Philip Rákay w poście na Facebooku .
„Kochana Dorka! Właśnie zobaczyłem twój film, dzięki! Bez względu na to, jak długo się znamy,
proszę nie żądaj ode mnie rzeczy niemożliwych! Nigdy nie będę dumny z „sztuki” Schillinga i Sárosdiego.
tak samo jak spora liczba Węgrów prawdopodobnie również odczuwa wtórne poczucie wstydu w związku z produkcjami tego dziwnego małżeństwa – kto nawet wie, że istnieją na świecie…
Rzecz w tym, Dorka, że jestem po prostu sierotą w domu, papkowatą sierotą, której sztuka i teatr kapitalny dostarczały
katharsis nie zaczyna się od oddania moczu do kieliszka na scenie, ani nie trwa - jak w niedoścignionej, nienormalnej, węgiersko-fobicznej prowokacji "Feketeország" - kiedy Lilla Sárosdi sięga gumowymi rękawiczkami w pośladki swoich kolegów aktorów, a następnie wbija ją palcem w nosach innych aktorów.
Przyjmij to takim, jakie jest, ale nie jest to dla mnie oczyszczające, gdy Schilling biega po scenie w fallusie albo kiedy jego przyzwoita żona w sztuce Lúzer – czyniąc każdy kawałek swojego spienionego ciała własnością publiczną – na kanapie, siedząc między dwoma chłopców, starając się zaspokoić ich rękoma, otoczona pełnymi uznania spojrzeniami dobrze wykształconej, znającej się na rzeczy publiczności z centrum miasta.
Jeśli dzień i noc głosicie akceptację, to tolerujecie fakt, że w tym kraju mieszkają nas miliony, dla których to nie jest kultura, nie sztuka, ale nieakceptowalny brud.
Ale wróćmy do twojego wideo. Bardzo dziękujemy za dobrą wiadomość, że Árpi i Lilla tak dobrze sobie radzą w swoich zawodach za granicą! Szczerze życzę im jeszcze większych sukcesów! Do tego czasu nie będą tu psuć powietrza..."
Cześć Filip
