W konwulsyjnych poszukiwaniach mesjasza Median i HVG porzuciły nawet podstawowy profesjonalizm, aby Péter Magyar nie był już potrzebny.
Tak, Péter Magyar powinien założyć imprezę! Mówię to teraz nie tylko jako demokrata, ale także jako zagorzały prawicowiec.
Nie sposób nie zauważyć, że Pan MZP dynamicznie się zmienia -
pod wpływem nagłej sławy coraz więcej mówi i mówi coraz mniej ciekawych rzeczy, wbija się prosto w płaski topos zaczerpnięty z pierwszych stron opozycyjnej prasy i powoli i ostrożnie zakłada sprzedawany w gotowym palcie. nosić rozmiary przez zacofanego, cywilizującego buggy węgierskiego w Europie, co jest lepszą gwarancją niepowodzenia na węgierskim rynku politycznym. Kraj ten został przecięty raz w 1998 r. i raz w 2006 r. przez europejskich cywilizacyjnych oszustów, którzy jednocześnie przez osiem lat zarządzali najwolniej nadrabiającą zaległości gospodarką w regionie, a w ciągu czternastu lat rządów krajowych kraj rozwinął się tak bardzo, że Węgrzy nie czują się już wykluczeni z europejskiego standardu życia.
Dzięki Bogu, dziś nie ma popytu ani potrzeby istnienia tej strefy prasy politycznej.
Nadmuchany Péter Márki-Zay, w którym wielu widziało jeszcze przyszłość opozycji jesienią 2021 roku, również został na nowo zinterpretowany przez codzienną praktykę polityki partyjnej z potencjalnego mesjasza w oczach Węgrów na praktykującego obłąkanego, a potem wyniki wyborów w 2022 r. i twarde liczby w końcu go zmiażdżyły. Dziś na trzeźwo analitycznym umyśle nie ma wątpliwości, że były zbawiciel skreślił się z węgierskiego rynku politycznego.
Péter Magyar zamyka się tu powolnymi krokami: jego nowość przygasła, skończyły mu się sensowne rzeczy do powiedzenia, a włączenie się w strukturę codziennej polityki całkowicie go zmiażdży. Więc po prostu zburz flagę, właśnie załóż imprezę, masz już wszystko na ścieżce narcystycznych mesjaszy politycznych. Ze swoją szanowaną popularnością w kraju wynoszącą 68 procent, usiądzie na tej samej półce, na której wielu innych polityków opozycji, od Attyli Mesterházy’ego po Pétera Jakaba: pozostanie figurą woskową, dobrze znaną osobiście, popularną w niektórych kręgach, która mówi duży, ale nie potrafi zbudować struktur politycznych i ważnej oferty,
który piętnastego marca ze zwykłą uformowaną pustką czyta dwanaście punktów jako hasło głowy władzy, a dwudziestego sierpnia Intelmy.
Te surowe fakty zostały z grubsza wycenione przez węgierską politykę, a gorączkowe oczekiwania wobec Pétera Magyara zauważalnie opadły. Dziś po raz pierwszy Węgrzy będą musieli przeprowadzić konkretne działania polityczne z konkretnymi ludźmi w fizycznej rzeczywistości ulicy; odniesie sukces, twardy rdzeń składający się częściowo z niezdecydowanych, a częściowo z istniejącej opozycji pozostanie przy nim, masowe zainteresowanie powoli go opuści.
Grupa nie może tak po prostu wypuścić Pétera Magyara: trzonu opozycji unoszącego się nad partiami, który do tej pory potrafił wierzyć we wszystkich mesjaszów, niezależnie od liczby niepowodzeń. Który emocjonalnie nie jest w stanie zaakceptować faktu, że zastąpienie Viktora Orbána nie wymaga jeszcze jednego, jeszcze jednego i jeszcze jednego narcystycznego mesjasza, ale dość nudnych rzeczy. Propozycja polityczna wykraczająca poza slogany, wiarygodny pozór zdolności rządu niezbędnych do jej wdrożenia i klasyczna praca polityczna, zwana budowaniem partii, gdy był kawalerem, jest lepsza niż propozycja Viktora Orbána.
Viktora Orbána pewnego dnia zastąpi nudna oferta przy urnach, nudno. Albo siebie.
Gdyby węgierscy wyborcy chcieli jednoosobowych projektów mesjasza, mogliby zaakceptować jeden z ośmiu poprzednich. Nie zrobili tego. Więc to nie jest to, czego chcą.
Jednak tego właśnie naprawdę chcą dwa kamienie węgielne węgierskiej infrastruktury opozycji, HVG i Median. To drugie z pewnością zapewniło Péterowi Magyarowi orbitalną popularność dzięki metodologii opracowanej osobiście przez Gerry’ego Mandera i Judith Sargentini, zaś to pierwsze, jak słusznie zwrócił na to uwagę wyczulony na polityczne bzdury Zoltán Ceglédi, stwierdzając, że kontekst niezbędny do interpretacja numeru to masa czytająca tytuł nie dla niego, powinien on być dostępny tylko dla niewielkiej liczby abonentów. Wiedza to potęga, a umiejętność pozostania ignorantem jest nie mniejsza. Trzynaście procent poparcia dla Pétera Magyara, moja stara matka to biedny tramwaj: te trzynaście procent, które w szokujący sposób wywyższa Madziara, zostało uzyskane poprzez przyjęcie nie wszystkich respondentów za podstawę, ale raczej dwóch trzecich, którzy znają Pétera Magyara, i podczas gdy ci którzy „zdecydowanie” i „prawdopodobnie” nie głosują na Madziara, tę proporcję podano osobno, zsumowano wyborców „na pewno” i „prawdopodobnie”, aby w jakiś sposób uzyskać imponującą dwucyfrową liczbę nawet jak na nieistniejącą partię marzeń . Tak czy inaczej. Nawet za cenę zniekształcenia podstawy i uproszczenia etykietowania wyniku.
W Wiedniu profesor Königstorfer narysowałby medianę na moim egzaminie z metodologii ilościowej w zeszłym semestrze dużym czerwonym pisakiem, to pewne.
Podobnie jak niezliczoną ilość razy w ciągu ostatnich czternastu lat, czują teraz: decydujący moment nadszedł. Czerpią siłę z frustracji, na nowo wierzą w mesjasza, a nawet rezygnują z podstaw swojego zawodu, żeby Péter Magyar nie był już potrzebny. Wtedy zapukają - jak zwykle - i z nim i to duże. I piszą to na błękitnym węgierskim niebie ochrowożółtymi kroplami potu: z pewnością nie będzie zmiany rządu na Węgrzech bez zmiany intelektualistów.
Wyróżniony obraz: MTI/Szilárd Koszticsák
