Na weekendowej demonstracji publiczność, która chciała zastąpić system czymś, czymkolwiek, czymkolwiek, nie słuchała Pétera Magyara, ale ducha czasu, który objawiał się w postaci dziwnego mesjasza stojącego na scenie; pięknie zapakowane nic.

Péter Magyar powiedział dokładnie to, co chcieli od niego usłyszeć, czego chciał ten tłum z klasy średniej, który rozrósł się do dziesiątek tysięcy ludzi. Oglądanie i słuchanie błyskotliwych wywiadów z obecnymi, krzyków pragnienia „cokolwiek robimy, żeby być kimś innym”, projekcji marzeń oszukanego tłumu na fałszywą kartę było niemal fizycznym bólem.

Ci ludzie znów będą rozczarowani, tylko tym razem bardziej niż wcześniej, ponieważ ich wiara w mesjasza również wzrosła. Otrzeźwienie przychodzi, gdy stają w obliczu faktu, że Pétera Magyara interesuje tylko jedna sprawa, która nazywa się: Péter Magyar.

Wiele osób odczuwało tę głęboką pustkę i próbowało ubrać w słowa nieskończenie niepokojące coś , co powstało w związku z tym człowiekiem.

Tytułem wstępu kilka słów o duchu czasu, o którym kilka lat temu pisał Ákos Győrffy, węgierski poeta, laureat nagrody Józsefa Attili:

„On nie mówi, ale od niego przemawia duch czasu, słynny, tajemniczy duch czasu, to nieuchwytne, ale tym bardziej obecne zjawisko. W szczęśliwszych czasach duch czasu nadal istniał. Miał charakter, w ten czy inny sposób, coś twierdził. Predykat był w nim obecny, jak pisze Pilinszky.

Obecnego ducha czasu można rozpoznać po tym, że jest pusty. Pusty językowo, pusty w przenośni, pusty koncepcyjnie. Niczego nie stwierdza, a to, co stwierdza, jest również puste i pozbawione sensu. Przychodzi znikąd i donikąd nie zmierza, a właściwie nie ma go, bo jest pusty. Z tego wynika jego demoniczna cecha. Że jest wszędzie obecny, że przenika wszędzie, choć jest pusty i nieistniejący. To właśnie jest w tym nowe, to sprawia, że ​​jest tak mrożący krew w żyłach.

Do tej pory nie wiedzieliśmy o tym, ta niewyczerpana obecność pustki dopiero niedawno została doświadczona po raz pierwszy w długiej i gorzkiej historii ludzkości. Oczywiście były kręgi naprowadzające, uczulenia, wiek XX w dużej mierze nie składał się z niczego innego.

Dziennikarz Áron Ambrózy w związku z weekendową demonstracją odnotował, co następuje:

„Pomnażają się apostołowie, za nim stoją dawni kandydaci na zbawiciela i ci, którzy tworzą trzeci biegun, a uczniowie wypełnili plac Kossutha. I z niesamowitym entuzjazmem słuchali najnędzniejszej, najnudniejszej, najbardziej banalnej przemowy świata, którą darmowy ChatGPT mógłby napisać lepiej, ale była długa...

Masy niczego nie słuchają, zawzięte. I uwielbiają, podziwiają, kochają. Bo to, co mówi, nie jest gównem, ani złym, ani złym, ale wielkim, grubym zerem. Jedynym przesłaniem jest JA.

Tłumy całkowicie zdezorientowanych dziennikarzy próbowały na miejscu dowiedzieć się, co widzieli w nim wierzący i uczniowie, ale i oni nie zbliżyli się do tego. Większość respondentów widzi w Péterze Magyarze szczególne zdolności, takie, które powodują zmianę sytuacji. Nadal byli w stanie wskazać rzeczy, które należy zmienić, ale sposób był dość niejasny…

Péter Magyar jest tym, kim jest. Jednak fakt, że wierni, uczniowie, są tak mało wymagający, że nie mają żadnych oczekiwań wobec swojego Zbawiciela, jest dość szokujący. Osoba bez charakteru, z odrobiną psychopatii – to wystarczy. To im odpowiada. Można tylko trochę pograć w O1G i z entuzjazmem mieć nadzieję, że teraz klasztorna świnia, brzuch, wojewoda itp. naprawdę zawiodą.”

Ervin Csizmadia, dyrektor Centrum Analiz Polityki Kapitałowej, zamieścił następujący post po demonstracji:

„To będzie bardzo subiektywny post, niemal wyznanie.

Muszę przyznać, że dzisiaj złamałem jedną z głównych zasad mojego zawodu (oczywiście przepisaną sobie).

W ostatnich dziesięcioleciach nie było przemówienia wygłoszonego (i transmitowanego) czołowego polityka, którego nie obejrzałbym od pierwszej do ostatniej minuty. Właściwie to ja zazwyczaj pisałem o tych przemówieniach i oglądałem je, żeby móc o nich autentycznie pisać.

Zacząłem z tą intencją. Ale od wielu lat słucham dzisiejszego popołudnia przemówienia, które – przepraszam tych, którzy na przykład nazwali to przemówienie „bardzo dobrym” i tak dalej. odbyło się - nie mogłem tego oglądać. Moje ciało po prostu protestowało.

Przepraszam za złamanie zasad mojego zawodu. Nagle mogę tylko powiedzieć, że skoro nie mogłem tego obejrzeć, to nawet o tym nie piszę.”

Annamária Isky, była koleżanka Judit Vargi i pracownica Parlamentu Europejskiego, kilka tygodni temu napisała co następuje:

„Węgier: los czy fikcja? Kamu-flazz: przeciętność i kłamstwa życia

Przed laty wpadła mi w ręce autobiograficzna powieść Daniela Kehlmanna, która wywarła na mnie ogromne wrażenie i czytam ją od czasu do czasu. Credo „F” jest takie, że ludzie często nie spotykają się z losem, na jaki byli przeznaczeni. Czego doświadcza się w praktyce przeciętności, gdy dana osoba ma także myśli zmieniające świat? A co jeśli nie odnajdziesz swojego prawdziwego powołania? Pytania trudne i pilne. Palą się. Zjadają mnie. Niszczą, a czasami tworzą.

Péter Magyar to podobna, choć niefikcyjna postać, którą nie spotkał taki los, jaki sobie wyobrażał, dlatego próbuje wystawić na próbę los i ścieżkę życia, jaką dla niego wymyśliła, gwałcąc i chwytając kontinuum czasoprzestrzenne, a nawet najbliższych do niego na chwilę. Duchowego rewolucjonistę znam już od dawna, który jako dziecko urodzone pierwszego marca od dzieciństwa kształtuje swoją tożsamość w ogniu rewolucji. Może to być bardzo dobre przez jakiś czas, a tak naprawdę może być dobre i społecznie przydatne przez całe życie. Czasami jednak zamiast budować i tworzyć katedrę, wszystko to zamienia się w burzenie fundamentów i tajemnic, zdradę i manipulację. Fazy ​​i opóźnienia…

Bohaterem powieści Kehlmanna jest apatyczny, ambitny pisarz, który wraz z trzema synami bierze udział w dochodach wędrownego iluzjonisty. Wielki Lindemann hipnotyzuje Artura, który zmienia zdanie, opuszcza swoją strefę komfortu, rodzinę i wyrusza na drogę sukcesu, na który według niego zasługuje. Jego książki cieszą się popularnością pomimo lub właśnie dlatego, że wyrażają w większości demagogiczne, puste, urojeniowe idee. Czytałam w recenzji, że bestsellery Arthura rzekomo przedstawiają „wzrost” Coelho. Cóż, jesteśmy we właściwym miejscu, pomyślałem. Tytuł książki Arthura brzmi „Nazywam się nikt”. Jej istota: przesłanie książki jest pisane dla jednej osoby i tylko ona może rozszyfrować przekaz artystyczny, który opiera się na kamuflażu. Zapytany, jaki będzie przekaz, Arthur odpowiada, że ​​to zależy od czytelnika. Zapytany, kim jest czytelnik, odpowiada, że ​​to zależy od przekazu... Właśnie tego czytelnik potrzebuje, czy traktują to jak cukier?!

Na początku jego wielkiego marszu zapytałem krótko Pétera, dokąd to wszystko doprowadzi? Jego odpowiedź: cześć, czy to nie zależy od wielu rzeczy.

Przez tygodnie węgierskie społeczeństwo budziło się i kładło spać, zastanawiając się, co poseł powie dzisiaj. Dokładnie to, co Artur: wiadomość udająca ważnego, nowatorskiego zbawiciela świata, która w rzeczywistości jest rodzajem oszustwa?

Na marginesie sprawy o ułaskawienie Péter z rewolucyjnym zapałem (nie potrzebowała do tego żadnej hipnozy, choć naprawdę jest mistrzem manipulacji) rozpoczyna dyskredytującą kampanię przeciwko establishmentowi, który nie akceptuje go ze względu na jego obskurny charakter. Mogą istnieć częściowe prawdy, pożyteczna krytyka, oczywiście, że politykę zawsze można uprawiać lepiej. Po co jednak rejestrować rzekome „instrukcje” żony premiera, jakby zapominając, że w jej przypadku dobre węgierskie przysłowie „głosi wodę, pije wino” tutaj się kończy? Ani źdźbła w oczach innych, ani belki w twoich.

Kryzys wieku średniego? Narcystyczne zaburzenie osobowości? Psychol? Geniusz? Grypa? Artysta? Hobbysta? Tyran, a skądinąd doskonały ojciec? Zagorzały lider opinii?

Wszystko zależy od tego. A co z tym? Myśli, że to od nas. Myślę, że to od niego.

Péter miał fajne i dobre, konstruktywne „manipulacje” i mam nadzieję, że będzie więcej fajnych inicjatyw w służbie dobra publicznego. Widziałem i słyszałem wiele jego wspaniałych pomysłów. Teraz tak nie jest, pomimo wielkiego marszu polubień.

Sztuczna inteligencja. Nie bój się ujawniać!”

***

Obraz wyłaniający się z fragmentów myśli jest więcej niż niepokojący. Mag rzuca czar, omnikaryzm wierzy. Wierzy, bo chce wierzyć, odrzucając okruchy rzeczywistości, chce czuć, zamiast wiedzieć, bo czeka na cud, który nigdy się nie ziści. I naprawdę wierzy, że całym może nadejść tylko dobro .

Opozycyjna klasa średnia oczekuje cudu jak kawałka chleba, a nie Boga, jeśli kto woli, dlatego woli wierzyć w pustkę, nicość, nihilizm ducha czasu, w samo wielkie oszustwo, niż zmierzyć się z samym realna możliwość, że jest gorzej.

Ci, którzy teraz z szacunkiem podążają za Péterem Magyarem, nie mają pojęcia, jak kruchy jest względny dobrobyt i bezpieczeństwo naszych czasów. Tym bardziej, że ich poczucie bezpieczeństwa zapewnia siatka bezpieczeństwa systemu, który bynajmniej nie jest bezbłędny, ale stoi na stabilnym fundamencie, który za wszelką cenę chcą obalić.

Autorka: Szilvia Polgári

Zdjęcie na okładce: Prawnik Péter Magyar przemawia podczas Marszu Narodowego i demonstracji na rzecz Nowych Węgier, które ogłosił na placu Kossutha Lajosa w Budapeszcie, 6 kwietnia 2024 r.
MTI/Koszticsák Solid