Podstawowym oczekiwaniem – ze strony opozycji – byłoby, aby rząd zmienił Ustawę Zasadniczą w następujący sposób: Prezydent Republiki jest wybierany albo przez parlament, albo przez naród, w zależności od tego, które rozwiązanie jest korzystniejsze dla lewicowa opozycja. Prawda, prawda?

Już to wiemy. Jeśli jest ograniczenie, to jest problem, jeśli nie, to wszystko. Odkąd Ferenc Gy. (ponownie) dostał się na stanowisko polityka stojącego na czele opozycji, chrześcijańsko-konserwatywny rząd nie może tu nic dobrego zdziałać.

Można dyskutować, czy Katalin Novák i Judit Varga popełniły błąd, czy nie, ale trudno zaprzeczyć, że opozycja niczym te perliczki rzuciła się w sprawę i na wszelkie możliwe sposoby domagała się wymiany zaangażowanych osób. Potem, gdy dwie niewątpliwie błyskotliwe panie dobrowolnie opuściły swoje stanowiska, co zaskakujące (lub nie), od razu stały się ofiarami, a raczej ofiarami – w oczach tej samej opozycji.

Ta fala przydała się opozycji, można chwycić się jej pleców i mieć nadzieję, że jeździec na fali nie zostanie rozwalony o skałę przez przypływ, ale przerodzi się w tsunami i zmiecie demokratycznie wybrany rząd.

Uważali, że to kolejna szansa na dalsze poganianie martwego konia, czyli sprawy, która zakończyła się dymisją polityków. Z koncertem promowanym przez tzw. influencerów (lub, jak kto woli, influencerów). Z powodzeniem? Jeśli chodzi o liczbę uczestników, niewątpliwie tak, co do wyniku, stało się to, czego oczekiwano od fanatyków strony libszewickiej, pokojowa demonstracja przerodziła się w przemoc, a ruch apolityczny został upolityczniony.

Ale fala nie zmiotła rządu chrześcijańsko-konserwatywnego, a jedynie złudzenie, że opozycja jest w stanie zorganizować godny ruch. Nic dziwnego, po prostu dali to, co mieli na myśli.

Chcieli Majdana, ale na szczęście okazał się Hajdan.

Ale tak jak z pociągu miłości nie ma wyjścia, tak ekspres nienawiści trwa. A ci, którzy potrafili zahamować, dodają lokomotywie jeszcze więcej kakao, choć widać zbliżającą się betonową ścianę, wierzą, że w nią nie uderzą. Ale tak.

Nowym „paliwem” jest żądanie bezpośrednich wyborów Prezydenta RP, ale jakże dziwne, skoro to ci sami ludzie – lub ich następcy – uniemożliwili bezpośrednie wybory w 1990 roku.

Oczywiście taki był ich wówczas interes, bo wiedzieli, że zwycięzcą takiego głosowania zostanie jedynie niezwykle popularny wówczas Imre Pozsgai. Co ciekawe, popierają wybory bezpośrednie tylko wtedy, gdy wierzą, że ich kandydat może wygrać, w takim przypadku najbardziej demokratyczną procedurą są wybory bezpośrednie, we wszystkich pozostałych przypadkach powinien wybrać parlament. W ten sposób Árpád Göncz, dobry wujek Árpi, został prezydentem republiki, o którym można powiedzieć wszystko poza tym, że stworzył jedność narodu. Wręcz przeciwnie, jako zdyscyplinowany żołnierz partyjny (SZDSZ), przechadzał się po rządzie Antalla, gdzie tylko mógł. Wspierał blokujących taksówkarzy i ich współpracowników, okazywał miłosierdzie publiczne przewoźnikom, którzy nielegalnie paraliżowali kraj i brutalnie interweniował w wydarzeniach tzw. wojny medialnej. Powiem więcej?

Oczywiście rozumiem, co masz na myśli. Podstawowym oczekiwaniem – ze strony opozycji – byłoby, aby rząd zmienił Ustawę Zasadniczą w następujący sposób: Prezydent Republiki jest wybierany albo przez parlament, albo przez naród, w zależności od tego, które rozwiązanie jest korzystniejsze dla lewicowa opozycja. Prawda, prawda?

Partie rządzące szybko podjęły decyzję, przedstawiły propozycję obsadzenia tego stanowiska, nominowały Prezesa Trybunału Konstytucyjnego Tamása Sulyoka. Czy kogoś dziwi, że naszej opozycji też się to nie podoba? Przecież wtedy też nie lubiłam Katalin Novák, bo to tylko kobieta, matka rodziny. Ci, którzy rzekomo domagają się większej roli kobiet w polityce, są w ten sposób wyśmiewani, a gdy już to dostaną, mają z tym problem. Problem w tym, że kandydat jest „długopisem”, którym Viktor Orbán będzie wszystko podpisywał. Nieważne, czy jest bezpartyjny, nie ma znaczenia, czy jest osobą prawną, w kieszeni Orbána będzie miał tylko długopis. Árpád Göncz w rzeczywistości nie był tym, ale nożem, którym można było dźgnąć rząd MDF. I od którego drugi nóż otworzył się w naszej kieszeni.

No cóż, znowu nie założył kapelusza!

Jeśli się nie mylę, demonstracja, która miała rzekomo chronić nasze dzieci, nie została zorganizowana ze względu na sposób, w jaki wybrano prezydenta republiki. I to nie politycy opozycji, którzy już wielokrotnie ustąpili ze stanowiska, byli w stanie wyprowadzić na ulice dziesiątki tysięcy ludzi. Część z nich poważnie myślała, że ​​ruch będzie dotyczył spraw dziecięcych (co za ogromna naiwność), inna, niemała grupa, przyszła w nadziei na bezpłatny koncert Azariasza, który był obiecany, ale ostatecznie się nie powiódł, a jeszcze inni przyszli na zaproszenie influencerów, których obserwowali. Zwracam uwagę, ale to jest moja indywidualna opinia, większość z nich pojawiła się nie ze względu na sprawę, ale ze względu na ukochanego lidera opinii, co jest smutne, bo w tej sprawie nie widzę śladu samodzielnej decyzji. Wręcz przeciwnie, brak minimalnych informacji. Na przykład drobnym, prawie nieistotnym, a jednak wymownym tego przykładem jest ogołocony z siebie młody człowiek, który podburzał załogę Pesti Srácok do szału, krzycząc: Oto Pesti TV! Chociaż nie istnieje od dłuższego czasu.

Jeśli wspomniane grupy zostaną usunięte z formuły, ile pozostanie? Być może to tylko kilkuset ślepych hejterów rządu, którzy szaleli przed siedzibą Fideszu. Może trochę więcej, ale niewiele.

Wracając do wyborów prezydenta republiki, nasza opozycja (wróg?) wysuwa kontrkandydatów, a tymczasem oni krzyczą, że to nie ma sensu, większość rządząca i tak wykona swoją wolę.

Och, proszę, to się nazywa mechanizm demokratyczny i decydują ci, którzy zostali do tego upoważnieni. Głosami, a nie lekami na grypę. Przekręcając trochę słowa Józsefa Antalla: chciałbym otrzymać więcej głosów.

Autor: György Tóth Jr

Zdjęcie na okładce: Budapeszt, 3 sierpnia 1990. Árpád Göncz, Prezydent-elekt Republiki Węgierskiej przed parlamentem, pułkownik Róbert Pick, adiutant po prawej stronie. MTI Zdjęcie: Attila Kovács