Chrześcijaństwo nie polega przede wszystkim na jakiejś syropowej, uniwersalnej miłości w stylu hippisowskim, ale na zbawieniu dusz.
O czym świadczy wielkanocne „wydarzenie Chrystusowe”, jak ujmują to teolodzy w nieco zmodyfikowany sposób z lat 60. XX w., czyli śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie Chrystusa, drugiej Osoby Boskiej, wcielonej i ludzkiej? O tym, że ten świat jest dziełem Boga i że Bóg wcielił się wśród nas jako drugi Adam, aby odkupić grzech pierwszego Adama:
Bóg tak umiłował świat, że dał za niego swego Syna.
Od pewnego czasu panuje zwyczaj wyprowadzania stanu politycznego człowieka ze stanów naturalnych. Wszystko zaczęło się od Thomasa Hobbesa, który powiedział, że w stanie natury panowała „wojna wszystkich ze wszystkimi”, kłótliwi, nieskończenie zdeprawowani ludzie oddaliby swoje państwo jedynie w imię przewidywalnego pokoju i bezpieczeństwa w imię władzy publicznej, która zatem musi być absolutna. Rousseau myślał dokładnie odwrotnie: stan natury nie był piekłem, ale rajem, własność prywatna i społeczeństwo zepsuły z natury dobrego człowieka, rozwiązaniem jest suwerenność ludu, w której wolność jednostki łączy się z wolą publiczną. Były inne rozwiązania, takie jak John Locke.
Co na to wszystko może powiedzieć chrześcijanin? Że żadne rozwiązanie nie zwyciężyło, naturalnym stanem był Ogród Edenu, raj, ale nie można z tego wywnioskować, jaki ustrój jest nam potrzebny, skoro zostaliśmy z niego wypędzeni na skutek Upadku (zebranie owocu z drzewa poznanie dobra i zła), a natura człowieka jest zepsuta. W stanie natury Hobbesa czy Rousseau człowiek nie jest istotą społeczną, ale samotną. Według chrześcijaństwa człowiek jest istotą społeczną z natury. Ale nasz stan historyczny, od którego musimy zacząć, to stan po wypędzeniu.
Człowiek jest istotą omylną, pośrednią, zdolną do czynienia dobra i zła, ale to nie znaczy, że zło można wykorzenić.
Dopóki świat istnieje, będzie bieda, nędza, wojny, konflikty, cierpienia, władza polityczna, tarcia między wolnością a porządkiem, jednostką i społecznością. Oznacza to, że będzie historia, bo historia bierze się z tego, że odliczanie zaczęło się od wygnania i są konflikty.
Według Dantego, aby Chrystus rzeczywiście odpokutował za wszystkie grzechy Adama i ludzkości swoją śmiercią na krzyżu, musiał zostać potępiony przez kogoś, kto ma władzę nad całym światem – i tak myślano o cesarzu w swego czasu, a Poncjusz Piłat był wikariuszem cesarza, czyli jego lokalnym przedstawicielem.
Ale nie musimy być cyniczni ani naiwni optymiści.
Możemy pokochać naszą dolinę lamentu, z jej przyjemnym klimatem i oazą - my, Węgrzy, nazywamy Kotliną Karpacką - świat, ludzie i życie są cenne.
Absolutnie świetna wartość. Nie należy jednak oczekiwać zbawienia od polityki. Arystoteles wyznacza eudajmonię, ziemską pełnię, szczęście jako cel „zoon politikon”, „zwierzęcia politycznego”, czyli człowieka istniejącego jako istota społeczna i polityka (polis), ale według chrześcijaństwa jest to tylko prawda częściowa, częściowy interes. Trzeba patrzeć poza ten horyzont, bo politykę można nienawidzić lub kochać, wycofać się z niej lub w niej pracować, analizować ją z zewnątrz, ostatecznym celem jest zbawienie dusz. Chrześcijaństwo nie polega przede wszystkim na jakiejś syropowej, uniwersalnej miłości w stylu hippisowskim, ale na zbawieniu dusz, za które Chrystus umarł na krzyżu Rzymian w Wielki Piątek.
A Jego miłość rozlała się po całym świecie – w przestrzeni i czasie, tam i z powrotem. Ofiara Chrystusa zabarwiła świat niczym kropla krwi na wodzie.
Chrystus zwycięża, zwycięża, zostaje stracony i zmartwychwstaje.
W liturgii wielkanocnej czytamy:
„Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat” – Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus rozkazuje.
Wyróżniony obraz: Unsplash
