Nie ma jednak czasu na nieporozumienia, nie ma miejsca na przesadne kroki i wzajemną wrogość. Napisane przez László Földiego.
Literatura polityczna to termin, który na co dzień nie jest często używany, ale tym bardziej doświadczamy jego treści i konsekwencji. Ignorancja polityczna nie oznacza natomiast braku leksykalnego, ponieważ ktoś może być teoretycznie przygotowany, jeśli w inny sposób reprezentuje katastrofalne rozwiązania w decyzjach politycznych.
Wraz z opinią publiczną, większość polityków ma tendencję do mylenia relacji między strategią polityczną a taktyką, gdy taktykę stawia się przed strategią, głównie z powodów indywidualnych lub marginalnych. A to zawsze prowadzi do ślepego zaułka lub – w ostrej sytuacji historycznej – do rozwoju katastrof.
Trzeba podkreślić, że strategia jest sformułowana w zwięzłej formie, jasny i długoterminowy cel do osiągnięcia, który budują rozwiązania taktyczne, nie mogąc jednak przekroczyć kierunku strategicznego.
Nie mogą, nawet jeśli rozwiązania taktyczne wymagają czasem ekstremalnych działań w zależności od bieżących okoliczności.
Ze strony elektoratu wyidealizowanym – choć uzasadnionym oczekiwaniem – jest wysoki poziom wykształcenia politycznego aktorów życia publicznego. Jednocześnie idealizm, który ma być wspierany, nie może zostać zrealizowany na arenie politycznej. W dzisiejszych czasach, w sensie moralnym, niestety, od rządzących można oczekiwać jedynie tego, by swoimi działaniami wykraczającymi poza słowa starali się służyć interesom większości społeczeństwa.
We wcześniejszych wiekach odpowiedzialność polityczna była bardziej obecna, a nawet pojawiła się moralność danego słowa, ale od tego czasu wiele rzeczy zostało „wymazanych” przez nowy świat.
Jednocześnie najważniejszym strategicznym pytaniem naszych czasów jest: wojna czy pokój?
Wszystkie inne tematy są w porównaniu z nimi na poziomie taktycznym, czy to ekonomiczne, kulturowe, czy nawet społeczne, ponieważ wszystkiemu przypisuje się podrzędną rolę w porównaniu ze strategicznym wyzwaniem „wojny lub pokoju”. To nie jest kwestia wglądu, ale akceptacji! Jeśli podejdziemy do tego w ten sposób, to widać, że alfabetyzacja polityczna elity intelektualnej w Europie jest na niskim poziomie w stosunku do wyzwań. Poparcie dla pokoju w przypadku partii rządzących jest znikome. Jednak ich przekleństwa są codziennie wykonywane przez innych, zwolenników wojny.
Wszystko to dzieje się w środku sytuacji życiowej, gdy XXI. Prawdziwe strategiczne pytanie XX wieku brzmi bardziej tak: pokój czy pokój?
Wojna nie ma sensu nawet w formie retorycznej, jeśli przez wojnę rozumiemy starcie supermocarstw z superbronią. Według obliczeń naukowych zderzenie tego typu oznaczałoby życie pięciu miliardów ludzi i niemal natychmiastowe zniszczenie 99 proc. Europy. Innymi słowy, powstaje pytanie, dlaczego w ogóle mówimy o wojnie światowej, skoro formuła jest tak prosta?
Nawet pozorny pokój naszego stulecia powoduje wiele wewnętrznych i zewnętrznych konfliktów między ludźmi, między interesami gospodarczymi a konkurencją, podobnie jak partie i siły polityczne codziennie tworzą strefy konfliktów podobne do okopów. Ale przynajmniej wewnętrzne wojny o pozorny pokój mają wartość taktyczną i nie są scenariuszami zagłady, nawet jeśli brak pokoju jest przekleństwem ludzkości w ogóle.
To, co spowodowało, że powyższe zdania zostały wyparte przez autora artykułu, ma specyficznie charakter polityczno-wewnętrzny.
Ponieważ z punktu widzenia edukacji politycznej na emocje węgierskiego społeczeństwa duży wpływ mają wydarzenia kulminujące się na arenie międzynarodowej, musimy zadowolić się strategicznym osądem węgierskiego rządu, jakim jest kwestia wojny i pokoju. Jednocześnie w sprawach polityki wewnętrznej opinia publiczna coraz częściej wyraża krytyczne stanowisko, co byłoby w porządku, gdyby jednocześnie strategia polityki zagranicznej reprezentowana przez węgierski rząd nie była atakowana nawet przez osoby, które skądinąd wydają się być sprawiedliwy i politycznie wykształcony.
Można przewidywać, że w najbliższych miesiącach ulica również ożyje, w sensie politycznym stanie się jeszcze bardziej ożywiona.
Ruchy, wydarzenia, demonstracje i rezolucje mogą następować po sobie. Padną zdania ważne i mniej ważne, dodające otuchy szukającym nadziei, pokazujące realne lub pozorne wyjście z horroru rozgrywającego się w przestrzeni międzynarodowej. Krytyczne głosy próbują wpływać na świadomość społeczeństwa z różnych podstawowych pozycji.
Jeden zestaw opinii pochodzi od tych, którzy podchodzą do problemów z przerażającą dobrą wiarą, ale beztrosko zamieniają cele strategiczne i taktyczne, co może wyrządzić tyle samo szkód, co prawdziwi wrogowie naszego kraju. Na przykład zażądają, aby Węgry wycofały się z NATO, co według ludzkich obliczeń doprowadziłoby natychmiast do naszej okupacji przez żołnierzy NATO. Brukselski powód okupacji byłby następujący:
„Rząd Orbána jest prorosyjski, a jego wycofanie się z sojuszu wojskowego wyraźnie dowodzi jego dyktatorskiego charakteru”.
Międzynarodowa opinia publiczna będzie uważnie słuchać, tak jak to miało miejsce w 1956 roku.
Drugim krytycznym kierunkiem będzie narracja wspierana/finansowana przez zewnętrzną siłę ekonomiczną, która otwarcie dąży do wewnętrznego napięcia politycznego. Innymi słowy, cokolwiek zrobi obecny rząd, może liczyć na jeszcze ostrzejszą krytykę z obu stron.
Jak w takich okolicznościach rozwijać wiedzę polityczną?
Czy w ogóle możliwe jest poruszanie się między retoryką dobrej wiary a oszustwem, podczas gdy w zasadzie z obu stron będą dobiegać głosy dobrze brzmiące? Nie jest to możliwe, ale konieczne jest zrozumienie istoty:
„Zachowuj zdrowy rozsądek i wierz słowu ludzkości”.
Formuła jest więc prostsza, niż mogłoby się wydawać. Prymat polityczny został zepchnięty na dalszy plan, zastąpiony interesem społecznym. Nie kolor flag ma znaczenie, ale kierunek i siła wiatru. A my, milcząca większość, musimy wyostrzyć naszą największą cnotę. Nie ma czasu na nieporozumienia, nie ma miejsca na przesadne kroki i wzajemną wrogość. W przeciwnym razie pięć miliardów z nas wraz z 99 procentami kontynentu europejskiego zostanie zniszczone na zawsze.
A tego nie chcemy!
Polecane źródło obrazu: Mandiner
