„Czego mogę odmówić? Nie uhonoruję tych, którzy chcą nas rzucić na płaskowyż IFA – czyli nasze zwłoki – powiesić i nienawidzić nas wszystkich ab ovo”. Napisane przez Kristófa Trombitása.
Naprawdę chciałbym kiedyś dowiedzieć się od niektórych naszych sławnych i lubianych aktorów, co do cholery jest z nimi nie tak z większościowym społeczeństwem, z ich węgierskością i wszystkim, co jest związane z siłami politycznymi związanymi z obroną tradycyjnych wartości? I oczywiście tutaj mógłbym rozszerzyć krąg aż do Stanów Zjednoczonych, gdzie przed wyborami prezydenckimi w 2016 roku toczyła się prawdziwa wojna licytacyjna między dolarowymi milionerami w Hollywood, który z nich wyemigruje pierwszy, jeśli wybory prezydenckie wygra Donald Trump . (Ciekawostka: żaden z nich tego nie zrobił.)
Z jakiegoś powodu znaczna część tych ludzi – niezależnie od tego, czy pracują w przemyśle rozrywkowym jakiegokolwiek kraju – ma wrodzoną niechęć do wszystkiego, co prawicowe. Oczywiście mówiłem o tym niezliczoną ilość razy, ale wywiad z aktorem Zsoltem Nagyem, którego udzieliłem niedawno, skłonił mnie do przemyśleń. Nie wiem, czy oni to czytali, ale to był artykuł, w którym Nagy skarżył się, że kiedy za granicą pytano go, skąd pochodzi, wstydził się powiedzieć, że jest z Węgier.
Normalny człowiek po prostu tak nie myśli, a jeśli już, to bardzo upierdliwy, czego pod żadnym pozorem nie ujawnia publicznie. Nie tylko nie przyszło mi to do głowy podczas rządów Gyurcsány'ego, ale byłbym zdezorientowany, gdyby ktoś łączył swoją węgierskość z panującym rządem.
Wujek Fletó miał jednak powód do dumy i na ich miejscu normalne byłoby się wstydzić – dla nich. Dla tych, którzy w nim uczestniczyli.
Jeśli, tak to ujmę, w 2007 roku przyznałby się, powiedzmy, w Austrii, że jest Węgrem, tego zachowania nie można kwestionować. Chorzy psychicznie. Tak jak Zsolt Nagy, któremu jednak tego nie powiem, bo osoba chora psychicznie z jednej strony nie wie, że to co robi jest złe, z drugiej strony może być zwolniona z konsekwencje jego czynów. I nie sądzę, żeby Zsolt Nagy i wszyscy inni komicy na targach nie wiedzieli dokładnie, co robią. Wszystkich, którzy szczególnie od 2010 roku iw ostatnich latach odnaleźli w sobie ogromny lęk przed życiem publicznym.
I oczywiście adekwatną odpowiedzią w tym przypadku jest: dlaczego wracasz do domu? Według nich nic cię tu nie wiąże, nienawidzisz istniejącego systemu, najwyraźniej patrzysz z góry na większość węgierskiego społeczeństwa i nie możesz tego znieść, bo poparcie dla Viktora Orbána jest zdecydowanie większością.
Uwierz mi, osobiście byłbym najszczęśliwszy, droga artystko Nagy, a inni, inni Nagy, Ervin, Lengyel, noÁr i tak dalej, nie, dokładnie i wszyscy mówią to samo, w tym samym czasie, jak Gyurcsány, gdyby chcieli wynieść się z mojego kraju. Twój pan powiedział, że możesz odejść, prawda? Jest tylko jeden ogromny problem: nikt za granicą ich nie potrzebuje. Znaczna liczba węgierskich artystów – zwłaszcza tych, którzy uważają się za artystów – mogłaby co najwyżej kopać palety w Europie Zachodniej, jak na przykład Árpád Sárosdiné Schilling i jego żona. (Ukradłem Sárosdine od Jeszy, cudowne imię.)
Powiem to szybko: nie chcę, żebyś źle mnie zrozumiał. Kopacz palet, zwłaszcza porządny pracownik fizyczny, wykonuje niezwykle szanowaną pracę. W zdecydowanej większości przypadków myślę o nich znacznie więcej niż o znacznej liczbie intelektualistów, którzy od dziesięcioleci są odurzani zapachem własnych bąków.
(…)
Czego mogę odmówić? Nie uhonoruję tych, którzy chcą nas rzucić na płaskowyż IFA – czyli nasze zwłoki – powiesić i nienawidzić nas wszystkich ab ovo. Cieszę się, że mają przerąbane i mam nadzieję, że już nigdy więcej nie zanieczyszczą powietrza w moim kraju. Niestety oni, podobnie jak inni, mogliby spokojnie być u siebie, gdyby to słowo coś dla nich znaczyło, wszak nikt tu nie prześladuje nawet najbardziej podłych hejterów. Alföldi organizuje się tak samo swobodnie, jak 10 lat temu, a wszyscy inni nie muszą się martwić, że będą w niekorzystnej sytuacji z powodu jego działalności publicznej. W idealnym świecie byłoby to prawdopodobnie w porządku, ale pozwolę sobie na opinię, że przynajmniej nie mogą śmiać się nam w twarz na naszych własnych talerzach.
Jak Bori Péterfy, który mówi, że nie przyjechał do Tusványos dla ciemności, po prostu grają muzykę. (…) Czy istnieje poważne zainteresowanie Péterfy Bori w Transylwanii, Székelyföld? Dobra, to chyba samo w sobie mi nie przeszkadza. W takim razie musi być organizator imprezy, którego zadaniem jest zapraszanie ich. Cóż, na to!
Ale – i powtarzam to wielokrotnie – ci, którzy są zaprzysięgłymi, zdyszanymi wrogami wszystkiego, co charakteryzuje obecny kurs, nie powinni dostawać ról w wspieranych przez państwo filmach, takich jak noÁr, ani być zapraszani na jeden z największych festiwali Węgrzy za granicą, którego punktem kulminacyjnym jest przemówienie Viktora Orbána. Choć tyle mówią o dyktaturze, to przynajmniej powinni czuć ten cholerny ucisk tak mocno, że skoro są tak wrogami państwa, to my ich w zamian nie liżemy.
I oczywiście w końcu ci przeciwnicy to nieistotni, zwykli działacze polityczni, którzy wykorzystują swoją skądinąd istniejącą popularność do osiągania lewicowych celów – co za niespodzianka. Niewielkie, ale nie ze względu na swoją sławę. Naprawdę, to wszystko: przynajmniej ich nie finansujemy.
