Przed 2010 rokiem środki z Unii wracały na Zachód przekazem pocztowym i nawet dziś korzystają z nich głównie stare kraje członkowskie. Bankomat wypluwa pieniądze dla innych.
UE to nie bankomat! – ostatnio ten panel komunikacyjny został pchnięty przez prointegracyjnych polityków w kierunku Warszawy i Budapesztu. Poniżej zbadamy, dlaczego nie jest to prawdą w tej formie.
Twierdzenie sugeruje, że nowe państwa członkowskie żyją z „datków” zachodnich podatników, a niektórzy „skorumpowani” lub „nacjonalistyczni” politycy wykorzystują pieniądze UE do „rozbicia” związku. Stara prawda jest tutaj prawdziwa: jeśli kłamstwo zostanie powtórzone tysiąc razy, nie stanie się prawdą. Spójrzmy!
Przed globalizacją obywatele i firmy zachodnich krajów płacących netto płacili podatek, z którego wspierali biedniejsze kraje integracji. Ci ostatni za pieniądze kupowali niemieckie autobusy i ciężarówki, francuskie elektrownie, włoskie samochody i żywność, a nawet holenderskie usługi. W tym czasie produkty te były zwykle wytwarzane w krajach Europy Zachodniej lub tam zyski były później zmniejszane. Jednak ostra zmiana nastąpiła około tysiąclecia.
Zachodnie koncerny wielobranżowe wykorzystały szansę globalizacji i optymalizacji podatkowej, więc zlecały produkcję do Europy Środkowo-Wschodniej i ukrywały zyski w rajach podatkowych. Niewiarygodne, ale prawdziwe: od tego czasu poziom życia przeciętnego Europejczyka zaczął spadać. Główny nurt chciał to sobie przyszyć na szyi „polskiego hydraulika”, a jeśli rozmawiamy z zachodnimi Europejczykami, początek upadku kojarzy im się z rozszerzeniem UE na wschód w 2004 roku.
Dawny zamknięty i okrągły model stał się od tego czasu otwarty. Nie zmieniło się jednak to, że pobierają podatki od obywateli Zachodu, z których nadal wspierają biedniejsze kraje członkowskie. Bardzo zmieniło się to, że szwedzkie autobusy są teraz produkowane w Polsce, a międzynarodowe firmy nie płacą już podatków w swoim kraju, ale w Irlandii, Luksemburgu lub innych rajach podatkowych.
Kiedy zachodni politycy wspominają o „bankomatach”, sugerują również, że powinniśmy „być wdzięczni” za ich „pieniądze”, czemu towarzyszy poczucie moralnej wyższości głębokiej pogardy. Dziwna to mentalność polityków byłych krajów kolonialnych, którzy chcą edukować obywateli krajów miłujących i walczących o wolność.
Viktor Orbán kilkakrotnie stwierdził, że unijne środki pochodzą z umowy budżetowej, więc nie można ich ustawić jako „darowizny”, a ich wypłaty można wiązać z nowymi warunkami politycznymi. Pieniądze te mogą być również rozumiane jako rodzaj rekompensaty dla lekarzy, inżynierów i fachowców, którzy zostali wyszkoleni za nasze pieniądze i wyemigrowali na Zachód, a także dla zysków multi-firm. Lewicowy ekonomista Thomas Piketty pokazał też, że kraje zachodnie więcej zyskują na unijnym rynku, niż wpłacają.
I na koniec najważniejsze: o ile w naszym regionie UE (nadal) funkcjonuje jak bankomat odwrócony, czyli na końcu równania, więcej pieniędzy stąd płynie na zachód niż wpływa, podczas gdy dla krajów peryferyjnych strefy zadłużenia euro, UE jest prawdziwym bankomatem. Już przed epidemią Covid żyli z pośredniego finansowania kredytowego Europejskiego Banku Centralnego, a teraz chcą to przedłużyć dzięki kryteriom „Maastricht Light” i nowemu programowi skupu obligacji od wiosny przyszłego roku.
członek belgijskiego rządu , który mówi o „bankomacie”, powinien być może zredukować zadłużenie swojego kraju wynoszące 120 proc. PKB do wymaganych 60 proc. Schemat jest podany: rządy Viktora Orbána znacząco obniżyły węgierski dług publiczny dwukrotnie w 2002 roku i przed epidemią, a przy kontynuowaniu patriotycznej polityki gospodarczej można to osiągnąć po raz trzeci.
Źródło: mogzasterblog.hu
Zdjęcie: hirado.hu
