Wybory parlamentarne, które przyniosły poważny upadek lewicy i czwarte zwycięstwo 2/3 Fideszu-KDNP, ledwie się skończyły, a partie lewicowego sojuszu już się ze sobą zderzyły. Wysyłanie wiadomości rozpoczęło się tego wieczoru i trwa do dziś.

Od wyborów nie było dnia, żeby Péter Jakab, prezes Jobbiku, słownie nie kopnął Pétera Márki-Zaya, a Ferenc Gyurcsány, który w swojej sobotniej ocenie posunął się nawet do stwierdzenia, że Lewy wygrałby z Klarą Dobrev. Oczywiście Péter Márki-Zay też nie mógł tego zostawić bez słowa i – dodając, że potajemnie debolszewikował DK – stwierdził, że nie miałby szans na współpracę z żadnym kandydatem lewicy. I tu chyba ma rację. Przyczyny ich historycznej klęski i historycznego zwycięstwa Fideszu-KDNP można tu szczegółowo przeanalizować, ale najważniejsze jest to, że

większość ludzi była zadowolona z rządów Fidesz-KDNP w ciągu ostatnich 4, 8 i 12 lat. Najważniejszym założeniem jest więc to, że wyborcy chcieli, aby Viktor Orbán kontynuował pracę.

Przy 3,50 tys. głosów dobrze zmobilizowana i dostępna lewica nie byłaby w stanie nic zrobić. W końcu źle zmierzyli nastroje społeczne. Odwoływali się do nienawiści wobec Orbána, która po prostu nie istnieje. Wyobrazili sobie blok anty-Orbána, rozczarowany setkami tysięcy, a nawet milionami wyborców Fideszu, który nie istnieje. Dlatego nieprawdą jest również to, że Momentum nie będzie na posiedzeniu otwierającym parlament, a Péter Juhász (być może nazwisko drogiego czytelnika wciąż nie kręci się wokół lidera mikropartii o nazwie Együtt) mówi o potrzebie organizować ruch oporu poza parlamentem. Pytanie tylko, jaki opór?

Odporność na co? Wbrew lepszemu życiu, wyższym zarobkom, zasiłkom rodzinnym lub cięciom mediów?

Co więcej, każdy, kto mówi o polityce poza parlamentem, pluje też w twarz własnym wyborcom, którzy głosowali na te partie, na tych ludzi, aby reprezentowali ich w Izbie Gmin. Oczywiście dodajmy też po cichu: jak dotąd ani jeden przyszły teść Momentumos nie wypowiedział się o tym, że jeśli nie chce pracować w parlamencie, to nie weźmie swojej pensji i dodatkowych świadczeń związanych z reprezentacja.

Ale wróćmy do kwestii satysfakcji! Bo widać, że w ciągu ostatnich czterech lat każdy, kto chciał, mógł w tym kraju iść do przodu i to wiernie odzwierciedlało hasło wyborcze partii rządzących: Idźmy do przodu, nie do tyłu! Oczywiście dotyczyło to również niedopuszczenia do powrotu do władzy postaci z przeszłości. I ludzie to zrozumieli. Byli zadowoleni z rządu i nie chcieli ponownie Ferenca Gyurcsány'ego. Dlatego nie ma racji prezes DK, gdy mówi: Wygraliby z Klarą.

Nie, z Klárą mogli z łatwością ponieść porażkę jeszcze bardziej.

Nigdy się tego nie dowiemy, ale pewne jest, że Ferenc Gyurcsány nie ma zamiaru się wycofywać, chociaż według jego słów jest bardzo znudzony Gyurcsány. Mam dla niego złą wiadomość: wstyd z 2006 roku jest tak głęboko zakorzeniony w węgierskim społeczeństwie, że choć świat jest światem, nazwisko Gyurcsány będzie z nim kojarzone przez wyborców. Jako osoba odpowiedzialna, oddana własnej wspólnocie politycznej, on też powinien to widzieć, a nawet mógłby się wycofać na rzecz lewicy. Jednak żądza władzy zdaje się przewyższać wszystko i to nie tylko u niego, ale także u innych aktorów lewicy. Oczywiście, dopóki się trzymają, rządzi Fidesz – na szczęście wciąż cieszący się zaufaniem ludzi.

Źródło: Vasarnap.hu

Zdjęcie: Balázs Mohai/MTI