Lewica wierzy, że położenie kresu „uciskowi”, „nierówności”, „wykluczeniu” przyniesie raj na ziemi, a palestyński wilk będzie żywił się żydowskimi owcami i nie będzie już dążył do ich eksterminacji. 18 lat po wycofaniu się Hamas, który ściął głowy 40 żydowskim dzieciom i dokonał masakry ponad 200 uczestników festiwalu, zaprzeczył temu. Napisane przez Gábora Sebesa.
Pierwsze i najważniejsze pytanie: jak powstało gniazdo szczurów terrorystycznych w Gazie?
W 2005 roku premier Ariel Szaron dowodził wycofywaniem się ze Strefy Gazy, która była okupowana w 1967 roku. (Przed 1967 r. teren ten znajdował się pod okupacją egipską.) W czasie okupacji izraelskiej życie było nieporównywalnie lepsze niż obecnie. Gospodarka i handel funkcjonowały, dziesiątki tysięcy Gazańczyków przedostało się do Izraela do pracy. Zbudowano port dalekomorski i lotnisko (oba zostały zniszczone przez Izrael podczas drugiej intifady w 2001 roku).
W wyborach w 2003 roku Szaron odniósł zwycięstwo nad Amramem Micną z Partii Pracy, której program przewidywał jednostronne (tj. nienegocjowane z Palestyńczykami) wycofanie się z Gazy, czemu sprzeciwiał się Szaron.
Jednak już w 2004 roku ogłosił, że do końca 2005 roku w Gazie nie będzie już Żydów.
Podczas protestów przeciwko wycofaniu się z UE aresztowano ponad 6000 osób, a wiele z nich spędziło miesiące w więzieniu bez procesu. Osadnicy z Gazy – którzy stanowili jedną trzecią szkolenia oficerskiego armii – byli przedstawiani przez prasę jako niebezpieczni fanatycy. Ponieważ religijni syjoniści poczuli, że ziemia biblijnego Izraela (którego częścią jest Gaza) jest ich, prasa oświadczyła, że nawet nie są Żydami, nie zasługują na ochronę armii i należy wprowadzić w wojsku numerus clausus .
Jaki był powód nawrócenia Sharon? Przed wyborami w 2003 r. do prasy wyciekły informacje, że przeciwko Saronowi i jego synom toczy się śledztwo w sprawie przekupstwa. Mając sądy pod wpływami lewicy, Szaron poświęcił bezpieczeństwo Izraela na rzecz immunitetu swojej rodziny, przyjmując lewicową politykę.
Szefem sztabu armii, która przeprowadziła wycofywanie się i wygnała żydowskich osadników z ich domów, był Mose Jaalon, obecnie jeden z przywódców zamieszek antyrządowych.
Lewica obiecała, że po wycofaniu się Gaza stanie się małym Singapurem. Benjamin Netanjahu, minister finansów rządu Szarona, zrezygnował jednak ze stanowiska, gdyż był przekonany, że pod wpływem Iranu powstanie mały Afganistan.
Miał rację i teraz cały nierozwiązywalny problem spadł na niego.
Znana żydowska felietonistka Melanie Phillips trafnie opisuje credo lewicy: „Są częścią zachodniej kultury, która nie wzbrania się już od uznania zła. Zamiast tego próbują przypisywać zło motywom takim jak ucisk. Tłumaczą sobie, że wszelka agresja może zostać rozwiązana w drodze kompromisu. Nie chcą zaakceptować faktu, że czasami nie ma innego wyjścia, jak tylko walczyć, dopóki siły zła nie zostaną militarnie pokonane”.
Lewica wierzy, że położenie kresu „uciskowi”, „nierówności”, „wykluczeniu” przyniesie raj na ziemi, a palestyński wilk będzie żywił się żydowskimi owcami i nie będzie już dążył do ich eksterminacji.
18 lat po wycofaniu się Hamas, który ściął głowy 40 żydowskim dzieciom i dokonał masakry ponad 200 uczestników festiwalu, zaprzeczył temu.
W Izraelu setki tysięcy demonstracji przeciwko rządowej reformie sądownictwa odbyły się w sobotnie wieczory po raz 40. tydzień. Oto w skrócie przyczyny reformy.
W latach 90. prezes Sądu Najwyższego Aharon Barak arbitralnie uznał niektóre kluczowe ustawy za zgodne z konstytucją, podczas gdy Izrael nie ma konstytucji. (Izraelski system prawny wzorowany był na Wielkiej Brytanii, a Wielka Brytania nie posiada konstytucji.)
Twórczo interpretując te prawa, stworzył pewne zasady prawne, za pomocą których uzyskał praktycznie nieograniczoną władzę nad władzą ustawodawczą i wykonawczą.
Metoda ta może być nam znana, gdyż za prezydentury László Sólyoma – świeć nad jego duszą – Trybunał Konstytucyjny wypracował kilka bardzo ogólnych zasad prawnych – m.in. oparta na „godności ludzkiej” i „rządach prawa” – teorii niewidzialnej konstytucji. Z tego zbudował cały legalny zamek w powietrzu, w którym tylko on się rozpoznał. Rząd Antalla błąkał się po swoich pokojach zagubiony, bo jak można szanować niewidzialną konstytucję?! Węgierski był jednym z najbardziej aktywnych sądów konstytucyjnych na świecie, orzekającym w języku węgierskim w sprawach, które gdzie indziej nie były zwyczajowo stosowane.
Częścią rewolucji prawnej Baraka było to, że każdy mógł zwrócić się do Sądu Najwyższego w każdej sprawie. Organizacje pozarządowe, cywile i „obrońcy praw” w naturalny sposób skorzystali z okazji.
Sąd Najwyższy zastrzegł sobie prawo do uchylenia dowolnej ustawy przyjętej przez parlament, stwierdzając, że jest ona „nieuzasadniona”; nie musiał udowadniać, że naruszył inne prawo. Dynastyczny cech prawniczy wykształcony w lewicowych szkołach rządzi także w inny sposób: w każdym ministerstwie jest doradca prawny, który może unieważnić wszelkie działania podjęte przez ministra. Główny radca prawny (błędnie przetłumaczony na węgierski jako główny prokurator) nie tylko kieruje prokuraturą, ale jest także doradcą prawnym rządu i jego przedstawicielem przed sądem. Wyobraźmy sobie, że narodowo-religijny prawicowy rząd musi skorzystać z rady lewicowego prawnika-ateisty i reprezentować go w sądzie!
Zatem mimo że wybrano prawicowe rządy, lewicowy Sąd Najwyższy uniemożliwił mu realizację jego programu. Na przykład nominacja jednego z ministrów nowego rządu Netanjahu została po prostu unieważniona, co stało się nadrzędne wobec woli wyborców.
Sąd przez lata blokował budowę pociągu Tel Awiw–Jerozolima, ponieważ przekroczył on 350 metrów linię zawieszenia broni sprzed 1967 r., i nalegał, aby Palestyńczycy otrzymali „rekompensatę” w postaci autostrady między Hebronem a Gazą. Zmusił religijne osady syjonistyczne do przyjęcia Arabów, podczas gdy Beduini i wioski arabskie mogą decydować, komu pozwolą się osiedlić. Z drugiej strony określił prawa nakładane na działaczy antysemickiego ruchu BDS (Bojkot, Zbycie, Sankcje) jako „nieuzasadnione”.
Kilkukrotnie zapobiegł wyburzeniu domów terrorystów.
Zgodnie z żydowskim zwyczajem mężczyźni i kobiety modlą się osobno. Burmistrz Tel Awiwu zakazał „oddzielnej” modlitwy w miejscach publicznych, a Sąd Najwyższy podtrzymał to. Stwierdził, że „społeczność” LGBTQ ma „prawo do rodziny”. Zapobiegło deportacjom nielegalnych imigrantów.
Nie ma drugiego sądu na świecie o takich uprawnieniach. Rząd Netanjahu chciał to ograniczyć, co doprowadziło do buntu lewicy, która nie mogła pogodzić się ze swoją porażką.
Już przed wyborami, znając prognozy, zaczęli organizować bunt, więc jest całkiem jasne, że reforma sądownictwa to tylko pretekst i wyjaśnienie dla świata zewnętrznego. Rząd Netanjahu jest przedstawiany jako niszczyciel praworządności i demokracji. Natomiast ograniczenie najwyższej władzy Sądu Najwyższego jest krytykowane jako eliminacja niezawisłości sądów i uchylanie się od kontroli przez rząd. To też jest znane z Węgier, prawda...?
Na kilku etapach izraelskiej struktury dowodzenia zasiada prawnik, bez którego zgody nie zostanie podjęta żadna decyzja.
Mają także wpływ na wybór celów.
Ich zadaniem jest sprawdzanie, czy decyzje nie są sprzeczne z prawem międzynarodowym lub wojskowym.
Jak wyglądała inwazja na Gazę w 2014 roku?
„We wsi rozrzucono tysiące ulotek. Ulotki te sugerowały bezpieczną drogę ewakuacji i bezpieczne miejsca docelowe w mieście Gaza. IDF codziennie wysyłała podobne wiadomości do lokalnej telewizji i radia. Ale to nie wszystko. IDF wykonało dziesiątki telefonów do wpływowych obywateli Shejaya, prosząc ich o przekazanie wiadomości o zbliżającym się najeździe IDF.
Wydano tysiące ostrzeżeń. Izraelskie władze wojskowe zasadniczo powiedziały wrogowi, gdzie i kiedy wojska IDF wejdą do wioski. I przez trzy dni bojownicy Hamasu, którzy nie byli głupcami, w pełni to wykorzystywali. Lepiej okopali się we własnych siłach. Pułapki zostały aktywowane. Ukryli improwizowane ładunki wybuchowe. Snajperzy byli ustawieni w doskonałych pozycjach. Sprowadzono więcej bojowników. Broń została wysunięta do przodu. Postawili swoje tunele terroru w stanie gotowości”.
Co to jest dobrego, dlaczego oni to robią? Ponieważ mają przymus dostosowania się do koalicji klaunów i łajdaków zwanej „wspólnotą międzynarodową”. Ci, którzy oczywiście szanują interesy Izraela i wzywają do „proporcjonalności”.
IDF tańczy w węzłach. Nie ma drugiej armii na świecie, w której ostateczną decyzję podejmują prawnicy.
W wyniku ruchu protestacyjnego ponad dziesięć tysięcy (!) rezerwistów odmówiło służby w bezprecedensowy sposób, w tym 500 pilotów, którzy stanowią elitę armii.
Dan Haluc, który był szefem sztabu w 2006 roku, zwrócił się do Sądu Najwyższego o usunięcie rządu ze stanowiska. Były zastępca szefa sztabu Jair Golan porównał Izrael do nazistowskich Niemiec. Tamir Pardo, który w 2011 roku został mianowany przez Netanjahu szefem Mosadu, nazwał Izrael państwem apartheidu. Ci panowie nie wyrażali swoich opinii za rządów lewicowych.
Joszi Melman, czołowy ekspert ds. wywiadu i wojskowości wielkonakładowej lewicowej gazety Hárec, wyjaśnił w swojej recenzji książki, że wojskowy zamach stanu – który jego zdaniem już trwa – jest uprawnionym i uzasadnionym krokiem w stronę zmiany rządu.
Kiedy Hamas zaatakował, głosy ucichły i wkroczyli rezerwiści. Ale ile zniszczeń dokonano do tego czasu? Jak żołnierze mogliby zwrócić się przeciwko interesom bezpieczeństwa Izraela?
Na przykład lewicowo-liberalna Fundacja Wexnera od lat wysyła starszych oficerów do Ameryki na dalsze szkolenia. „Różnorodność i włączenie” – te obudzone hasła są głównymi wartościami fundacji. Ich stypendystami byli: sędzia najwyższy, były szef sztabu Aviv Kochavi, wspomniany już były zastępca szefa sztabu Jair Golan oraz pięciu generałów i wysocy rangą funkcjonariusze policji.
W lipcu armia musiała wkroczyć do obozu dla uchodźców w Jenin, codzienne ataki terrorystyczne stamtąd stały się nie do zniesienia. W ciągu ostatniego półtora roku, w wyniku polityki poprzedniego rządu i wsparcia IDF, obszar ten stał się mini-Gazą. We wrześniu 2021 roku wraz z ówczesnym ministrem obrony Bennym Ganciem szef Dowództwa Centralnego generał dywizji Jehuda Fuchs zarządził pięciomiesięczne moratorium na działania armii w Dżeninie, aby „wzmocnić Autonomię Palestyńską”.
Autonomia Palestyńska wydaje 7% swojego budżetu finansowanego przez USA na wypłatę wynagrodzeń terrorystom w izraelskich więzieniach oraz wypłatę emerytur rodzinom zmarłych terrorystów.
Wynagrodzenia te rosną wraz z powagą przestępstwa. Podstawowa pensja rzucających kamieniami wynosi 1400 szekli miesięcznie. Terroryści dostają dodatkowe pieniądze zabijając Żydów, a im więcej Żydów zabiją, tym więcej pieniędzy zarobią. Zarobki terrorystów stanowią średnio trzykrotność średniego dochodu terytoriów kontrolowanych przez Autonomię Palestyńską.
Jednak najwyższy oficer Centralnego Dowództwa upierał się, że Władza jest przeciwna terroryzmowi.
Dzień przed operacją w Jenin w wiadomościach podano, że IDF, Sin Bet (wewnętrzne środki zaradcze) i policja tworzą wspólną jednostkę mającą na celu ograniczenie „przemocy osadników”.
W tamtych czasach setki Palestyńczyków z Umm Cafa zaatakowały pobliskiego pasterza. IDF nie wysłały sił, aby chronić go przed setkami Palestyńczyków, którzy zaatakowali go i jego krowy fajerwerkami i kamieniami. Następnie wezwał mieszkańców okolicznych wiosek, którzy złamali zakaz szabatu, aby go uratować.
Zamiast podziękować żydowskim mieszkańcom wsi, armia nazwała ich brutalnymi bandytami za przybycie z bronią, by chronić pasterza.
Rząd Bennetta-Lapida-Gantza był tak samo oddany rządowi Bidena, jak każdy poprzedni rząd Izraela. Zamiast chronić izraelski przemysł cyberobrony, ich rząd porzucił go, aby uspokoić Waszyngton. Departament Obrony na żądanie Amerykanów zamroził większość licencji eksportowych, a Amerykanie po prostu postanowili zlikwidować i przejąć ofensywny przemysł cybernetyczny. (Ta amerykańska kampania obejmowała „skandal Pegaza”, który rozprzestrzenił się także na Węgry, który przedstawiał produkt izraelskiej NSO jako wykorzystywany do nielegalnej i godnej dyktatury inwigilacji.)
Szefowie izraelskich agencji wywiadowczych byli oburzeni. Na próżno narzekali, że zmniejszenie rozmiaru przemysłu spowodowałoby ogromne szkody dla zdolności Izraela do samoobrony.
W krótkim czasie izraelskie firmy zajmujące się bezpieczeństwem cybernetycznym upadły, sprzedały swoje udziały lub zamknęły swoje ofensywne oddziały cybernetyczne.
Mogło to również przyczynić się do obecnej awarii wywiadu.
Kierownictwo izraelskiej Obrony Narodowej nie uważało Hamasu za zdolnego do tak zorganizowanego, praktycznie ogólnozbrojnego ataku gruntowo-wodno-powietrznego. Zaczęli od założenia, że zwykłe rozbłyski graniczne i wystrzelenie kilkudziesięciu rakiet to wszystko, co mogą zrobić. To jest porażka wywiadu i ślepota organizacyjna.
Jednak już ideologiczną ślepotą jest przekonanie, że Hamas ma dość i że problemy rządu zmuszą go do zajęcia się dobrem społeczeństwa.
Wierzyli, że Hamas mógłby być do tego zmotywowany, gdyby 18 000 Palestyńczyków otrzymało izraelskie pozwolenia na pracę i złagodzenie blokady…
Zło istnieje, Hamas nigdy nie przestanie niszczyć Izraela. Lewicowy idealizm kosztował życie ponad tysiąca izraelskich cywilów i będzie kosztować znacznie więcej.
