Nasz język ojczysty i kultura pozwalają nam się rozwijać

W 2020 roku z okazji 100. rocznicy dekretu pokojowego z Trianon kanadyjska Fundacja Rakoczego ogłosiła konkurs dla młodych ludzi mieszkających w Kotlinie Karpackiej: napiszcie, co ich zdaniem jest kluczem do przetrwania Węgier, podzielcie się przemyśleniami na temat wspólnej europejskiej przyszłość i lekcję, której udzielił nam Trianon.

Książka Friss hangok a periferiezár została skompilowana na podstawie najlepszych z otrzymanych aplikacji Zsuzsa Papp-Ayker, prezes Kanadyjskiej Fundacji Rakoczego i redaktor naczelna tomu opublikowanego w języku węgierskim i angielskim, z przyjemnością wspomniała:

konkurs spotkał się z niesamowitym odzewem, w ciągu miesiąca napłynęło prawie sto artykułów i pięć krótkich filmów, w których młodzi ludzie wyrazili się w niezwykle pozytywnym i konstruktywnym tonie.

Kierownicy Fundacji Rakoczego wybrali spośród nich 36 artykułów, uzupełnionych w tomie pracami terenowymi sześciu młodych kanadyjskich Węgrów. Książka została wydana nie tylko po węgiersku, ale także po angielsku, aby inne społeczności językowe mogły poznać historię Trianon i jej konsekwencje.

Dr Zsuzsa Papp-Aykler zacytowała następnie z pism Hanny Peresztegi, która zwróciła uwagę, że kiedy przekraczała granicę, przepełniała ją duma nie tylko na widok pomnika naszego wielkiego króla, ale także na widok żywych bohaterów w przed nią i mógł z nimi rozmawiać. „Bo tak, jeśli ktoś się nie poddaje i mówi, że jestem Węgrem, to ta osoba jest bohaterem” – napisał.

Małżonka prezydenta zwróciła uwagę: siedzą tu wśród nas tacy bohaterowie, którzy stanęli w obronie węgierskości i cierpieli,

następnie powitał polityka z Podgórza Miklósa Duraya, pisarza-historyka György Dupkę z Podkarpacia oraz Ferenca Kalmára, komisarza ministerialnego odpowiedzialnego za politykę sąsiedztwa, pochodzącego z Siedmiogrodu.

Zoltán Csadi, urodzony w Galanta, szef fundacji na Węgrzech, przedstawił książkę, podkreślając, że Węgierski Obóz Ruchu Świadomości powstał w 1994 roku pod auspicjami Fundacji Rakoczego, aby przybliżyć młodym ludziom zza granicy historię i zabytki Węgier i zapewnić im swego rodzaju szkolenie przywódcze, aby po powrocie do domu stanęli na czele społeczności dla pomyślności miejscowej węgierskiej młodzieży.

Zoltán Csadi przypomniał również, że Fundacja Rakoczego jako pierwsza otrzymała w 2008 roku Nagrodę Unii Europejskiej Károly Award za program Studenci bez Granic, a celem książki jest sprawienie, by głosy młodych ludzi żyjących w grupach mniejszościowych były jak najbardziej słyszalne możliwy.

Następnie kilku wnioskodawców cytowało jego pisma w klipach filmowych. Martin Vivien z Zakarpacia stwierdził: „za granicą nie ma Węgrów, tylko Węgrzy w Kotlinie Karpackiej!”

Młoda dziewczyna poruszającymi słowami opisała swoją codzienną walkę o swobodne używanie języka ojczystego, o węgierską edukację, o swobodne praktykowanie naszej kultury, przeciwko dyskryminacji w miejscu pracy i urzędach oraz o równość.

„A sposób, w jaki walczymy, jest tym, co robimy najbardziej dla naszej przyszłości, aby nasi potomkowie żyli w kotlinie karpackiej, gdzie nie muszą już walczyć o pozostanie Węgrami” – podkreślił.

Genovéva Svingola również omówiła trudności związane z byciem mniejszością, ale dodała: bycie prawdziwym Węgrem jest takim ciężarem, że ci, którzy go dużo dźwigają, stają się silniejsi. Stwierdził, że mimo trudności nigdy nie opuści ojczyzny.

Hidi Evelin Kitti podkreśliła również, że Węgrzy mieszkający za granicą są regularnie atakowani przez ofensywne ataki; niemniej jednak trzeba próbować wznieść się ponad to i żyć pokojowo obok siebie, szanując tożsamość i kulturę innych ludzi. Głównym sposobem naszego przetrwania jest przekazywanie języka węgierskiego, poznanie naszej historii, wzbogacenie naszej kultury i zachęcenie do pozostania w ojczyźnie – powiedział.

Według Eriki Ködöböcz, strat w Trianon nie da się zrekompensować, ale nasz język ojczysty, nasza przeszłość historyczna i dziedzictwo kulturowe żyją w nas niezatarte. Ponosimy odpowiedzialność za nasz kraj i poczucie węgierskości naszych dzieci, aby wzmocnić ten kraj.

András Diósady, wiceprezes wykonawczy Fundacji Rakoczego, zwrócił uwagę: jako kanadyjski Węgier żyje w dwóch kulturach, ale tak naprawdę nie czuje się w żadnej z nich” – podkreślił. Uważa, że ​​wielu uczniów w obozie czuło to samo, ale była między nimi jedna istotna różnica: nigdy nie był znienawidzony w wielokulturowym kanadyjskim społeczeństwie za przynależność do innej kultury we własnym kraju. Na szczęście w obozie może dać młodym ludziom pozytywne doświadczenie, że przynależność do innego narodu nie budzi nienawiści, ale uznanie, że swoją kulturą wzmacniają społeczeństwo większościowe.

Na naszym zdjęciu otwierającym od lewej: Zoltán Csadi, szef Fundacji Rakoczego na Węgrzech, dr. Ödön Király, były attache ds. handlu zagranicznego w Toronto, dr. Zsuzsa Papp-Aykler, prezes kanadyjskiej Fundacji Rakoczego, Réka Antal, szef fundacji highlands i polityk Miklós Duray

Źródło: Róbert Balás/Felvidék.ma