała, że ​​ta grupa jest nie tylko niepoważna i niekompetentna, ale także niebezpieczna. Biały cygański tłum nie nadaje się nawet do głosowania protestacyjnego, zdrowy na umyśle człowiek nie dołączy do czegoś takiego.

Źródło: Magyar Hírlap

Autor: Daniel Deme

Obraz: MTI