Drodzy łamacze kordonów i młodzi ludzie, którzy „wstawiają się” w obronie nauczycieli! Mamy więc dyktaturę, prawda? Więc posłuchaj teraz!

Powiem wam, czym jest dyktatura. Bo widzę, że jest banda rozpieszczonych, półgłówków i głupich dzieciaków, które w swojej nudzie i dobrej pracy chcą bawić się w bojowników o wolność przeciwko nieistniejącej dyktaturze, żeby pomóc tym, którzy z drugiej strony prowadzili prawdziwa, mordercza dyktatura, dojdzie do władzy.

Zobaczmy na przykład, co zrobiłem wieczorem 23 października 1986 roku. Ciekawa data, prawda? Zaledwie trzy lata przed zmianą reżimu. Kiedy nikt, nikt nie myślał, że Związek Radziecki i cały blok komunistyczny upadnie w ciągu kilku lat. 23 października 1986 r. przypadała 30. rocznica wybuchu rewolucji węgierskiej 1956 r. (w 1986 r. była to jeszcze „kontrrewolucja”). Okrągła, wielka rocznica. Co więc robiłem tamtej nocy?

Warto wiedzieć, że w tym czasie obowiązywał jeszcze pobór. W wieku 19 lat byłem poborowym. Jesienią 86 roku musiałem na półtora roku wstąpić do pułku Adyligeti Straży Granicznej BM. Spędziłem tam 3 miesiące podstawowego szkolenia straży granicznej. Bo w zasadzie byłem szkolony na funkcjonariusza straży granicznej. We wrześniu oprócz jakiegoś szkolenia formalno-wojskowego musieliśmy głównie ćwiczyć paradę, bo wymyślono, że wszystkie garnizony budapesztańskie będą wspólnie pod koniec miesiąca składać przysięgę na ulicy György Dózsa, która nadal nazywała się Paradą Kwadrat w tamtym czasie. I oczywiście wszystkim szanownym towarzyszom straży granicznej zależało na tym, aby choć jeden batalion straży granicznej, występujący wśród licznych jednostek obrony narodowej, pokonał najpiękniejszą paradę przed głównymi towarzyszami, którzy pojawili się na ceremonii zaprzysiężenia. Tak maszerowaliśmy od rana do wieczora. (Wtedy nie wiedziałem, dlaczego ta specjalna wojskowa demonstracja siły, która wyglądała jak przysięga, była konieczna. To prawda, nie wiedziałem nawet, co to jest „demonstracja siły”. Ale przecież , tantus odpadł.)

Tak więc do końca września niewiele dowiedziałem się o straży granicznej. Ale okazało się, że tak nie było. Bo jeszcze w październiku nowych rekrutów nie uczono przede wszystkim tajników zawodu straży granicznej. Nie zgadniecie, jak spędziliśmy ten czas. Osoby w wieku od 19 do 20 lat, które zaciągnęły się jesienią 1986 roku, były szkolone głównie w zakresie masowego rozproszenia. Ponieważ koszary straży granicznej w Adyligeti zostały zaliczone do bezpośredniej rezerwy MSW, stacjonował tam, na obrzeżach Budapesztu, pułk straży granicznej, w skład którego wchodził batalion szkoleniowy łysych (czytaj: nowych) małych żołnierzyków, jako sił zbrojnych, które można by również wykorzystać do celów spraw wewnętrznych.

Dlatego moje szkolenie polegało głównie na uczeniu nas różnych technik rozpraszania tłumu. Za słynną formację „klina rozdzielającego”, za dystrybucję, którą można wykonać w małych i dużych grupach, za zadania jednostek podświetlających głośniki, za zastosowanie różnych urządzeń do dystrybucji masy.

Chodziło o to, że kompanię podzielono na dwie części, jedną połowę stanowił tłum do rozproszenia, a druga połowa ćwiczyła na nim otaczanie, izolowanie, wypychanie z terenów, rozpraszanie i bicie demonstrantów.

Ta część była naprawdę zabawna, zwłaszcza dla tych, którzy bawili się z publicznością, mogli krzyczeć, popychać, naśladować walki, karcić organizatorów itp. Zakończenie nie było już takie zabawne. W końcu nauczono nas zabijać. Nauczono ich, jak metodycznie strzelać do protestujących. Powiem ci, jak wyglądałaby procedura. Przynajmniej w zasadzie. Najpierw stanęliśmy obok siebie w szeregu twarzą do tłumu. Dowódca rozproszenia wezwał tłum przez megafon do rozejścia się, w przeciwnym razie rozproszyłby go przy pomocy dostępnej mu siły zbrojnej. Ale ten wyjęty spod prawa tłum nie jest podzielony. Następnie dowódca rozproszenia wydaje rozkaz przez megafon: „Przygotujcie się do zbrojnego rozproszenia! Opłata!" (W tym momencie wszyscy przeładowują i podnoszą broń na ramiona.) I pojawia się następująca komenda:

„Głowa jest celem! Ogień!"

Akcja „Celem jest głowa!” dowodzenie jest częścią wojny psychologicznej.

Ktokolwiek to usłyszy, przestraszy się i ucieknie. Przynajmniej w zasadzie. Ponieważ w krzyczącym tłumie nie jest łatwo dokładnie usłyszeć, co się mówi. Ale to wciąż tylko sztuczka, bo wtedy (w zasadzie) strzelamy jedynie salwami ostrzegawczymi nad głowami tłumu. Jeśli tłum nie ucieknie szaleńczo, albo rzeczywiście stawi jakiś opór, to cóż, wówczas wkraczamy w kolejny etap zbrojnego rozproszenia, który praktycznie można nazwać zabijaniem lub masakrą. Dowódca dywizji ogłasza to przez głośnik

„Celuj w biodra! Strzelanie pojedynczymi strzałami! Ogień!"

Następnie mali strażnicy graniczni opuszczają karabiny szturmowe AK z ramion do pasa i pojedynczymi strzałami zaczynają bezcelowo strzelać w tłum. Jeśli skończy się magazynek 30, wymień magazynek. Każdy, kto nie strzela, zostaje wyrzucony z szeregu i odmawia wykonania rozkazów, a następnie stawiany przed sądem wojskowym. Jeśli sytuacja stanie się bardziej gorąca, twój dowódca może nawet zastrzelić cię na miejscu, aby „zachęcić” pozostałych. I tak to trwa, dopóki dowódca rozproszenia nie uzna, że ​​zabiliśmy wystarczającą liczbę kontrrewolucjonistów. Potem następuje „Wstrzymaj ogień!” polecenie, a będziesz mógł się zatrzymać i zobaczyć, co zrobiliśmy. Cóż, kazali nam to ćwiczyć jesienią 1986 roku w Adyliget. 19-20 lat, zwykłe dzieci. Nie wiem, czy rozumiesz, o czym mówię...

Powoli dochodzimy do tego, co robiłem 23 października 1986 roku. Tego dnia oczywiście byliśmy gotowi do walki, aby w każdej chwili otrzymać alarm (tzw. KH, czyli alarm sił zbrojnych), móc wybiec z bramy uzbrojeni po zęby, załadowani na ciężarówki IFA i rozprawić się z „kontrrewolucjonistami” w ciągu kilku minut. Potem nadszedł wieczór. Doniesiono, że tej nocy wszyscy śpią ubrani, w tenisówkach i butach. Rozdali broń i tak poszliśmy spać. Nie żeby ktokolwiek mógł spać tej nocy.

I wtedy w końcu doszliśmy do tego, co zrobiłem wieczorem 23 października 1986 roku. Ubrany, w butach, z przygotowanym sprzętem marszowym, leżałem na skrzypiącym, popękanym, starym żelaznym łóżku piętrowym, a obok mnie karabin szturmowy, i modliłem się do Boga, aby

dobry Boże, proszę, nie pozwól nam wyjść, proszę, nie pozwól, aby w mieście było zamieszanie, proszę, aby nikt nie protestował, proszę, nie, proszę, nie, nie, nie !

Cóż, to właśnie zrobiłem tamtej nocy i ok. całą noc. Nie powiem, czasami zasypiałem na chwile ze zmęczenia, ale chyba śniły mi się koszmary, bo co chwila się budziłem i wszystko zaczynało się od nowa.

No dalej, TO jest dyktatura!

Drodzy nadpobudliwi, znudzeni, bezużyteczni, anarchistyczni idioci. Ten!

bez pozwolenia zabijać na ulicach Budapesztu demonstrantów ad absurdum

A kiedy zostałem do tego zmuszony, Ferenc Gyurcsány budował swoją komunistyczną karierę już nie jako bezimienny członek KISZ czy wiejski sekretarz KISZ, ale na samym szczycie systemu, jako uprzywilejowany beneficjent systemu, w KC KISZ.

Niesłychany obecnie demokrata Gy.Erzsike Németh dbał także o właściwą komunistyczną i ideologiczną edukację dzieci w wieku 6-14 lat, nie jako młodszy perkusista, ale jako pełen nadziei towarzysz Stowarzyszenia Pionierów. A Klárika Dobrev – jak robi to do dziś – w tej samej willi, otoczona niezawodnymi towarzyszami broni, spała sen sprawiedliwych. Tam po głowie Buksiego głaskali zakrwawiony dziadek Antal Apró, pracujący w KC MSZMP, i jego matka, Piroska Apró, która wkrótce potem, korzystając z wielkiego towarzystwa dziadka, opiekowała się nim w napadzie prywatyzacyjnym , aby ta rodzina, która zasługuje na całą pogardę, nie uciekła.

Tej nocy musiałem zadbać o sny tych i innych podobnych drani na szczycie systemu, na uprzywilejowanych stanowiskach pracowników partyjnych. Z AK w łóżku. Boję się, że to właśnie w talii będę do rana seryjnym mordercą, mając 19 lat.

Moim problemem nie było to, że Wi-Fi nie działało. Moim problemem nie było to, że mama przez przypadek dodała do mojej latte 1,5% mleka krowiego zamiast mleka sojowego. Moim problemem nie było to, że ktoś powiedział coś paskudnego na temat mojego zdjęcia z Fanklubu Grety Thunberg na Insta.

NIE. Mój problem polegał na tym, że wczoraj byłem jeszcze uczniem liceum, jutro mogę zabijać ludzi i nic nie mogę z tym zrobić. A dzisiaj, kiedy ośmielają się na mnie warczeć na temat wolności, rządów prawa i demokracji, czy wyimaginowana AK w mojej kieszeni nie powinna się otworzyć?

Przykro mi, ale nigdy im nie wybaczę tej nocy! A kiedy wy, zarozumiałe, głupie dzieci, bez żadnego ryzyka bawicie się w bojowników o wolność i dyktujecie tu w taki sposób, że inaczej przychodzicie i wychodzicie, kiedy chcecie, piszecie, piszecie, czytacie, robicie, co chcecie, wściekacie się, jakby tam byli nie, 19-letnie, przestraszone dzieci, które ktoś by szkolił i zmuszał do zastrzelenia was w kupie, czy powinienem okazać solidarność z tą bazarową tyradą? Z tym dziełem, które bierze na margines cierpienie wszystkich, którzy zmuszeni byli egzystować w prawdziwej dyktaturze? Ja, kto musiał przejść przez powyższe? Kto z tobą widzi wspomnianą trójkę nieszczęśników oraz ich sprawdzone interesy i towarzyszy jako gwarancję wolności, praworządności i demokracji?

Powiedzcie mi, maluchy: czy nie wstydzicie się siebie? NIE? To byłby piekło!

Źródło: List czytelnika/Apa powiedział blog