Cykl Świąt Bożego Narodzenia trwa od pierwszego dnia Adwentu do Trzech Króli. Znaczące dni tego okresu rozpoczynają się 4 grudnia, Borbála . Św. Barbara została stracona za wiarę chrześcijańską. Jest patronem górników, zamków, artylerzystów, patronem niezamężnych dziewcząt. Zakazy pracy kobiet są typowe dla tego dnia. Uważano, że właśnie wtedy czarownice zdobywają ubrania potrzebne do psucia, dlatego zabraniano zostawiania ich na zewnątrz. Tak jak zabraniano dawać lub pożyczać w prezencie, bo to odbierałoby szczęście. Zalecaną pracą jest jednak winiarstwo. Jeśli gałązka owocu zanurzona w wodzie w dniu Barballa zakwitła na Boże Narodzenie, to zgodnie z folklorem oznaczało to, że dziewczyna wychodzi za mąż. 4 grudnia Mikołaj przychodzi dwa dni później.
Święty Mikołaj IV. Żył w mieście Myra w XIX wieku. Słynął z dobroczynności. Był czczony jako patron obywateli, studentów, młynarzy, rybaków, kupców, piekarzy i przewoźników.
Święty Łukasz poniósł śmierć męczeńską za wiarę. Według folkloru jest opiekunem pokutujących dzieci ulicy, szwaczek i osób cierpiących na choroby oczu. W wielu krajach świętowano ten dzień jedząc ciasto o kultowym przeznaczeniu. Tutaj wykonali krzesła do polowania na czarownice, wykonane z dziewięciu rodzajów drewna. Krzesło miało być rozpoczęte tego dnia i zakończone przed Bożym Narodzeniem. W dniu Lucy gospodyni nałożyła na talerz garść pszenicy, podlała ją i ze stanu pszenicy w Wigilię wywnioskowali o przyszłorocznych żniwach. Następnego dnia obchodzimy święto św. Otylii, patronki niewidomych i niewidomych, a 21-go św. Tomasza. Jeśli rano spadł świeży śnieg, mieliśmy nadzieję na szczęśliwe i spokojne Święta Bożego Narodzenia.
24 grudnia: Adam i Ewa, czyli ostatni dzień Adwentu. Z tym dniem wiąże się wiele wierzeń: zakazano tkać, prać, łatać, zmywać naczynia, pożyczać pieniądze, bo to wszystko mogłoby sprowadzić kłopoty na rodzinę.
W tym dniu ubieramy choinkę. Kolejny dzień to dzień narodzin Jezusa Chrystusa, a pośrednio święto rodziny i miłości.
Święty okres narodzin kończył się biciem dzwonu na zakończenie pasterki.
26 grudnia to św. Szczepana , dzień czarodzieja żniw. Uważa się, że jeśli drzewa są posiniaczone i świeci słońce, spodziewane są dobre żołędzie.
W związku z Bożym Narodzeniem należy wspomnieć: jednym z uroczych zwyczajów ludowych Węgrów są szopki bożonarodzeniowe, których korzenie sięgają czasów starożytnych, a nawet świąt z czasów pogańskich, które przywieźliśmy ze sobą z Levédii. Nasi przodkowie odprawiali rytuał płodności w dniu przesilenia zimowego. Po rozpowszechnieniu się chrześcijaństwa wszystko to zostało włączone do obchodów Bożego Narodzenia.
Kim byli rockmani? Profesjonalni śpiewacy, którzy chodzili od domu do domu z pozdrowieniami, którzy nie tylko odwiedzali królewskie i arystokratyczne dwory, ale także pukali do domów zwykłych ludzi.
Nie mieli dobrej reputacji ze względu na swoje zabawne, czasem psotne rymowane teksty, ale wszystkie drzwi były dla nich otwarte. Na przykład w 1552 roku Gáspár Heltai napisał: „ W dniu narodzin naszego Pana, Jezusa Chrystusa, nadchodzi wielkie święto diabła, poranny tydzień. Nie ma końca wielu napojom i licznym śniadaniom . Potem jednak ten zwyczaj dobiegł końca, gdyż wszystko to miało miejsce dopiero w XVII-XVIII. Przetrwał do XIX wieku, kiedy to został definitywnie zastąpiony szopkami bożonarodzeniowymi.
Zwyczaj regölé zachował się jedynie w przygranicznej dolinie kraju, w Székelyföld. W niektórych wsiach Udvarhelyszék w XIX. nawet w XIX wieku grupy ludzi regős zbierały się w czteroosobowe zespoły i potrząsały przykutymi do łańcuchów kijami, robiąc dużo hałasu, a dudami, fletami i regős-gwizdkami ożywiały starożytne melodie, które prawie wszędzie zostały zapomniane. „ Zaśpiewajmy, zaśpiewajmy błogosławieństwo właścicielowi tego domu !” - śpiewali życząc obfitych zbiorów. Zachował się też tekst innej pieśni, która z pewnością odnosi się do pogańskiego cudownego jelenia mówiącego: „ Na moim czole jest jasne słońce, które gnieździ bogactwo”. Bogactwo po mojej stronie Árdél piękny księżycu. Moja prawa nerka ma gwiazdy na niebie ”. Ale z Siedmiogrodu, a mianowicie z hrabstwa Csík, oraz z regionu Csángó w Hétfalus pochodzi też tekst jednej z naszych najstarszych kolęd bożonarodzeniowych z 1750 r., co świadczy o tym, że te dwa zwyczaje ludowe przez jakiś czas ładnie współistniały. Tuż przed Bożym Narodzeniem szopkarze odwiedzali wioski i przedstawiali historię narodzin Jezusa przy poczęstunku i grzankach.
W średniowieczu można było jeszcze zobaczyć Świętą Rodzinę szukającą schronienia, kult pasterzy i nawiedzenie Trzech Króli w kościołach, później jednak zwyczaj ten został stamtąd wyparty, a mężczyźni, którzy jeszcze wówczas ściśle dorośli, organizowali przedstawienia w domach. Pomiędzy konsekrowanymi murami mogła pozostać jedynie stajnia betlejemska i pomniejszona replika Świętej Rodziny.
Rozwinęły się wówczas dwa rodzaje szopek: na Zadunaju iw rejonie Górnej Cisy bajkę bożonarodzeniową odgrywano kukiełkami, aw Siedmiogrodzie i centralnej części kraju bajkę bożonarodzeniową odgrywano żywymi aktorami. Wreszcie te ostatnie rozprzestrzeniły się na cały obszar noclegowy kotliny karpackiej Węgrów.
Autor: Ákos Jezsó / hirado.hu
Zdjęcie na okładce: Narodzenia w Kiskunfélegyháza / MTI Zdjęcie: Sándor Ujvári
