Jeśli przywódcy Węgier i Izraela mają coś wspólnego – czym powinni podążać inni konserwatyści, jeśli chcą stworzyć coś podobnego do długowiecznej władzy Orbána i Netanjahu – to jest to postawa pogodnej zagłady, z jaką postrzegają nawet najbardziej nikczemnych przeciwnicy.
Tak hiszpańska badaczka wspomina rozmowę w tle, która w Karmelicie stała się słynna, między Viktorem Orbánem a kilkoma zagranicznymi dziennikarzami.
Wśród uczestników spotkania był Jair Netanjahu, syn izraelskiego kolegi Orbána, który sam jest wpływowym naukowcem, a na zewnątrz czekał cały oddział jego ochroniarzy.
- jaki jest Twój ojciec – zapytał Orbán, gdy zobaczył młodego Netanjahu po jednej stronie stołu.
- Tak, odpowiedział Yair, chociaż ostatnio lewica zbuntowała się przeciwko jego nowemu rządowi. Orbán, który ostatnio stał się głównym sojusznikiem Izraela w UE i regularnie wetuje rezolucje zniesławiające Izrael w Radzie UE, sympatyzował:
- Tak, widziałem zdjęcia lotnicze Tel Awiwu, powiedział, odnosząc się do ostatniej rundy antyrządowych protestów w całym Izraelu. Oto odpowiedź Yaira:
- Czy wiesz, kto zorganizował te demonstracje?
Śmiech wybuchł w całej sali z powodu poetyckiego pytania. Niewątpliwie niezwykłe jest to, że obecni – którzy przybyli z Polski, Hiszpanii, Francji, Niemiec i innych krajów – wiedzieli bez wyjątku, kto był celem insynuacji Yaira. Fakt, że wszyscy felietoniści i reporterzy z czterech stron świata zdali sobie sprawę, o kim mówił wróg Yair, naprawdę wskazuje na toczącą się walkę między patriotami a globalistami na całym świecie.
Jednak lekcja, którą wyciągnąłem z tego wszystkiego, wykracza poza György Sorosa.
To była lekcja, jak radzić sobie z lewicową wrogością, bez względu na to, kto za nią stoi.
Jeśli jest coś wspólnego między przywódcami Węgier i Izraela – za czym powinni podążać także inni konserwatyści, jeśli chcą stworzyć coś podobnego do długowiecznej władzy Orbána i Netanjahu – to jest to postawa spokojnej zagłady, z jaką postrzegają nawet ich najbardziej nikczemnych przeciwników, nie tylko urodzonego na Węgrzech filantropa, który finansuje ich opozycję. Wzruszenie ramionami konserwatyzmu polega na pogodzeniu się z ich nieznośną egzystencją, jednocześnie nie pozwalając im w najmniejszym stopniu zmienić ścieżki, którą wyznaczyliśmy.
(…)
Orbán dojrzewał w opozycji prawdopodobnie do 2010 roku, jego poprzednią niechęć do władzy zmyło osiem lat bezsilności. Jego głównym priorytetem stało się uprzątnięcie brudu poprzedników: w kampanii tamtego roku głosił jednowyrazowe hasło: „Dość!”. Kryła się za tym jednak długoterminowa strategia, którą ujawnił na podobnym spotkaniu latem ubiegłego roku.
W ślad za Cesarstwem Rzymskim plemiona uralskie osiedliły się na równinach nawadnianych Dunajem i graniczących z Karpatami, które utworzyły prowincję Panonię, a wkrótce przyjęły chrześcijaństwo i wyruszyły na Zachód. Od tego czasu wyraźnie zachodni styl życia zakorzenił się i rozkwitł na terytorium dzisiejszych Węgier, dla których przyszłości i przetrwania Viktor Orbán jest gotów zaryzykować nawet izolację.
Ten styl życia stawia rodzinę, Boga i naród w centrum społeczeństwa, budując relacje z innymi narodami, nie podporządkowując się nikomu – niezależnie od tego, jak przedstawia to opozycja.
Podczas gdy inni zachodni przywódcy starali się jak najlepiej radzić sobie z koegzystencją z masami obcych kultur, które pojawiają się w wyniku muzułmańskiej imigracji, co ich zdaniem jest nieuniknione, Viktor Orbán deklarował zachowanie stylu życia jako swój priorytet na Czwartkowe spotkanie: Tego współistnienia unikniemy - powiedział.
Orbán wie również, że jego wizja spotka się z silnym sprzeciwem, ale jest przekonany, że jej rezultaty w postaci powszechnego dobrobytu i bezpieczeństwa społeczno-kulturalnego wzmocnią przeciętnego wyborcę i utorują drogę Fideszowi do stania się siłą centralną, jak to miało miejsce w pamiętnym 2009 roku stwierdził w swoim przemówieniu.
Jego wizja osiągnęła punkt kulminacyjny w trzech wyborach, które wygrał od 2010 roku, ale nigdy nie były tak wstrząsające jak w ostatnich wyborach w 2022 roku.
Wszystko wskazywało na koniec władzy Orbána w tym roku. Cała przeciwna Orbánowi opozycja – od neonazistowskiego Jobbiku po staroświeckich socjalistów i liberałów – stanęła za Péterem Márki-Zayem, którego administracja Bidena (później ujawniono, że przekazała na jego kampanię 4,5 mln euro) i UE w w niezbyt subtelny sposób poparli, którzy chcieli zmniejszyć udział Węgier w funduszu odbudowy po COVID, powołując się na wątpliwe względy praworządności. Zapytany podczas czwartkowego spotkania, czy chciałby, aby Węgry pozostały w UE, Viktor Orbán żartobliwie zauważył:
— Nie, ale muszę!
Viktor Orbán odniósł miażdżące zwycięstwo. Jednak mimo większości 2/3 w parlamencie nadal nie wiadomo, czy jego pomysły przyniosą efekty w dłuższej perspektywie. Na zamkniętej konferencji prasowej przed wyborami Orbán przyznał, że nie martwi się o rok 2022, ale o rok 2026. Choć według plotek szykuje kilku możliwych następców – od ministra spraw zagranicznych Pétera Szijjártó po minister sprawiedliwości Judit Varga – nie jest jasne, czy Orbánizm przetrwa Orbána.
Od wygrania ostatnich wyborów problem wizerunkowy premiera przesunął się z wymiaru sprawiedliwości i ochrony nieletnich przed treściami LGBT na wojnę na Ukrainie, którą Viktor Orbán chce za wszelką cenę powstrzymać poprzez wynegocjowane zawieszenie broni, za co opozycja nazwał go pro-putinowskim „stromanem”. Podczas czwartkowego spotkania Viktor Orbán skrytykował Zachód za chęć przekształcenia Ukrainy w „ziemię niczyją podobną do Afganistanu”, zarządzaną przez marionetkowy rząd antyrosyjski.
Kiedy wyciekł jego komentarz, Zełenski i jego zwolennicy wyrazili skrajne oburzenie, ale Orbán nie wycofał się z tego, co powiedział.
Istnieją podobieństwa między przywództwem państwowym Viktora Orbána a trajektorią Izraela pod rządami Benjamina Netanjahu i to nie przypadek, że obaj należą do najdłużej urzędujących przywódców na Zachodzie. (…) Nie ma wątpliwości, że bez niezłomnej determinacji, by zrealizować swój program pomimo nieskończonej liczby potępiających głosów krytyki, pokolenie później nie będzie konserwatystów na czołowych stanowiskach. W konfrontacji z konserwatystami, którzy uginają się pod presją, lub postępowcami, którzy od samego początku uczciwie wyznają swoje cele, trudno dostrzec, co sprawia, że ta pierwsza opcja jest atrakcyjna. Konserwatyści powinni nauczyć się przyjmować niechęć z uśmiechem i wzruszeniem ramion.
Wyróżniony obraz: MTI/Szilárd Koszticsák
