Ludzie tworzący dzisiejsze pokolenie europejskiego życia publicznego w wieku od 40 do 70 lat (a nawet młodszych) mają ogromne szczęście. W ich (naszym) życiu nigdy nie było wojny, nigdy nie musieli doświadczać okropności i prób prawdziwego konfliktu i negatywnych konsekwencji, które z nim niosą. Do tej pory - pisze w swoim artykule pracownik vasarnap.hu.

Z tego punktu widzenia Europa Zachodnia znajduje się w szczególnie wyjątkowej sytuacji. Węgry i kraje „bloku wschodniego” przeżyły rewolucję 1956 r., Praską Wiosnę, polskie wydarzenia 1981 r. i rewolucję rumuńską. Potem, po zmianie ustroju, nie zaszkodziło też mieć się na baczności, gdyż niemal natychmiast u granic Węgier wybuchła wojna południowosłowiańska, która – jeśli dodamy do tego natowskie bombardowania Serbii – trwała prawie dziesięć lat. Tak więc, patrząc z tego punktu widzenia, wschodnioeuropejska czujność działa lepiej niż zachodnioeuropejska czujność. „Szczęśliwsza” połowa kontynentu nie musiała obawiać się ostrzału nie tylko w kraju, ale tysiące kilometrów od granic. Trwały pokój dawał poczucie bezpieczeństwa nie tylko obywatelom, ale także politykom. Ukształtowała się zachodnia elita, która uważa, że ​​zamiast działań wystarczy walczyć słowami z pozornym lub realnym, ale zwykle bardziej dostrzeganym problemem.

Widać to wyraźnie, gdy ktoś martwi się o męskość ukraińskiej armii, mówiąc, że warunki równouprawnienia nie są wystarczająco egzekwowane w wojsku. Prawdziwe, a teraz fałszywe poczucie bezpieczeństwa, które utrzymywało się przez długi czas, po prostu dawało społeczeństwu i politykom poczucie komfortu. Instynkt życiowy został utracony, a na pierwszy plan wyszły problemy nieistotne w realnej sytuacji konfliktowej.

W ostatnich latach elity zachodnioeuropejskie wybrały dwie drogi, aby uniknąć konieczności szukania realnych rozwiązań realnych problemów. Z jednej strony obejmował sprawy drugorzędne w stosunku do sytuacji życiowej Europejczyków. Tak było, gdy wszyscy stali się #metoo lub gdy martwili się o brazylijskie lasy deszczowe z hashtagiem #prayforamazonia lub gdy problem nierówności rasowych stał się dominujący z hashtagiem #blacklivesmatter. Oczywiście to wszystko są realne sprawy i problemy, ale niekoniecznie w Europie, a przede wszystkim nie da się ich rozwiązać, publikując codziennie taki post na moim Twitterze. Co więcej , niestety, po wrzawie wokół tematów, wszystkie zniknęły w otchłani politycznego dyskursu publicznego – bez realnego rozwiązania.

Inną taktyką zachodnioeuropejskich elit było to, że swoje prawdziwe problemy chcieli rozwiązywać miłymi słowami lub alternatywnymi działaniami zamiast czynów. Odpowiedzią na islamskie barbarzyństwo jest „je suis Charlie” i tapeta z francuską flagą, na kryzys migracyjny „Wir schaffen das”, a na rosyjską agresję – bezmyślna, autodestrukcyjna polityka sankcji.

A jaka jest rzeczywista skala? Porażka, na grzbiecie porażki. Odsunięty na bok kryzys gospodarczy, nierozwiązany kryzys migracyjny, nieudane zakupy szczepionek i środki, które stawiają miliony ludzi w nędzy i zasadniczo karzą Rosję.

To właśnie brukselska elita, która dorastała w pokoju, zajmując się fałszywymi problemami i edukując nas, może nam Europejczykom zapewnić. A to coraz bardziej odbija się na naszej skórze i portfelach, nie tylko na Węgrzech, ale w całej Europie, a to przyniesie koniec ery bezmyślnych fałszywych rozwiązań. Musimy to po prostu przeczekać.

Źródło: vasarnap.hu

Autor: Zoltán Kaszab

(Obraz nagłówka: YouTube)