Moralność chrześcijańska tak bardzo gardziła przestępcami, że Dante wymierzył im największą karę w swoim wyimaginowanym piekle, wrzucając ich do najniższego piekła. Tutaj karze się bratobójstwo, zdrajców, tych, którzy porzucają swoich gości, a przynajmniej tych, którzy zdradzili swoich dobroczyńców. Napisane przez Irén Rab.
Kiedy chłopcy ponownie wybrali Bokę na prezydenta, Geréb poczuł się urażony. Co prawda głosowało na niego dwóch członków ekipy (wiemy, gitt-team), ale pozostali zostali przy starym liderze, który już się sprawdził. Dlatego Geréb wyszedł do ogrodu ziołowego, szukał wrogów w czerwonych koszulach i oferował im swoje usługi. Po prostu szukali miejsca dla siebie, więc przydała się zdrada Géreba.
Kiedy upadł i nawet wróg pogardzał nim za jego brak kręgosłupa, płakał i błagał, aby go zabrano z powrotem do drużyny na Pál Street. Wciągnął w sprawę nawet swojego surowego ojca, tam też coś skłamał, bo myślał, że autorytet dorosłego go obroni.
Każdy Węgier zna historię porucznika Hegedűsa.
Porucznik ludu Kassia uważał, że zamek w Egerze nie wytrzyma armii tureckiej. Timisoara, Lippa i Szolnok już w tym roku padły, a Eger – jak powiedział też Ahmed Pasza – to po prostu dzikie miejsce zamieszkane przez tchórzliwe, niewierzące owce. Jakie szanse może mieć tylko dwa tysiące obrońców przeciwko czterdziestotysięcznej armii tureckiej? To prawda, że walczyli z determinacją nie tylko o życie, ale także o swój kraj, ale na armię pomocową, czyli cesarskich najemników, nigdy nie można było liczyć. Porucznik Hegedűs, choć przysięgał chronić zamek, nadal uważał, że lepiej będzie uratować własną skórę i poprowadzić Turków tajnym tunelem do zamku. Zdradził zamek, swoich towarzyszy i swój kraj.
Kiedy został zdemaskowany, błagał o życie. Zaparł się wszystkiego, że chciał jedynie czynić dobro, zyskać osobistą chwałę, własnoręcznie usidlając i mordując tysiące Turków.
Geréb i Hegedűs są wytworem wyobraźni pisarza, ale Brutus był prawdziwą postacią historyczną, która dźgnęła swojego przybranego ojca. Nie pamiętalibyśmy tego, gdyby Juliusz Cezar zaskoczył: „Ty też, mój synu, Brutusie?” nie staje się czasownikiem gospodarza. Brutus wraz z grupą senatorów podjął decyzję o zamordowaniu Caseara. Spiskowcy nazywali siebie wyzwolicielami, którzy chcieli uwolnić Rzym i republikę od jej przywódcy, którego uważali za tyrana. Nie przeszkadzało im to, że ludzie kochali cesarza, uważali go za dobroczyńcę, a Rzym wiele mu zawdzięczał, bo był świetnym politykiem i znakomitym generałem, a to on podbił zarówno Galię, jak i Brytanię.
Choć „wyzwoliciele” nazwali to morderstwo usprawiedliwionym morderstwem tyrańskim, w oczach ludu i armii uchodzili za zwykłego ojcobójstwa.
Jeśli chodzi o zdradę, nie możemy pominąć największego zdrajcy świata chrześcijańskiego, Judasza Iskarioty.
Judasz, jeden z dwunastu uczniów Jezusa, który zarządzał kantorem i wspólną kasą uczniów, zdradził swego pana, wydał go w ręce żołnierzy i w ten sposób doprowadził na śmierć na krzyżu. Jego nagrodą było trzydzieści srebrników, jak od tamtej pory nazywa się nagrodę dla zdrajców: pieniądze Judasza.
Moralność chrześcijańska tak bardzo gardziła przestępcami, że Dante wymierzył im największą karę w swoim wyimaginowanym piekle, wrzucając ich do najniższego piekła. Tutaj karani są bratobójstwo, zdrajcy, ci, którzy porzucają swoich gości, a przynajmniej ci, którzy zdradzili swoich dobroczyńców: Judasz, Brutus i jego wspólnik w zdradzie, Kasjusz.
Porucznik Geréb i Hegedűs byli fikcyjnymi postaciami literackimi, za ich pośrednictwem pisarze pokazali, jak działa zdrada, dlaczego do niej dochodzi, jakim typem osoby jest zdrajca, jakie były siły sprawcze. Generalnie obraza, zazdrość, zazdrość, nienawiść czy słabość, tchórzostwo i chciwość prowadzą do zdrady, którą – jak widzieliśmy w przypadku Brutusa – można dobrze zideologizować i przez jakiś czas przyjąć jako zwycięstwo prawdy. Przez jakiś czas, ponieważ
prędzej czy później, ale zawsze prawda wychodzi na jaw, a sprawca otrzymuje karę godną swojej społeczności i wymiaru sprawiedliwości.
Chłopcy zauważyli Dezső Geréba w ciemności ogrodu ziołowego, a Nemecsek również to zauważył, gdy płacił Janó. Gereb, jak większość zdrajców, w końcu pożałował swoich czynów i błagał o przebaczenie. Dzieci z ulicy Pál – choć zdegradowane do pospólstwa – przyjęły z powrotem swojego przyjaciela. Kapitan zamku Dobó nie ułaskawił Hegedűsa i zamiast obiecanego przez Turków złota otrzymał bitófa. Kiedy Judasz zdał sobie sprawę z powagi tego, co zrobił, wyrzucił trzydzieści srebrników i popełnił samobójstwo. Brutusowi też nie zajęło to dużo czasu. Kiedy zdał sobie sprawę, że za fałszywym hasłem wyzwolenia kryje się zdrada, a Cezar przemienił dobrobyt w Rzymie w wojnę domową, zwrócił się ku morderstwu, gdy przegrał bitwę ze zwolennikami Cezara, własną ręką zakończył życie.
Uogólniając powyższe przykłady, każdy, kto zdradza, poddaje się, oczernia własną, mniejszą lub większą społeczność, przyjaciół i sąsiadów, rodzinę czy zespół, zostanie wykluczony przez daną społeczność.
Tak było w przeszłości i tak będzie zawsze, bo nagrodą zdrajcy może być jedynie pogarda.
Zdjęcie na okładce: Judasz Iskariota, największy zdrajca świata chrześcijańskiego
Źródło: tuttad.com
