W wywiadzie jeden z najbardziej znanych węgierskich aktorów opowiada o początkach swojej kariery, istocie teatru, krzywych lustrach oraz różnicach między bohaterami i swojej osobowości.

Punktem kulminacyjnym 20. festiwalu Europejskiej Unii Teatralnej będzie występ Teatru Szigligeti w Szolnok Skąpiec , w którym główną rolę gra aktor Zoltán Mucsi.

Opowiedz nam trochę o początkach swojej kariery. Nie jesteś absolwentem teatru, jak trafiłeś na taką ścieżkę?

W 1979 roku został przyjęty na stanowisko asystenta aktora w Teatrze Szigliget w Szolnok, jak mówię, tak się nazywa statysta. Bardzo się ucieszyłem, że zostałem przyjęty. Kilka lat wcześniej poszłam do grupy amatorskiej, tam zetknęłam się bliżej z produkcją teatralną, potem zostałam członkiem profesjonalnego zespołu i trzykrotnie aplikowałam do Wyższej Szkoły Teatralnej. Za każdym razem nie udało mi się przejść na drugi etap i kontynuowałem pracę w teatrze, gdzie jedno zdanie zaczynało przeradzać się w kilka zdań, potem jeszcze więcej zdań, a potem przyszły role i większe role.

Byłem w Szolnok piętnaście lat, potem pomyślałem, że powinienem zmierzyć ciężar tych 15 lat sto kilometrów dalej. Potem już jako freelancerzy stworzyliśmy wspaniały Sen nocy letniej, który stał się wielkim, kultowym spektaklem, z którego narodził się Teatr Barka. Opuściłem Bárkę Színház po kilku latach, ponieważ sprawy nie potoczyły się tak, jak początkowo myśleliśmy. Potem pojawił się kolejny freelancing i Chalk Circle. To było kilka fantastycznych lat. To była prawdopodobnie najsilniejsza firma, w jakiej pracowałem. Potem wróciłem na kilka lat do Barki. Teraz występuję gościnnie w kilku miejscach. W zeszłym sezonie otrzymałem zaproszenie od Teatru Szigligeti w Szolnok, do którego wróciłem po długim czasie.

Dlaczego ten świat był dla ciebie ważny? Jaki jest według Ciebie cel aktorstwa i teatru?

Oczywiście, jeśli chcę użyć wielkich słów, to myślę, a raczej wierzę, że teatr na kilka godzin czyni świat lepszym.

Teatr szuka odpowiedzi na rzeczy, które uważa za niewłaściwe lub nie dające się rozwiązać, ale zadaje pytania, abyśmy mogli następnie spróbować znaleźć rozwiązanie lub odpowiedź. Nie było nic złego w myśleniu. Jest spektakl, który z humorem odnosi się do sytuacji, co choć bolesne, ale jeśli potrafimy się z tego śmiać, jesteśmy bliżej jakiegoś rozwiązania, tolerowania tej sytuacji. To mogłoby być coś takiego.

Twoje imię stało się praktycznie marką. Niezależnie od tego, czy jego nazwisko pojawia się w związku ze sztuką teatralną, czy filmem, każdemu od razu coś się z nim kojarzy. Jak myślisz, z czego to wynika?

Oczywiście ta popularność jest konsekwencją narodzin Internetu. Pewne rzeczy nie docierały do ​​ludzi 20-30 lat temu, albo w związku z recenzją mogli przeczytać jedynie o konkretnym teatrze oddalonym o 100 czy 500 kilometrów. Teraz wszystko jest dostarczane w pół godziny i oczywiście może to być nawet mylące, ponieważ fragmenty filmu lub spektaklu są wyklejone, więc jest wiele osób, które widziały tylko tę scenę z danego spektaklu lub filmu, nie całość. Wiąże się to oczywiście z inną popularnością, jakiej wcześniej nie było. Teraz bezczelnie powiem, że niektórzy z tych ludzi uwielbiają te sceny, zwłaszcza ci, którzy są na tych platformach, znaczna część z nich jest tam dla humorystycznych urywków.

Co czujesz, wiedząc, że większość ludzi zna Cię jako aktora trzymającego krzywe lustro?

Z jednej strony humor jest niezwykle ważny dla życia i istnienia. Jeśli potrafimy się z czegoś pośmiać, jeśli mamy w sobie autoironię, wtedy życie staje się bardziej znośne. Humor jest taki, że trzeba trochę uszczypnąć, trochę zaboleć, ale nie trzeba tym ranić ani upokarzać. Oczywiście są o to zabiegane i mam nadzieję, że te konkretne sceny zostały zrealizowane w taki sposób, aby dla nikogo nie były upokarzające.

Oczywiście używamy ich do refleksji nad tym, co nas otacza. Oczywiście trochę powiększone i zniekształcone, więc trochę jak lustro w zaczarowanym zamku, w którym nie wyglądamy jak my sami, chociaż oni są nami.

Wiem, że scena elektryków jest bardzo popularna. Nie ja wymyśliłem przeklinanie. Ludzie przysięgają, jedyną różnicą jest to, że tutaj jest bardzo skondensowana. Miejmy nadzieję, że większość ludzkości nie robi tego do tego stopnia, ale wiemy, że niektórzy ludzie potrafią zachować się bardzo uporządkowanie w pewnych sytuacjach. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​podczas jazdy zwykle nie mówi się „kot kopie” ani „kogut dzioba”. Rzadko się je słyszy.

Porozmawiajmy trochę o wieczornym Skąpiec . Gdzieś to też jest krzywe zwierciadło, formułuje krytykę społeczną. Jak przyjąłeś tak ekstremalną rolę? Czy wykonawca musi odnaleźć się w każdej roli, czy może będzie miał więcej szczęścia, jeśli uda mu się trzymać to z daleka od siebie?

To zależy od wielu rzeczy. W zależności od roli, procesu prób i celu przedstawienia, oczywiście ktoś angażuje się w ten czy inny sposób. Stoję tam, te zdania wychodzą z moich ust. To ja jestem tam skąpcem. Oczywiście, jak powiedziałeś, jest to krzywe lustro. Kiedy pieniądze cię zjadają i ktoś zostaje chłopczycą, jest to osadzone w humorze. A może pojawia się też pytanie, jak taki człowiek, tak ograniczony, a centralnym elementem egzystencji są tylko pieniądze, niszczy swoje otoczenie.

Czy oprócz portretowania takich postaci jest możliwe lub chciałbyś, aby widzowie mogli zobaczyć Cię takim, jakim jesteś naprawdę?

Myślę, że to jest. Zostanie to pokazane także teraz, gdyż przygotowywany jest raport i przygotowywana jest także książka rozmów ze mną. Teraz pracuję nad czymś takim, co jest moim życiem, ale myślę, że to, co dzieje się na scenie czy na ekranie, jest dla mnie osobiście najważniejsze. Reszta... potrzebuje jakiejś tajemnicy. Mam życie prywatne, które nie należy do nikogo.

Źródło i obraz wyróżniony: Maszol