Drodzy Czytelnicy, Drodzy Przyjaciele,
Z ciężkim sercem czytam ilu moich znajomych pyta w mediach społecznościowych po zwycięstwie rządu 2/3, kto zna za granicą osoby, które pomogłyby im zacząć od nowa, bo już nie mogą znieść tego co tu się dzieje.
Ponieważ znam kilka osób w kilku krajach, moim obowiązkiem byłoby pomóc, ale niestety nie mogę tego zrobić dzisiaj.
Stało się tak, że dzisiaj przeprowadziłam się z ukraińską architektką i jej małoletnimi dziećmi (rodzina znajomego) do mojej kawalerki, którą kupiłam po raz pierwszy mając 42 lata. Uciekali na Węgry przed ciągłym ostrzałem rakietowym i rosyjskim terrorem. Udało im się wyciągnąć wszystko, co mieli z samochodu w jednej rundzie. Było mi trochę wstyd, bo nawet ja tak naprawdę nie przejęłam mieszkania, jest znośne, ale nie prawdziwe. (Będę płacić przez 20 lat, dopóki nie będzie moje)
Byłem dzisiaj zajęty, ale obiecuję
jak tylko się wysadzę, pomagam wszystkim uciec od Latte Machiatos, bezglutenowych wypieków, migdałowych róż i rzemieślniczej opresji, gdzieś za placem Jászai Mari. To będzie trudne, ale nie bój się”.
Źródło: pisarz Sándor Jászberényi/Facebook
Wyróżniony obraz: Pixabay/Ilustracja
