O ile spora część czerwonych baronów zajmowała jakieś stanowiska rządowe, co było jednym z kluczy do ich wzbogacenia, o tyle nie można tego powiedzieć o przedstawicielach wielkiego kapitału narodowego. 

Jednym z ulubionych toposów lewicy, nowej lewicy i Post-Strzela jest ciągłe wyrażanie obaw o narodowych wielkich kapitalistów. Jednym z ich zasadniczych punktów wyjścia jest to, że wspomniana burżuazja narodowa, która częściowo zastąpiła postkomunistyczny reżim gospodarczy i w legalny sposób wyparła zagraniczne grupy interesu, nie może wspierać ani inicjować projektów rozwoju gospodarczego i kulturalnego, które mogłyby zrównoważyć niekorzystne warunki społeczno-gospodarcze procesy.

Jednak widzimy coś zupełnie odwrotnego. Jest to jeden z głównych filarów długoterminowego przetrwania kraju, co dostrzegły także rządy cywilne, dlatego od 2010 roku administracja Orbána traktuje zachęcanie i skuteczne wspieranie przedsiębiorców jako najwyższy priorytet, w wyniku czego znacznie poprawił się wskaźnik własności węgierskiej w krajowych sektorach strategicznych.  

„Ktokolwiek przyjdzie z sensownym programem rozwoju, otrzyma wsparcie”. Z kolei za rządów lewicowych przed 2010 rokiem bogacili się „czerwoni baronowie” należący do elity socjalistycznej.

Różnica jest wyraźnie widoczna: o ile spora liczba czerwonych baronów zajmowała jakieś stanowiska rządowe, co było jednym z kluczy do ich wzbogacenia, o tyle nie można tego powiedzieć o przedstawicielach wielkiego kapitału narodowego, który odniósł sukces dzięki przydziałom rynkowym. Czerwoni baronowie są kojarzeni z popełnianiem wielu zbrodni i nie jest odosobnionym przypadkiem, że wyrządzili szkodę obywatelom Węgier, podczas gdy z narodową klasą kapitalistów nie można o takich rzeczach rozmawiać, wręcz przeciwnie, z ich społeczną odpowiedzialnością, oni przyczynić się do łatwiejszego dobrobytu mniej zamożnych członków społeczeństwa.

A żeby kraj miał cechę samostanowienia gospodarczego lub suwerenności gospodarczej, czyli pozostawał niezależny ekonomicznie i potrafił działać zgodnie ze swoimi interesami w wymiarze gospodarczym, konieczne jest splot kilku elementów łącznie , z których część również musi być uregulowana i chroniona na poziomie prawa

Wśród nich wyróżnia się wymóg odpowiedzialnego zarządzania majątkiem narodowym, równowaga finansów publicznych, stabilność gospodarcza (redukcja długu publicznego), ale można tu również zaliczyć tworzenie społeczeństwa opartego na pracy. 

Artykuł 38 Ustawy Zasadniczej stanowi, że majątek państwa i samorządu terytorialnego jest majątkiem narodowym. Celem zarządzania i ochrony majątku narodowego jest służba interesowi publicznemu, zaspokajanie wspólnych potrzeb i uwzględnianie potrzeb przyszłych pokoleń.

Innymi słowy, podstawowym celem bogactwa narodowego jest zapewnienie wykonywania obowiązków publicznych.

Dlatego też majątek narodowy może zostać przekazany jedynie w celu określonym przez ustawę i – z wyjątkiem określonych wyjątków prawnych – jedynie z zachowaniem zasady proporcjonalności wartości. Inną zasadą gwarancji jest to, że umowę o przekazanie lub wykorzystanie majątku narodowego można zawrzeć wyłącznie z przejrzystą organizacją.

Przejrzystość – obok zasady czystości życia publicznego – jest także niezbędnym, podstawowym warunkiem w zarządzaniu majątkiem narodowym.

CXCVI z 2011 r. w sprawie majątku narodowego w sprawie podstawowych zasad zarządzania majątkiem narodowym. Akt 7-10 § przewiduje. Określając kryteria odpowiedzialnego zarządzania, wzięto pod uwagę główny cel dobra, czyli podstawowy cel majątku narodowego to wypełnianie zadań publicznych i zapewnienie ich zaplecza infrastrukturalnego. Ustawodawca odpowiednio określił jednolite zasady wykonywania prawa własności (zbywania nieruchomości) i zarządzania nieruchomościami. Zgodnie z tym zadaniem zarządzania majątkiem narodowym jest: ochrona majątku narodowego; ochrona jego wartości i składu; jego przejrzyste, sprawne i oszczędne działanie zgodne z jego przeznaczeniem, a przede wszystkim niezbędne do realizacji zadań publicznych i zaspokajania bieżących potrzeb społecznych; użycie, wykorzystanie, zwiększenie wartości dodanej.

W interesie każdego kraju jest posiadanie „jednorożców” (startupów o wartości co najmniej 1 miliarda dolarów), a także posiadanie patriotycznych wielkich kapitalistów (przedsiębiorców z sentymentem narodowym, posiadających miliardowe firmy), którzy w oprócz oczywistej orientacji na zysk, mają także na uwadze interes swojego kraju, przede wszystkim utożsamiają się z nim, zatrudniają obywateli, inwestują swoje zyski we własnym kraju, zwiększając liczbę krajowych miejsc pracy i wytwarzając wartość dodaną, a także płacą podatku do kasy państwa własnego kraju, przyczyniając się w ten sposób do poprawy warunków życia ludności zamieszkującej ten stan.

Kraje potrzebują zatem dużych firm, ale te państwa, które nie mają krajowych przedsiębiorców o dużym kapitale, są zmuszone wypełnić tę „próżnię” międzynarodowymi firmami (lub często, jak widzieliśmy w przypadku lewicy na Węgrzech, robią to dobrowolnie), które wyprowadzają zyski z kraju i w ich interesie nie leży przyczynianie się do dobrobytu jakiegokolwiek narodu, tak jak globalistyczni politycy sprzeciwiają się swoim suwerenom, tak też firmy te kierują się wyłącznie zyskiem finansowym.

Już po zmianie reżimu ważne byłoby budowanie narodowej klasy kapitalistów: w celu przezwyciężenia trudności gospodarczych i bezrobocia, wspierania efektywnego rozwoju społeczno-gospodarczego, zapobiegania ubóstwu i radykalizacji, zachęcania zamożniejszych obywateli do podejmowania bezpośrednią rolę w rosnących wyzwaniach gospodarki narodowej w leczeniu.

„Burżuazja narodowa” może wspierać i inicjować projekty rozwoju gospodarczego i kulturalnego, które są w stanie zrównoważyć niekorzystne procesy społeczno-gospodarcze. W dłuższej perspektywie jest to jeden z głównych filarów przetrwania kraju, co dostrzegły także rządy cywilne, dlatego od 2010 roku administracja Orbána traktuje zachęcanie i skuteczne wspieranie przedsiębiorców jako najwyższy priorytet – niezależnie od orientacji politycznej. W lipcu 2020 r. premier László Szakács odpowiedział posłowi MSZP i powiedział w parlamencie: „Wasi ludzie, czerwoni baronowie, również otrzymują wsparcie. Nie podejmuję decyzji w oparciu o to, kto ma jaki kolor, bo gospodarki nie da się zbudować partiowo. Każdy, kto przyjdzie z sensownym programem rozwoju, otrzyma wsparcie.”

Inaczej wyglądała sytuacja w zakresie przedsiębiorstw i ich wsparcia (również) w czasach socjalizmu, za czasów Czerwonych Baronów,

kiedy – jak wspomniał Ferenc Gyurcsány na forum publicznym w Dunaújváros w 2017 r. – praktyką było żądanie zwrotu 20 proc. środków przeznaczonych na inwestycje rządowe, co od razu wyjaśnia m.in. Biuro (OLAF) metra 4 badane w związku z ujawnioną w raporcie „skradzioną” inwestycją. Wspomniani przez Viktora Orbána „czerwoni baronowie” to emblematyczne postacie okresu 2002–2010, którzy swój „godny barona” dobrobyt oparli nie przede wszystkim na wybitnych wynikach, ale na bliskich stosunkach z Partią Socjalistyczną i jej przywódcami.

Ci ludzie zostali miliarderami w czasie kryzysu lewicowego rządu i pomnażali swój majątek, nie przynosząc żadnej korzyści krajowi.

Zmiana rządu w 2010 roku przyniosła także zmianę nastawienia. Oprócz ograniczenia korupcji, krajowe rządy cywilne sprawiły, że węgierska polityka rozwojowa stała się bardziej „skoncentrowana”, co oznacza, że ​​efekt mnożnikowy jest znacznie większy niż w latach przed 2010 rokiem, zatem efektywność wykorzystania dotacji unijnych jest dziś znacznie wyższa niż w latach rządy socjalistyczne, zdarzało się, że chętnie wspierały kilka wątpliwych inwestycji rozwojowych.

Nawet były przedstawiciel lewicowo-liberalnej opozycji Gábor Scheiring przyznał w artykule analitycznym, że od 2010 roku węgierski rząd zdecydowanie chciał postawić na swoim miejscu stolicę kraju.

Zgodnie z tym w latach 2004-2010 za rządów lewicowych firmy ponadnarodowe otrzymały 127,3 miliarda HUF dotacji państwowych, w porównaniu do 2,9 miliarda HUF dla firm węgierskich (to ostatnie stanowiło zaledwie 2 procent wszystkich przyznanych dotacji). W latach 2011-2018 kwota pomocy państwa udzielonej przedsiębiorstwom międzynarodowym podwoiła się (263,2 mld HUF), natomiast kwota pomocy udzielonej przedsiębiorstwom węgierskim wzrosła 29-krotnie (83,6 mld), tj. 24 proc. całkowitej wartości pomocy stanowi odbiorca kapitału krajowego znalazł się w tym przedziale czasu, w porównaniu z poprzednimi, bardzo niskimi 2 proc.

Skutki „zmiany nastawienia” można również łatwo wyrazić w liczbach.

Udział węgierskiej własności znacznie wzrósł w najważniejszych sektorach , z 79 do 89 procent w budownictwie, z 40 do 58 procent w sektorze bankowym, z 29 do 56 procent w energetyce i z 24 do 50 procent w mediach pomiędzy 2010 a 2020 rokiem. Eurostat ocenił, jak kształtował się udział firm zagranicznych w gospodarkach państw członkowskich UE w latach 2010-2020, a Węgry są jednym z nielicznych krajów (obok Belgii, Estonii i Litwy), gdzie wskaźnik ten zdołał się zmniejszyć, co oznacza, że ​​krajowy firmy rosną w siłę i zyskują na popularności.

Zwiększony udział węgierskiej własności w sektorach decydujących ze strategicznego punktu widzenia kraju stanowi także ogromny krok naprzód z punktu widzenia suwerenności.

ponieważ oznacza to, że większość priorytetowych sektorów jest własnością Węgrów i jest przez nich zarządzana, a kraj nie jest tak narażony na wpływy dużego kapitału zagranicznego jak przed 2010 rokiem. We wzroście węgierskiego PKB i poprawie udziału krajowych przedsiębiorstw w gospodarce znaczącą rolę odegrała polityka gospodarcza rządu mająca na celu interes narodowy, a także krajowych wielkich kapitalistów, którzy tworzą setki tysięcy miejsc pracy.

W tym kręgu często wspomina się, że Lőrinc Mészáros zajął pierwsze miejsce na liście najbardziej charytatywnych Węgrów w 2021 roku – na którym na podium znalazł się także László Szíjj – ponieważ tylko w bieżącym roku jego prywatne datki przekroczyły 1,4 miliarda HUF, a w latach 2016–2021 5 HUF. 1 miliard HUF. 

Różnica jest zatem wyraźnie widoczna: o ile znaczna liczba czerwonych baronów zajmowała jakieś stanowiska rządowe, co było jednym z kluczy do ich wzbogacenia, o tyle nie można tego powiedzieć o przedstawicielach wielkiego kapitału narodowego, który odniósł sukces dzięki rozkazom rynkowym. Natomiast Czerwoni Baronowie kojarzeni są z popełnianiem licznych przestępstw i nie jest odosobnionym przypadkiem, że wyrządzili obywatelom Węgier szkodę (np. wycena Nagybani Zrt., zakup i sprzedaż Zatoki Lágymányosi), natomiast nie możemy rozmawiać o takich rzeczach z narodową klasą kapitalistów, wręcz przeciwnie, wnoszą oni swoją społeczną odpowiedzialność za łatwiejszy dobrobyt członków społeczeństwa, którzy znajdują się w bardziej niekorzystnej sytuacji ze względów zdrowotnych lub finansowych.

Pozytywne jest to, że rośnie także rola krajowych firm w rolnictwie.

Według szacunków ministerstwa rolnictwa w latach 2021-2027 kwota 4,265 miliarda HUF będzie trzykrotnie większa niż środki Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020 na rozwój węgierskiej wsi, węgierskiego rolnictwa i przemysłu spożywczego. A zdecydowane wsparcie rządu dla stworzenia dochodowego źródła utrzymania może stworzyć podstawę ekonomiczną dla dalszego wzmacniania narodowej klasy kapitalistów.

Platon cytuje wielkiego greckiego filozofa w dialogu Obrona Sokratesa: Odpowiedz, dobry człowieku! Przecież prawo również nakazuje odpowiedzieć. Czy jest ktoś, kto woli być krzywdzony? Mélétos, odpowiedź oskarżyciela: Nie ma.

Nie ulega wątpliwości, że globalizacja jest zjawiskiem także na Węgrzech, którego motorem napędowym jest przepływ technologii i idei, przepływ osób, usług i towarów. Globalizm przedkłada neoliberalny porządek globalny nad interesy narodów i obywateli. Zwłaszcza w świetle przyszłych wyzwań wynikających z kryzysów epidemicznych, kryzysów gospodarczych i migracyjnych, granice i porządek zapewniany przez przepisy stają się coraz bardziej niezbędne. Prawie wszystkie kraje na świecie muszą wyciągnąć tę ważną lekcję w obliczu epidemii wirusa.

Jedną z cech modelu działającego państwa Orbána jest synteza tego, co globalne i lokalne, kładąc nacisk na to drugie z należytą starannością i przezornością.

To, co kiedyś było powierzchnią ataku, stało się obecnie przykładem do naśladowania, a w czasach kryzysu jest to jedyna droga. John Foster Dulles, minister spraw zagranicznych Eisenhowera, stwierdził w tym kontekście, że przypadek pokoju i wojny wymaga kilku scenariuszy. Umiejętność chodzenia po linie i nie wdawania się w wojnę jest sztuką konieczną. Jeśli jednak jest przed tobą, nie uciekaj, ale staw czoła.

W kazaniu chrześcijańskim mowa była o ciężarze krzyża, jaki osoby religijne muszą dźwigać z powodu przekonań religijnych, zwłaszcza teraz, w okresie Wielkiego Postu.

Ale ze względu na swój kształt jest także symbolem promieniującym siłą i pomagającym pokonać trudności.

Lub, jak to ujął kiedyś kardynał Angelo Comastri, św. II. Papież Jan Paweł II – którego Zbiegnew Brzeziński, będący także doradcą do spraw zagranicznych kilku amerykańskich prezydentów, określany mianem Wielkiego Papieża, co stało się od tego czasu hasłem – przemienił swój własny krzyż w miłość i żył w tym duchu w cierpieniu i w w najtrudniejszych chwilach, jak zamach na niego, nie stracił też równowagi psychicznej, bo zawsze miał przed oczami ostateczny cel życia.

Podobnie jak Viktor Orbán, wiele osób widziało „Wielkiego Premiera” podczas ponownego pochówku Imre Nagya i jego współpracowników.

Tacyt w swoim dziele Historia naszych czasów pokazuje, jak po utrwaleniu się rzymskiego porządku świata stało się możliwe, że niektórzy ludzie beztrosko zabiegali o władzę, jak wybuchły pierwsze rywalizacje, gdzie „trybuni wszczynali kłopoty, gdzie zbyt agresywni konsulowie zaatakowany, a w mieście i na forum próby wojny domowej; następnie Gajusz Mariusz ze zwykłego ludu i Lucjusz Sulla, najbardziej krwiożerczy ze szlachty, zamienili wolność pokonaną bronią w tyranię”.

Każdy, kto myśli o odkryciu podobieństw między sytuacją na Węgrzech w tamtym czasie a sytuacją prawie 2000 lat później, niekoniecznie szuka niewłaściwej rzeczy.

Jednocześnie nie zapominajmy, że demokrację zasadniczo i niezaprzeczalnie odróżnia się od autokracji poprzez zdobycie i/lub utrzymanie władzy siłą (Günter Frölich/Roman Herzog Institut), a przeciwnicy obecnej władzy demokratycznej, niechętnie lub raczej dobrowolnie, tą metodą niszczą Węgrów i przedsiębiorstwa zagrażające waszemu dobru i bezpieczeństwu.

Podążając za Narodem Węgierskim

Zdjęcie na okładce: prawnik konstytucyjny Zoltán Lomnici Jr., rzecznik Forum Solidarności Obywatelskiej – Publiczna Fundacja Solidarności Obywatelskiej (CÖF-CÖKA)
Źródło: MTI/Lajos Soós