Najbardziej tajemnicza relikwia Zmartwychwstania: Całun Turyński

W katedrze św. Jana Chrzciciela w Turynie zachował się jeden z najbardziej tajemniczych reliktów chrześcijaństwa, lniany welon utkany w antyczną jodełkę, na której widać niewyraźne kontury postaci. Podczas dokładnego badania współczesnymi technikami odcisku ciała wypalonego na włóknach całunu w wyniku nieznanego nam procesu stwierdzono, że ślady zidentyfikowane na figurze wykazują ścisłą tożsamość z opisanymi w Nowym Testamencie cierpieniami fabuła.

Ateista i wysoce sceptyczny brytyjski fizyk jądrowy Ian Wilson był członkiem grupy naukowców, którzy za zgodą Watykanu poddali Całun Turyński, uważany w tradycji chrześcijańskiej za Całun Chrystusa, dokładnym badaniom przyrodniczym śledztwo w 1978 r. Wilson, Robert Hedges, Arthur Lindt, a także Mark Antonacci w wyniku badań przeprowadzonych najnowocześniejszymi metodami ustalili – częściowo niezależnie – że materiałem konturu bladego ciała jest krew, która pochodziła z ciała w postaci niezwykle wysokoenergetycznego promieniowania, nieznanego na Ziemi i najbardziej przypominającego wyładowanie neutronowe wypalone we włóknach całunu.

W wyniku tego wszystkiego sceptyczny fizyk jądrowy Ian Wilson przyznał się, że nawrócił się i został wierzącym.

„Ciało w całunie zostało zniszczone, zdematerializowane, a następnie natychmiast ponownie zmaterializowane w innym miejscu, żywe lub nieożywione”. (Fizyk Giuseppe Baldachini, dyrektor Centrum Badawczego ENA, o badaniu całunu.)

Długa podróż Całunu z Jerozolimy do katedry św. Jana Chrzciciela w Turynie

Ewangeliści jako pierwsi wspomnieli całun śmierci Jezusa w Pismach Nowego Testamentu. „Najmłodszy uczeń”, Jan, który jako jeden z pierwszych przybył do skalnego grobowca na wieść o zmartwychwstaniu, pisze w swojej Ewangelii: „Drugi uczeń pobiegł szybciej niż Piotr i pierwszy dotarł do grobu. Pochylił się i zobaczył rozstawione lampy, ale nie wszedł do środka. Potem przybył Péter Simon, który poszedł za nim i wszedł do grobu”.

„Ujrzał złożony wór i chustę, która była na jego głowie, nie obok wora, ale na osobnym miejscu, zwiniętą. Wtedy wszedł i drugi uczeń, który pierwszy przyszedł do grobu; ujrzał i uwierzył”. (Jan, 20, 4-8)

Máté (Lévi) również pamięta całun śmierci Jezusa: „Józef zdjął ciało i owinął je czystym całunem”. (Mateusz, 15.46). W swojej Ewangelii Marek wspomina również o całunie śmierci, w który został złożony Zbawiciel: „Kupił całun, zdjął Jezusa z krzyża, owinął Go w całun i złożył w wykutym w skale grobie, a kamień zatoczył przed wejściem do grobu”. (Marka, 15,46)

Oprócz Pism Nowego Testamentu, pierwszy znany opis całunu śmierci Jezusa pochodzi z IV wieku. Święty Cyryl AD około 340, o których pisał

że całun Jezusa jest przechowywany w Jerozolimie jako „jeden ze świadków zmartwychwstania”.

Na początku VI wieku całun, „obraz nie wykonany ręką ludzką”, został sprowadzony z Jerozolimy do Edessy. Całun został przewieziony do Konstantynopola (Bizancjum) w 944, gdzie VII. Cesarz Konstantyn umieścił świętą relikwię w kościele Mariackim w Blachernej. 13 kwietnia 1204 r. za namową Wenecji krzyżowcy splądrowali i spalili miasto; całun, uważany za całun śmierci Chrystusa, zostaje wtedy utracony.

Tak pisze o tym cesarz Teodor I III. Do papieża Ince: „Wenecjanie rozdzielili między siebie skarby… Francuzi zrobili to samo z relikwiami i świętym całunem, w którym nasz Pan leżał przed zmartwychwstaniem”.

Kilka dowodów wskazuje, że w XIII wieku w posiadanie całunu wszedł jeden z najbardziej wpływowych i tajemniczych zakonów rycerskich założonych we Francji, templariusze.

Z 1287 r. pochodzi pisemna wzmianka, w której nowo wyświęcony templariusz Arnaut Sabbatier pisze, że podczas ceremonii rycerskiej musiał złożyć przysięgę rycerską na Całunie Chrystusowym.

O posiadaniu całunu przez templariuszy świadczą również okoliczności upadku zakonu. W piątek, 13 października 1307, IV. (Szép) Na rozkaz króla Francji Filipa wojsko królewskie w Paryżu i innych miastach kraju jednocześnie zaatakowało klasztory templariuszy, a rycerzy aresztowano na rozkaz króla. Aby zagarnąć skarby templariuszy, chciwy Filip oskarżył rycerzy o herezję i bałwochwalstwo, dla czego użył zwyczaju przysięgania na całun.

Całun był własnością dynastii sabaudzkiej od 1534 do 1983 roku.

wtedy II. Zgodnie z ostatnią wolą Umberto rodzina przekazała całun Watykanowi. Od tego czasu, w 1983 r., w katedrze św. Jana Chrzciciela w Turynie przechowywany jest całun, uważany w tradycji chrześcijańskiej za całun śmierci Jezusa.

Na negatywie pojawiła się trójwymiarowa twarz

Całun, należący do dynastii sabaudzkiej, przez wieki został zapomniany i dopiero pod koniec XIX wieku ponownie znalazł się w centrum zainteresowania. W 1898 roku włoski fotograf-amator, prawnik Secondo Pia, wykonał zdjęcia całunu za zgodą włoskiego króla Umberto I. Podczas opracowywania nagrań Secondo Pia był zszokowany, gdy odkrył, że na negatywie obrazu na szklanej płytce została zarysowana trójwymiarowa głowa brodatego mężczyzny. Przy ówczesnej technice fotograficznej nie było możliwe stworzenie trójwymiarowego obrazu,

więc nie było akceptowalnego wyjaśnienia tego dziwnego zjawiska.

Kilka dekad później, w 1931 roku, Giuseppe Enri ponownie wykonał zdjęcia całunu, używając znacznie nowocześniejszej techniki. Dzięki nowoczesnemu zabiegowi uwidoczniły się nowe, nieznane wcześniej detale. Na ciele postaci zidentyfikowano urazy kręgosłupa szyjnego, urazy paznokci na nadgarstkach i kostkach, ranę kłutą włócznią na klatce piersiowej w pobliżu serca oraz ślady nakłuć cierniami na czole i owłosionej skórze głowy.

Tajemniczy Całun stał się szeroko znany dopiero po 1978 roku, kiedy brytyjski fizyk jądrowy Ian Wilson, jeden z członków grupy naukowców, którzy przeprowadzili pierwsze naukowe badania Całunu, opublikował swoją dobrze znaną pracę „Całun Turyński”. W 1978 roku, za zgodą Watykanu, po raz pierwszy przeprowadzono kompleksowe przyrodnicze badania całunu.

Pierwszym ważnym ustaleniem grupy badawczej było to, że kontur postaci widoczny na tkaninie nie jest pochodzenia sztucznego, czyli nie jest namalowany.

Słaby zarys ciała zarysowują spalone włókna płótna ściśniętego nieznaną siłą. Wbrew wcześniejszym opiniom i opinii niektórych sceptyków, widoczne w ranach bladoczerwone plamy na płótnie nie pochodzą od farby, ale od ludzkiej krwi.

Ustalono również, że pozostałości krwi należą do grupy krwi AB, która jest stosunkowo powszechna na Bliskim Wschodzie. Dr Giovanni Tamburelli, badacz z Uniwersytetu w Turynie, wprowadził parametry ludzkiej krwi do komputera, aby wykryć wszystkie ślady krwi na całunie. Za pomocą komputerowego poprawiania obrazu zidentyfikował ślady krwi z naczyń włosowatych na twarzy – niewidoczne gołym okiem – i na tej podstawie

wykluczył możliwość udziału rąk ludzkich w powstaniu obrazu.

Badacze z Włoskiego Instytutu Krystalografii zidentyfikowali na całunie nanocząsteczki, które jednoznacznie wskazują, że trupem mogła być pokryta traumatyczna, torturowana osoba.

Tajemnicze promieniowanie nieznanego pochodzenia, które emanowało z ciała

Fizyków zaangażowanych w badania całunu interesował przede wszystkim problem tworzenia konturu. Doszli też jednogłośnie do wniosku, że malarskie pochodzenie można wykluczyć; nawiasem mówiąc, zgodnie z przeprowadzonymi eksperymentami, nawet najsilniejszy rozpuszczalnik nie blaknie konturu.

Nie znaleziono żadnego materiału ani farby, które mogłyby zarysować ciało, jak widać na całunie; wyraźnie widać było, że kontury postaci były regularnie wypalane we włóknach płótna lnianego.

Ian Wilson porównał ślady powstałe w wyniku eksplozji termojądrowej z konturem widocznym na całunie i doszedł do wniosku, że w zwłoki przez kilka sekund uderzyło niezwykle wysokoenergetyczne promieniowanie niewiadomego pochodzenia.

Rosyjski fizyk jądrowy Belyakov miał podobną opinię, kiedy to stwierdził

Takie promieniowanie fizyczne nie jest znane na Ziemi.

Robert Hedges (kierownik badania radiowęglowego w Oksfordzie) twierdzi, że promieniowanie, które uderzyło w całun, można najlepiej porównać do silnego wyładowania neutronowego. Historyk Mark Antonacci i fizyk Arthur Lind przedstawili wyniki swoich badań we wspólnie opublikowanym artykule naukowym zatytułowanym „Promieniowanie cząstek z ciała”,

według której odcisk całunu powstał na skutek promieniowania pochodzącego z ciała okrytego całunem.

Według raportu końcowego z ostatnich badań przeprowadzonych w latach 2005-2010 przez zespół badawczy Włoskiego Laboratorium Fizyki Promieniowania (ENEA) można wykluczyć, że zarys wychłostanego ciała powstał w wyniku działania gazów z sekcji zwłok. rozkład, który zaczyna się od otworów ciała, 40 godzin po śmierci.

Nie znaleziono tego śladu,

w konsekwencji ciało nie mogło być przykryte całunem dłużej niż dwa dni.

Krótkotrwałe próżniowe promieniowanie UV mogłoby podobnie odbarwić tkaninę, gdyby miała 34 miliony kilowatów promieniowania VUV. Jednak takie urządzenie nie istnieje dzisiaj na ziemi i oczywiście nie istniało też w średniowieczu.

W ten sposób zespół badawczy wykluczył również średniowieczne lub sztuczne pochodzenie całunu. Profesor Gilberto Raes, ekspert ds. tekstyliów z Uniwersytetu w Gandawie w Szwajcarii, wykazał, że na podstawie materiału i wzoru tkania całun mógł zostać wykonany w I wieku w dzisiejszej Palestynie i Izraelu.

Pyłek z okolic Golgoty w Jerozolimie między włóknami całunu

W materiale całunu zidentyfikowano łącznie 49 zarodników roślin, z których 14 gatunków endemicznych występuje wyłącznie w Palestynie, a osiem rodzimych roślin występuje tylko w rejonie Morza Martwego i Jerozolimy. Na 16. Międzynarodowym Kongresie Botanicznym, który odbył się w St. Louis w 1999 r., dalej wyjaśnili, co zostało ustalone do tego czasu; dwa gatunki żyją tylko i wyłącznie w regionie Jerozolima-Hebron.

Według naukowców kształt przypominający butelkę mógł powstać z jednej z kolczastych roślin o nazwie Gundelia tournefortii.

co spowodowało rany kłute widoczne na czole i czubku głowy figury z Całunu Turyńskiego.

Avinoam Danin, profesor botaniki na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, zbadał pyłek znaleziony na całunie razem z Uri Baruchhalem, ekspertem od pyłków z Israel Archaeological Survey. Stwierdzono, że żywiciel pyłku jednego z nich otwiera się codziennie między 3 a 4 po południu.

(Według Ewangelii Chrystus zmarł około godziny trzeciej po południu, a ze względu na zbliżające się święto Jego ciało zostało natychmiast zdjęte z krzyża i złożone w trumnie). potwierdzone badaniami botanicznymi: oprócz roślin wokół Jerozolimy, Anatolii i południa – w materiale całunu udało się wykryć także pyłki kwiatowe z Francji.

Cały tekst można przeczytać TUTAJ!

Wyróżniony obraz: Pinterest