Czy to tylko kwestia gustu?

Ociekające zjadliwym sarkazmem okrzyki, protekcjonalne okrzyki i ryczące rymy agonii – to wszystko, co postępowcom udało się zebrać po tworzącej tradycję paradzie św. Szczepana, która po raz pierwszy w tym roku przywołała postacie węgierskiego folkloru i symboli narodowych.

Widzowie mogli zobaczyć spektakl z 20 sierpnia między Oktogon a Hősök tere, gdzie wyjątkowe rzeźby i znani artyści ożywili historię powstania Węgier. Ale nie wszyscy byli zadowoleni z pokazu o tematyce karnawałowej, grupa opozycyjnych polityków i krytyków wyraziła swoje niezadowolenie z niesmacznych instalacji i elementów wizualnych, począwszy od różowo-fioletowo-magenta turul, a skończywszy na posągu św. Istvána. Wzruszeniem ramion moglibyśmy oczywiście powiedzieć, że to kwestia gustu, ale tutaj chodzi o coś innego.

Celem wydarzeń jest zawsze przekazanie jakiejś treści, a czasami osiąga się to za pomocą elementów werbalnych, czasami formalnych, a czasami za pomocą mieszanki obu. Na przykład początki karnawałów sięgają starożytności: Grecy organizowali całodniowe karnawały na cześć Dionizosa, a Rzymianie na cześć Bachusa. Potem, w średniowieczu, karnawał był zaplanowanym rytuałem zinstytucjonalizowanego chaosu, świat wywrócił się do góry nogami wokół jedzenia, seksu i przemocy, a pierwszy karnawał w Rio odbył się w 1723 r. trzy wieki później przeradza się w wydarzenie alegoryczne o zasięgu światowym – dziś jest jedną z największych atrakcji na świecie.

Są też parady organizowane przez homoseksualistów (LGBT), którzy za pomocą transparentów i widowiskowych elementów, które wielu obrażają, wysyłają światu wiadomość, że dewiacja seksualna jest dziś czymś, co należy celebrować i czym należy się chwalić. Pierwsza parada gejowska odbyła się w Nowym Jorku w 1970 roku i od tego czasu parady organizowane są w wielu dużych miastach na całym świecie, a świat postępowy już poświęcił cały letni miesiąc na rzecz Pride. Warto w tym miejscu podkreślić, że o ile zdecydowana większość parad i karnawałów staje w obronie czegoś bez szkody dla innych, to Duma – ze względu na swoją istotę – nie może zrobić nic innego – przeciw czemuś.

W węższym przekroju Karnawał Kwiatów w Debreczynie to także uwielbiane przez wielu z nas spektakularne wydarzenie, na którym zarówno młodzi, jak i starsi mogą znaleźć olśniewające instalacje kwiatowe bliskie ich sercu i choć pierwsza parada została oficjalnie zorganizowana dopiero 20 sierpnia, 1966, sama inicjatywa sięga 1905r. kiedy to pojawiło się zaproszenie do założenia Debrecen Mentő Egyesület.

Uroczystości, parady i karnawały nigdy nie są więc pozbawione kolorowych, spektakularnych elementów widowiskowych, podobnie jak kolory i formy cyrku, rewii, a nawet tańców na lodzie nie mogą zostać włączone do codziennego życia: celem jest wyróżnienie się z niego. Oczywiście widok przyciągających uwagę, baśniowych, często wyzywających instalacji, pomalowanych ludzkich ciał i błyszczących cekinów można zakwalifikować jako kiczowaty i niesmaczny, ale wtedy wypada powiedzieć, że wszystkie parady, od karnawału w Rio po dumę w Budapeszcie , są kiczowate i niesmaczne, bo wszystkie operują tymi samymi elementami formalnymi, zmienia się tylko treść. I tu dochodzimy do sedna, że ​​ociekającymi zjadliwym sarkazmem wypowiedziami, którymi krytykowali paradę św. złoty posąg św. Szczepana, ale konkretnie z turulem

Rita Perintfalvi, teolog feministyczna (?), która wierzy, że Jezus, gdyby żył dzisiaj, poszedłby do Pride , tak powiedziała o tym wydarzeniu:

„Naprawdę nie mam problemu z ptakiem Turul i Emese, którą rzekomo zapłodnił we śnie. I nie mam problemu z tymi przystojniakami, tak jak nie mam problemu z odzianym w złoto św. Stefanem, który nosi C-3PO. Po prostu uważam to za surrealistyczne i eklektyczne. Bo teraz to albo ptak Turul zapłodnił Emese, albo Duch Święty Dziewicę Maryję?

Na łamach Népszavy Ildikó Lendvai w swoim artykule Gurul a turul :

„Nasz rząd uważał, że jego obowiązkiem jest zastąpienie czymś starego majowego dnia. Wtedy to była parada, teraz to jest roll-up. Nie rozumiem tylko, gdzie stoi trybun, skąd premier mógł pomachać Szentowi Istvánowi. Nadal rozumiem, że nie chciał pan jechać na czele pochodu, że premier wyglądałby jak dziecięca kaczuszka na kółkach.

Jest pewien dyskretny urok, gdy cenzorka numer jeden wśród komunistów pod rządami prawicowego rządu kpi z wydarzenia, które odbyło się 20 sierpnia, co oznacza, że ​​nikt nie został stratowany na śmierć i żaden potwór nie zginął, co stanowi druzgocącą paralelę z systemem, w którym nieświadomie mógł lizać. To rozdzieranie umysłu w najlepszym wydaniu!

Ironia polega na tym, że stąd, jednym cięciem husarskim, osiąga presję migracyjną, która nastąpiła po przejęciu władzy przez talibów i wymierzoną (również) w Europę, która według niego „mogłaby być znalezionym skarbem dla Orbánów”. Wydaje się, że Ildikó, jak przystało na dobrego stachanowca, do dziś przesadza i tym artykułem chciał upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Wśród recenzentów jednak zabraknąć Gyurcsány'ego

„Turul Szenta Istvána jest holowany za 6,5 ​​miliarda Legion do Koloseum przez Budapeszt:)) Zgubili się. Jakimkolwiek sposobem."

Syn Zity Gurmai, pisarz i publicysta Balázs Gulyás spekuluje na temat jednej z instalacji (Can Dodzsemszentistván i Nemválló Turul be love)

„W czwartek kilka zdjęć magenturula, naszego totemicznego zwierzęcia ubranego na różowo, obiegło węgierskie media społecznościowe. Jak się okazało późnym popołudniem, purpurowy odcień na 4,5-metrowej figurze to tylko kolor folii przykrywającej, organizatorzy popełnili błąd nie zakrywając wyciągniętego już wczoraj mateniru niektórymi rodzaj całunu, aby uniknąć spojlerów, a z drugiej strony, gdy w czwartek rano od pierwszego błędu wszyscy mówili o tym następnym, nie zapobiegli PR-owej katastrofie, zareagowali późno, za późno ogłosili, że kolor różowy to tylko okrywające upierzenie ptaka, które jest jednocześnie pozbawione smaku, ma zapobiegać urazom”.

Zauważam, że ten tok myślenia jest szczególnie niezwykły, ponieważ obejmuje ślepą uliczkę mentalności związaną z głupotą węgierskiej opozycji i jej pracowników medialnych. Przede wszystkim autor jest tak głupi, że w dobie zaawansowanej technologii nie jest w stanie zidentyfikować folii ochronnej pokrywającej każdą nową powierzchnię wrażliwą na zarysowania, od smartfonów po monitory. Potem, skonfrontowany ze swoją głupotą, zamiast się do niej przyznać, a przynajmniej milczeć, przechodzi do ataku, bo jest na tyle arogancki, że obwinia innych za własne niedociągnięcia. W końcu, po dłuższej przerwie, zdradza, że ​​uważa instalację za niesmaczną, iw końcu, zainspirowany własnym geniuszem, tworzy dla siebie montaż – Orbán najwyraźniej się w nim zakochuje.

Telex Metálturul, Rolling Szent István i piosenka Hip Hop Boyz pojawiła się także na narodowym festiwalu kiczu, w podobnym tonie pisania podsumował to, co zobaczył:

„Szent István toczy się przede mną, złocisty aż po stopy, a za nim idą uśmiechnięci tancerze ludowi. Za kulisami siedzi zamknięty w posągu mężczyzna - prawdopodobnie zgarbiony - prowadzi karetę św. Szczepana”.

Osoba skulona i zamknięta w posągu to cecha domowej dyktatury - o ile drogi Czytelnik tego jeszcze nie wiedział. Byłby też zdziwiony, że klucz do więzienia posągu może być przechowywany tylko przez samego Orbána, pod siedmioma zamkami, w odosobnionym pomieszczeniu klasztoru karmelitów.

Gergely Gulyás, minister kierujący Kancelarią Premiera, był bliski prawdy w swojej odpowiedzi, odpowiadając na pytanie dziennikarza dotyczące wydarzeń z 20 sierpnia – konkretnie fajerwerków – na nadzwyczajnej odprawie rządu w minioną sobotę:

„Jest jeszcze zabawniej, gdy ludzie, którzy osobiście uczestniczą w Pride, nazywają fajerwerki, na których pojawiła się Święta Korona i krzyż, paradą kiczu”.

I pewnie, ma rację. Dla tych polityków i komentatorów opozycji, którzy dumnie prezentują się na Pride z tęczową flagą w dłoniach (i często obrażają się, gdy kwestionuje się ich węgierskość), niesmaczny kicz nie przyprawia o ból głowy. I tu jest pogrzebany pies: chcą być Węgrami w sposób kiczowaty, żeby węgierskość jako byt nie była obecna w najmniejszym stopniu.

Wyróżniony obraz: Blikk / Péter Zsolnai